Την κυρία Ανθή Ανδρεοπούλου είχα την τύχη να την γνωρίσω ως δασκάλα στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης. Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, πρόσχαρος και την διάθεση να σε βοηθήσει. Να σε βοηθήσει όχι μόνο να μάθεις θέατρο αλλά και πνευματικά.
Η παρουσία της στο χώρο έχει την πυγμή μιας γνήσιας γυναίκας αλλά και ταυτόχρονα ενός ανθρώπου με ιδιαίτερη ευαισθησία. Ανιδιοτελή αγάπη για όλους εμάς που με προσήλωση μας καθοδήγησε με τρόπο τέτοιον έτσι ώστε να αγαπήσουμε το θέατρο και ταυτόχρονα τον εαυτό μας μέσα από αυτό.
Όπως κάθε ηθοποιός ποιεί το ήθος, δεν θα έλεγα αυστηρή, θα έλεγα πνευματώδης. Γνωρίζει ότι οι άνθρωποι απαντούν στην εμψύχωση και ήταν πάντα δίπλα μας σε όλα. Άνθρωπος πρόθυμος. Με μια απλότητα σπάνια για τις μέρες μας. Τα λέω όχι ως «γλύψιμο», δεν θα το ήθελε ούτε η ίδια αυτό το πράγμα, τα λέω από το σεβασμό που νιώθει ένας μαθητής για το δάσκαλο του, όταν ο τελευταίος του έχει δώσει λίγο από το φως του για να γίνεις καλύτερος σαν άνθρωπος.
Βέβαια αυτά είναι προσωπικά βιώματα και θα ήθελα να την ευχαριστήσω για την συνέντευξη που δέχτηκε να μου παραχωρήσει.
Οι περισσότεροι την γνωρίζετε ως «Κυρία Παπαγεωργακάκη» φιλόλογος στο επάγγελμα, Κική στο μικρό της, στην πρόσφατη διαφήμιση της Hellman`s, ως Ανθή στο σήριαλ «Της αγάπης μαχαιριά» του Μανούσου Μανουσάκη, ως Κλειώ, κόρη της Λωξάντρας. Η κυρία Ανδρεοπούλου δέχτηκε να μου παραχωρήσει συνέντευξη για λογαριασμό του εβδομαδιαίου magazino μας.
Δεν μάσησε τα λόγια της και απάντησε σε όλες μου τις ερωτήσεις έτσι όπως ξέρει να κάνει πάντα. Με ειλικρίνεια. Με υγιή παρορμητισμό. Με χιούμορ.
Μα πάνω από όλα με σεβασμό στο συνομιλητή της, γιατί έτσι είναι η κυρία Ανδρεοπούλου.
Ας δούμε λοιπόν τι μου εκμυστηρεύτηκε για λογαριασμό του Lay-Out.gr
Κυρία Ανθή κατ`αρχήν να σας ευχαριστήσω θερμά για την αποδοχή σας, ως δημοσιογράφος, να μου παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη για λογαριασμό του Lay-Out.gr.
H πρώτη ερώτηση που θα ήθελα να σας κάνω είναι η εξής:
- Aν γυρνούσατε το χρόνο πίσω, ποια στιγμή θα θέλατε να ξαναζήσετε? Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με το θέατρο και η πρώτη σας εμπειρία με οντισιόν?
Πολύ ιδιαίτερη ερώτηση… είναι δύσκολο να πω. Μάλλον δεν μπορώ να διαλέξω, όλη η ζωή είναι στιγμές, ενδιαφέρουσες ή όχι κι ό,τι έχει κρατήσει η μνήμη μας δεν είναι απαραίτητα και το πιο εντυπωσιακό! Ίσως να ήθελα να ξαναζήσω την παιδική μου ηλικία για να καταλάβω πώς σκεφτόμουνα ως παιδί… Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο, μαθήτρια ακόμα στη σχολή, ήταν στον θίασο του Δημήτρη Μυράτ με το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Η Αγία Ιωάννα των σφαγείων». Η πρώτη μου εμπειρία σε οντισιόν ήταν, πάλι μαθήτρια ακόμα, που έδωσα οντισιόν στο Εθνικό Θέατρο για να λάβω μέρος στο χορό για το φεστιβάλ Επιδαύρου. Ήταν ο Σπύρος Ευαγγελάτος, ο Τάκης Μουζενίδης, η Μαρία Χορς και η Ολυμπία Κυριακάκη. Με πήρε ο Σπύρος Ευαγγελάτος στο χορό να παίξω στην επανάληψη από την προηγούμενη χρονιά της Ηλέκτρας με την Αντιγόνη Βαλάκου, στην πρεμιέρα του Ιππόλυτου με τον Χρήστο Πολίτη και με «χρησιμοποίησε» και ο Σωκράτης Καραντινός στις Εκκλησιάζουσες – θρυλική παράσταση με πολλές επαναλήψεις!
