Εμφανίστηκε στην μικρή οθόνη όταν ήταν 19 ετών.
Η Μυριέλλα Κουρεντή σε συνέντευξή της μίλησε για την πρώτη της τηλεοπτική δουλειά, αν προτιμάει το θέατρο ή την τηλεόραση και για τον ρόλο της κακιάς σε πρόσφατη δουλειά της.
Θέατρο ή τηλεόραση;
«Θέατρο. Εκτιμώ την τηλεόραση, γιατί με βιοπορίζει, εμένα και την οικογένεια μου. Από αυτή έγινα γνωστή. Ερχονται στο θέατρο άνθρωποι, γιατί με ξέρουν από την τηλεόραση. Αλλά το θέατρο είναι κάτι μαγικό, γιατί, κάθε φορά, είναι και κάτι διαφορετικό. Μια μυσταγωγία που φέρει την ενέργεια όσων μου έχουν συμβεί και όσων θα μου συμβούν».
Εκεί που έπαιζες την καλή και σε συμπαθούσε ο κόσμος, έπαιξες την κακιά, έβγαινες στον δρόμο και σε μισούσαν.
«Όταν έπαιζα την κακιά, με σταματούσαν στον δρόμο και μου λέγανε «Κορίτσι μου, καμία σχέση. Πώς το κάνεις αυτό»; Μου ζητούσαν και συγγνώμη, γιατί κάποιοι με καταριόνταν βλέποντας τη σειρά. Η πρώτη συμμετοχή μου στην τηλεόραση έγινε εντελώς τυχαία. Δεν επεδίωξα την τηλεόραση».
Ποια ήταν η πρώτη σου τηλεοπτική δουλειά;
«Ήταν στο «Ένας μήνας και κάτι» του Βασίλη Θωμόπουλου. Με πέτυχε στην «Άνωση», εταιρεία παραγωγής του Μega που είχα πάει να στηρίξω μια φίλη που περνούσε casting για τη σειρά «Πήρα κόκκινα γυαλιά». Ήμασταν στην ίδια σχολή και πήγαμε μαζί γιατί είχε τρομερό άγχος. Τελικά, πήρε τον ρόλο. Περιμένοντας στον διάδρομο να τελειώσει, πήγα στον ψύκτη να πιω νερό. Πάτησα απότομα το κουμπί, το νερό πετάχτηκε αριστερά δεξιά. Βλέπω στο βάθος του διαδρόμου έναν άγνωστο και του κάνω νόημα να μη με καρφώσει. Σκάει στα γέλια και με φωνάζει. «Έλα εδώ! Τι χαζό είσαι εσύ; Πες μου πώς σε λένε;». Ήταν ο Βασίλης. Του είπα το όνομα μου και τον λόγο που ήμουν εκεί. Με ρώτησε αν θα ενδιαφερόμουν να περάσω κι εγώ από casting. Τον ρώτησα γιατί και μου είπε για κάποιο σίριαλ που ετοίμαζε. Τότε ήμουν πιο παιδί με πιο τσουπωτό σωματάκι. Ήμουν 19 ή 20».
Ο κόσμος σε έμαθε από τα «Κλεμμένα όνειρα»…
«Εκεί ήταν το μεγάλο μπαμ. Ήταν μια καθημερινή σειρά με μεγάλη επιτυχία. Είχα δεχθεί κι άλλες προτάσεις για καθημερινή σειρά, αλλά μου είχαν δημιουργήσει ενοχές οι άνθρωποι του θεάτρου πως κακοχαρακτηρίζεσαι αν κάνεις καθημερινή σειρά. Από το 2010 και μετά όμως, έπρεπε να στηρίζω οικονομικά την οικογένεια μου, άρα δεν είχα περιθώρια επιλογής. Κι επειδή πιστεύω πως όσα λέμε «δεν» τελικά τα λουζόμαστε, πήγα στα «Κλεμμένα όνειρα», λέει στο Χάι.
