Η συγκεκριμένη μάρτυρας ήταν μπροστά στη προσπάθεια ανάνηψης του παιδιού την οποία έκαναν οι γιατροί, χωρίς όμως επιτυχία – «Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ακουγόταν το οξύμετρο»
Πρόκειται για κρίσιμη κατάθεση καθώς η συγκεκριμένη μάρτυρας ήταν μπροστά στη προσπάθεια ανάνηψης του παιδιού την οποία έκαναν οι γιατροί, χωρίς όμως επιτυχία, ενώ ήταν εκείνη που είδε τη Ρούλα Πισπιρίγκου να περπατάει «με κανονικό βήμα» προς το θάλαμο των νοσηλευτών και «να κοιτάει γύρω – γύρω σαν να ψάχνει κάτι». Και αυτό ενώ η κόρη της είχε εκδηλώσει το θανατηφόρο επεισόδιο στο θάλαμο νοσηλείας της. «Εγώ ρώτησα την μητέρα αν θέλει κάτι, δεν μου μιλούσε, την ρώτησα αν έκανε “κάποιο επεισόδιο το παιδί” και μου κούνησε καταφατικά το κεφάλι», είπε η νοσηλεύτρια, η οποία τις προηγούμενες ημέρες είχε δει πολλές φορές τη Τζωρτζίνα.
«Οι γονείς καταλαβαίνουν αν συμβαίνει κάτι επείγον στο παιδί τους και μας ειδοποιούν αμέσως. Δεν μου έχει συμβεί ξανά αυτό που μου έτυχε εκείνη την ημέρα» είπε ακόμη η κ. Καββαδία σημειώνοντας πως η μητέρα πήγε για να ειδοποιήσει τις νοσηλεύτριες για το τελευταίο επεισόδιο της Τζωρτζίνας στις 2:28 το μεσημέρι.
Αναφερόμενη στις κρίσιμες εκείνες στιγμές η μάρτυρας περιέγραψε μεταξύ άλλων στην κατάθεσή της σήμερα στη δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου: «Έρχονταν προς εμάς με κανονικό βήμα. Κοιτούσε προς το γραφείο των νοσηλευτών και γύρω – γύρω. Κατάλαβα ότι μας ψάχνει και την ρώτησα αν ήθελε κάτι αλλά δεν μου μίλησε. Μετά σκέφτηκα τα επεισόδια που έκανε το παιδί της είπα “κάνει κάποιο επεισόδιο η Τζωρτζίνα;”. Μου έγνεψε καταφατικά κουνώντας το κεφάλι της. Φώναξα αμέσως την γιατρό που είχε εφημερία, την κ. Κουρούση. Εγώ με την μητέρα πήγαμε προς το θάλαμο νοσηλείας του παιδιού. Φτάσαμε μαζί με την γιατρό και μπήκαμε μαζί στο θάλαμο. Το παιδί το βρήκαμε σε ένα από τα σοβαρότερα επεισόδια, υπερεπείγον. Τα χείλη του ήταν μπλε και είχε στρίψει το κεφάλι του αριστερά. Μπαίνοντας ακούσαμε ένα ρόγχο. Είχε χαμηλές τιμές στο οξύμετρο που δεν συμβαδίζουν με την ζωή. Άκουσα τη γιατρό να μου δίνει οδηγίες για ΚΑΡΠΑ. Ξεκίνησα συμπιέσεις και είπα σε συνάδελφό μου να αναλάβει εκείνη για να καλέσω τη Μονάδα (σ.σ. εννοεί τους γιατρούς της εντατικής). Έτρεξα στο γραφείο μας και κάλεσα τη Μονάδα, λέγοντας τους ελάτε τώρα έχουμε ανακοπή».
Συνεχίζοντας την κατάθεσή της η κ. Καββαδία περιέγραψε τα όσα είδε μέσα στο θάλαμο νοσηλείας: «Έφτασα ξανά στο θάλαμο ενώ είχε φτάσει και η Μονάδα. Κάνουμε ένα βήμα πίσω όταν έρχονται εκείνοι. Έκατσα λίγο μέσα στο θάλαμο και η συνάδελφος της Μονάδας μου ζήτησε κάποιες σύριγγες. Βγήκα από το θάλαμο και ενημέρωσα την υπεύθυνη βάρδιας. Παρέμεινα έξω από το θάλαμο και θυμάμαι τον γιατρό να ενημερώνει την μητέρα τι συμβαίνει. Μετά η μητέρα είχε μεταφερθεί στο γραφείο των διευθυντών για ενημέρωση. Έμεινα πάνω μέχρι να φύγει η Μονάδα. Είχε τελείωσε η βάρδια μου και έκατσα λίγο μήπως χρειαστεί κάτι, γιατί οι συνάδελφοι έπρεπε να ετοιμάσουν το παιδί για όλα τα υπόλοιπα».