- Θυμάμαι την πρώτη μας παράσταση. Ονομαζόταν «Έρωτα ονόμασε με». Τι σημαίνει για εσάς ο έρωτας και τι πιστεύετε πως λείπει από τους ανθρώπους και δυσκολεύονται να κρατήσουν τον έρωτα σε μια σχέση?
Ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής. Σε ολόκληρη τη φύση και όχι μόνο στους ανθρώπους. Έχετε δει τα πουλιά που φτιάχνουν μια υπέροχη φωλιά ή ξεκινούν έναν χορό για να προσελκύσουν το άλλο φύλο; Έχετε δει έναν αγοράκι στο νήπιο να τρέμει στην παρέα μιας συμμαθήτριάς του που την έχει ήδη ερωτευτεί; Αυτό σημαίνει και για μένα, την τεράστια δύναμη της ζωής. Τι λείπει από τους ανθρώπους και δυσκολεύονται να κρατήσουν τον έρωτα σε μια σχέση; Η ταπεινότητα, η ευφυΐα ότι ο έρωτας είναι πιο δυνατός από μας, πιο έξυπνος…!
- Βλέπουμε μέρος της κοινωνίας να έχει κλειστεί μέσα στο σπίτι και άλλους να βγαίνουν έξω χωρίς καμία ενοχή. Τι σκέφτεστε για την κοινωνία και τον κόσμο μόλις το βλέπετε?
Την πρώτη φορά που είδα κάποιον χωρίς γάντια, χωρίς μάσκα –τέλος πάντων! – να με προσπερνάει μπροστά σε ένα μανάβικο όπου μπαίναμε ένας- ένας, σάστισα, μετά θύμωσα κι ύστερα ήθελα να τον βρίσω αλλά είμαι βλακωδώς ευγενική και δεν το έκανα. Δεν το χωράει ο νους μου πώς κάποιος μπορεί να περιφρονεί τους άλλους σε τέτοιο βαθμό. Βέβαια δεν είναι πολύ μακριά από όσους πετάνε τα σκουπίδια τους στο δρόμο απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου ή στη θάλασσα μέσα απ’ τη βάρκα ή το πλοίο. Δεν είναι πολύ μακριά από αυτούς που δέρνουν τις γυναίκες τους ή τα παιδιά τους για να ξεσπάσουν τα νεύρα τους ή για να δείξουν ποιος είναι η εξουσία. Δεν είναι καθόλου μακριά από τον φοβερό τύπο του Ελληνάρα, όπως μας τον σατίρισαν ο Χάρυ Κλυνν ή ο Σαββόπουλος. Είναι το μη ανθρώπινο μέρος της κοινωνίας. Γιατί αυτός που δεν νοιάζεται για τους γύρω του δεν είναι άνθρωπος, ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό και δίκαιο. Έχετε δει ένα πείραμα που έγινε όταν δώσανε σε τρίχρονα να μοιραστούν ένα κουτί καραμέλες; Θα σας το πω άλλη φορά!
- Αρκετές φορές ακούω, βλέπω και διαπιστώνω και ο ίδιος ότι η τηλεόραση δεν είναι όπως κάποτε! Ο κόσμος παραπονιέται ότι δεν έχει κάτι να δει! Την έχετε παρατηρήσει αυτή τη διαφορά και που πιστεύετε πως οφείλετε? Γιατί συμβαίνει αυτό άραγε?
Ο κόσμος πάντα παραπονιόταν ότι δεν έχει τι να δει, αλλά εξακολουθεί να βλέπει, όλα τα σήριαλ, ελληνικά, μεξικάνικα, βραζιλιάνικα, ισπανικά, τούρκικα, αμερικάνικα… Υπάρχουν βραδιές στην τηλεόραση που δεν έχει ούτε μια ταινία, μόνο σίριαλ. Προσωπικά δεν μου αρέσουν. Πολύ λίγα σίριαλ καταφέρνουν να μην πλατειάσουν. Δεν νομίζω όμως γενικά ότι υπάρχει διαφορά από το παρελθόν. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα στην τηλεόραση υπάρχει τεράστια βία, και στις ταινίες και στα σίριαλ, μια βία που δεν υπήρχε παλιά. Κι αυτή η εξοικείωση με τη βία είναι επικίνδυνη για όλους μας. Γιατί συμβαίνει; Ποιους συμφέρει η εξοικείωσή μας με τη βία; Δώστε εσείς μια απάντηση.
- Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος και η μεγαλύτερη σας επιθυμία? Θυμάστε κάποια συμβουλή που να σας δόθηκε και να την κρατήσατε μέχρι σήμερα?
Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να καταστρέψει τον πλανήτη Γη. Και η μεγαλύτερή μου επιθυμία που συνδέεται μ’ αυτόν τον φόβο – όπως πάντα οι επιθυμίες με τους φόβους – είναι να γίνει ο άνθρωπος πιο συνειδητός στην ύπαρξή του στη γη. Ο παππούς μου έλεγε, να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις, την κρατάω πάντα αυτή τη συμβουλή, γιατί το προσπαθώ και δεν το πετυχαίνω πάντα… μάλλον είμαι παρορμητική, σαν τον παππού μου!!!
- Είστε ένας άνθρωπος που έζησε τα χρόνια της Χούντας! Τι θυμάστε από τότε! Έχετε ζήσει κάποιο σκηνικό που να σας στιγμάτισε ιδιαίτερα τότε?
Υπάρχουν πάρα πολλά… ήμουνα έφηβη και όσα ζήσαμε οι έφηβοι τότε έχουν γραφτεί στον «σκληρό δίσκο», ανεξίτηλα! Δεν είναι «σκηνικό», όπως λέτε, αυτό που θυμάμαι. Είναι η πίεση του απαγορευμένου και ο φόβος. Ότι δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε ελεύθερα, να τραγουδήσουμε ελεύθερα, να κάνουμε πράγματα που θα θέλαμε ελεύθερα. Το έχουνε πει πολλοί αυτό κι όλοι μιλάμε για την ελευθερία, για αυτά που μας στερούν στην καθημερινότητά μας, να, δείτε τώρα, πόσοι άνθρωποι δεν θέλουν να υπακούσουν σε κάτι που οι αρχές λένε. Όμως σκεφτείτε το, αν δεν μπορείς να πεις αυτό που αισθάνεσαι, δεν είναι χειρότερο από το να μένεις σπίτι σου για να προστατέψεις τους συνανθρώπους σου;
- Αν μπορούσατε να γυρίσετε πίσω κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο ποιο θα ήταν?
Ο πατέρας μου.
- Σε ποιο σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης που παίζετε τώρα θα θέλατε να συμμετάσχετε και με ποιο ρόλο από όσους υποδυθήκατε έχετε ταυτιστεί?
Φαίνεται ότι οι Μέλισσες είναι μια πολύ καλή παραγωγή, θα ήθελα να συμμετέχω σ’ αυτό. Ο ρόλος με τον οποίον είχα ταυτιστεί σε πολλά – γιατί κανένας ρόλος δεν είναι στα μέτρα σου, εσύ πρέπει να μπεις στα δικά του – είναι ο ρόλος τής Κλειούς, της μικρής κόρης τής Λωξάντρας. Είχα δανειστεί πολλά χαρακτηριστικά από τη μητέρα μου και την αγαπημένη της ξαδέρφη.
- Πως προέκυψε η διαφήμιση για τη Hellmans? Είχατε κάποια πρόταση συνεργασίας με θίασο ή παράσταση τώρα τελευταία?
Μου τηλεφώνησαν από ένα γραφείο casting και πέρασα δυο φορές από οντισιόν για να πάρω το ρόλο. Ναι, είχα κάποια πρόταση μα δεν ολοκληρώθηκε.
- Τι σας έχει πληγώσει περισσότερο σε μια συνεργασία? Καμιά φορά παρατηρούμε σπουδαίους ηθοποιούς να τους ξεχνούν μόλις αποσυρθούν από την τηλεόραση! Έχετε νιώσει την απόρριψη από συνεργάτες που θεωρούσατε φίλους και αν ναι ποιοι είναι εκείνοι που κρατάτε πολύ στενές και καλές επαφές?
Σε μια συνεργασία νομίζω ότι είναι αυτό που με πληγώνει γενικά στους ανθρώπους, το θράσος! Όχι δεν έχω νοιώσει καμιά απόρριψη από τους ανθρώπους της δουλειάς μου. Αντίθετα, με αφορμή τη διαφήμιση είδα πόσοι άνθρωποι είναι ακόμα κοντά μου. Δική μου επιλογή ήταν να αποχωρήσω κι αν κάποιοι με ξεχνούν, έτσι είναι… «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα ξεχνιούνται»! Έχω ακόμη πολλούς φίλους από το θέατρο γύρω μου που εξακολουθούν να παραμένουν φίλοι μου – είτε βλεπόμαστε είτε όχι!