Πρόεδρος: Είναι σύνηθες να δίνει τα φάρμακα ο γονιός που συνοδεύει το παιδί;
Μάρτυρας: Οι νοσηλευτές μπορούν να χορηγούν όλα τα φάρμακα, όμως για τα παιδιά που έχουν γαστροστομία και πρέπει να πάνε σπίτι εκπαιδεύονται οι γονείς για να δίνουν τα φάρμακα και την τροφή και συνεχίζουν τα δίνουν και όταν τα παιδιά έρχονται στο νοσοκομείο. Αυτό όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση άλλαξε με εντολή της κ. Μαυρίκου, η οποία ζήτησε εμείς να δίνουμε εμείς τα φάρμακα από γαστροστρομία. Έμαθα ότι η κ. Μαυρίκου έδωσε την εντολή γιατί ήθελε να είναι σίγουρη ότι τα φάρμακα θα χορηγούνται σωστά γιατί το παιδί είχε κάνει κάποια επεισόδια.
Πρόεδρος: Μέσα στο δωμάτιο υπήρχε κάποιο κουμπί για ώρα ανάγκης που συνδέεται με τη στάση νοσηλευτών;
Μάρτυρας: Υπάρχει ένα κουμπί δίπλα στη πόρτα, που από την αρχή της κλινικής δεν είναι σε λειτουργία. Γενικά οι γονείς έρχονται να ειδοποιήσουν.
Πρόεδρος: Ακούσατε τη μητέρα τις στιγμές εκείνες να φωνάζει;
Μάρτυρας: Όχι.
Πρόεδρος: Όταν σας έφτασε;
Μάρτυρας: Όταν με έφτασε δεν μου μιλούσε. Της είπα εγώ «θέλετε κάτι;». Τη ρώτησα αν «κάνει το παιδί επεισόδιο» και έκανε ένα καταφατικό νεύμα με το κεφάλι
Πρόεδρος: Ήταν ανήσυχη;
Μάρτυρας: Όχι. Από την αντίδραση της μητέρας δεν είχα καταλάβει ότι ήταν κάτι τόσο επείγον …
Πρόεδρος: Θυμάστε να σας λέει η μητέρα «τρέξτε»;
Μάρτυρας: Δεν θυμάμαι να μας λέει κάτι τέτοιο.
Πρόεδρος: Εκείνη την ώρα που μπήκε στο θάλαμο θυμάστε να φώναξε κάτι σε εσάς ή στη γιατρό;
Μάρτυρας: Όχι δεν φώναξε κάτι. Στέκονταν. Αριστερά στο κομοδίνο βρίσκονταν η αμπουλα και έκανε κίνηση να μας τη δώσει. Επίσης θυμάμαι ότι έβγαλε ένα μικρό μηχάνημα σαν ποντίκι και το ακούμπησε στη καρδιά του παιδιού. Τη διέκοψε η γιατρός και της είπε να περάσει έξω.
Πρόεδρος: Μήπως φορούσε μάσκα και δεν μπορούσατε να καταλάβετε τι έλεγε;
Μάρτυρας: Την κρατούσε στα χέρια, δεν την φορούσε.
Πρόεδρος. Θυμάστε αν ακούσατε κάποιον άλλο ήχο;
Πρόεδρος: Αυτό έχει κουμπάκι σίγασης;
Μάρτυρας: Ναι έχει ένα κουμπί που το πατάς για σίγαση αλλά επανέρχεται μετά από 2 λεπτά και πρέπει να το ξαναπατήσεις.
Πρόεδρος: Το οξύμετρο ήταν συνδεδεμένο;
Μάρτυρας: Ναι στο χεράκι ή στο πόδι του παιδιού.
Πρόεδρος: Αν δεν πιάνει καλά τι δείχνει το οξύμετρο;
Μάρτυρας: Σφίξεις που δεν είναι αντιπροσωπευτικές. Όμως εμείς μετράμε και με πιεσόμετρο, με ακουστικά και με ψηλάφιση για να δούμε αν πάει σωστά. Το πρωί που είχαμε πάει δούλευε κανονικά το οξύμετρο. Κάνει έναν ήχο που ακούγεται μέχρι τη στάση των νοσηλευτών.
Πρόεδρος: Όταν μπήκατε στο δωμάτιο θυμάστε να ακούτε τον κανονικό ήχο του οξυμέτρου;
Μάρτυρας: Δεν θυμάμαι.
Πρόεδρος: Πείτε μας τι είναι η ξυλοκαΐνη σε τζελ;
Μάρτυρας: Είναι κάποιο φάρμακο που ζητήθηκε αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε γιατί είχε γίνει η διασωλήνωση του παιδιού.
Πρόεδρος: Kατά τη διάρκεια της ανάνηψης βγαίνατε έξω από τα θάλαμο; Η μητέρα που βρίσκονταν;
Μάρτυρας: Απέναντι από το θάλαμο, περπατούσε στο διάδρομο. Είχε το κινητό στα χέρια και μιλούσε πολύ.
Πρόεδρος: Σας πλησίασε κάποια στιγμή να ρωτήσει;
Μάρτυρας: Εμένα όχι.
Πρόεδρος: Θυμάστε πως ήταν η κατάσταση της κατηγορούμενης καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια;
Μάρτυρας: Δεν θυμάμαι να μας ρώτησε κάτι. Την είδα μετά στο γραφείο των διευθυντών. Μιλούσε στο κινητό και έκλαιγε.