- Από τη μια ο ιός από την άλλη ταραχές στον Έβρο. Πως σας φαίνονται τα κυβερνητικά μέτρα και πως κρίνετε την πολιτική που έχει ασκηθεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια? Φτάσατε ποτέ στα όρια σας και ποια ήταν η αντίδραση σας?
Δεν καταλαβαίνω για ποια κυβερνητικά μέτρα μιλάτε για να απαντήσω. Όσο για την κρίση μου για την «πολιτική της κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια» δεν ξέρω για ποια κυβέρνηση μιλάτε.
- Πολλές φορές παιδιά που πηγαίνουν σε δραματικές σχολές ή θεατρικά εργαστήρια διαμαρτύρονται για δύσκολες συνθήκες όπως επίσης οι σκηνοθέτες ορισμένες στιγμές γίνονται ακραίοι και καταπιεστικοί επικαλούμενοι τις απαιτήσεις που έχει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Θέλετε να μας κάνετε κάποιο σχόλιο πάνω σε αυτό?
Δεν κατανοώ αυτές τις «δύσκολες συνθήκες», δεν έχει φτάσει στα αυτιά μου κάτι τέτοιο. Εκτός αν εννοείτε τις πολλές ώρες δουλειάς. Ξέρετε κάτι; Το θέατρο είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά, χρειάζεται αυταπάρνηση, χρειάζεται αφοσίωση. Όποιος νομίζει ότι καταπιέζεται το λέει και τελειώνει με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Ή αν βρίσκει τις συνθήκες «δύσκολες» πολεμάει για να τις καλυτερέψει. Αλλιώς φεύγει…
- Πως είναι η καθημερινότητα σας και ποια είναι η αγαπημένη σας συνήθεια?
Στην καθημερινότητά μου κάνω ό,τι ο καθένας. Μαγειρεύω, φροντίζω το σπίτι, κάνω τα ψώνια, κοιτάω τις ειδήσεις στο διαδίκτυο, βλέπω τηλεόραση, διαβάζω, πάω βόλτες και η πιο μεγάλη μου χαρά να βγαίνω με φίλους. Αγαπημένη μου συνήθεια να τρώω πρωινό βλέποντας ντοκιμαντέρ.
- Έχω παρατηρήσει στο σχολείο πως απαξιώνεται το μάθημα της θεατρικής αγωγής και φαινόταν και πως το Υπουργείο Πολιτισμού το αμελούσε τα τελευταία χρόνια. Για αρχή πρέπει να υπάρχει μάθημα θεατρολογίας και αν ναι τι πρέπει να αλλάξει στο τρόπο διδασκαλίας ώστε τα παιδιά να μυούνται στην τέχνη του θεάτρου?
Υπάρχουν πολύ ωραία βιβλία που το Υπουργείο Παιδείας έφτιαξε για τον Γυμνάσιο και το Λύκειο. Είναι κρίμα που δεν διδάσκονται και δεν είναι λίγοι οι θεατρολόγοι που αποφοιτούν κάθε χρόνο από τις αρκετές πια Θεατρολογικές σχολές των Πανεπιστημίων. Όπως σε όλες τις διδασκαλίες, ενθουσιασμός και αγάπη χρειάζεται για να εμπνεύσει ο δάσκαλος στο παιδί την αγάπη για το μάθημα.
- Θυμάμαι κάποια στιγμή είχα δει «Το Κουκλόσπιτο» του Ίψεν το οποίο ήταν μεταμοντέρνα διασκευή. Δεν θέλω να κρύψω τη δυσαρέσκεια μου πάνω σε αυτό που είδα. Σας ενοχλεί να βλέπετε θεατρικά έργα μεγάλων συγγραφέων να διασκευάζονται με μοντέρνο τρόπο? Υπάρχει άραγε μια άτυπη λογοκρισία ή νομίζετε ότι πλέον ξεπερνιούνται ακόμα και τα όρια?
Ναι, με ενοχλεί. Δεν πιστεύω ότι γίνεται ούτε από λογοκρισία ούτε από κακή πρόθεση. Γίνεται μόνο από αλαζονεία και κουταμάρα. Οι ευφυείς σκηνοθέτες σε τέτοιες περιπτώσεις αναφέρουν, Ένα έργο πάνω στο Κουκλόσπιτο του Ίψεν, για παράδειγμα. Μόνο που αυτό δεν πουλάει τόσο εύκολα. Οπότε το αποφεύγουν.
