Είναι στο πλευρό του Βασίλη Παπακωνσταντίνου σχεδόν 25 χρόνια.
Η Ελένη Ράντου σε πρόσφατη συνέντευξή της αποκάλυψε πως γνωρίστηκε με τον τραγουδιστή και αν ζητάει την γνώμη του για τις παραστάσεις της.
Με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που κλείνεται σχεδόν 25 χρόνια μαζί, συζητάς για τις παραστάσεις σου, σου λέει με ειλικρίνεια τη γνώμη του για αυτές;
«Φυσικά, είναι όμως πολύ φειδωλός στα σχόλια που κάνει και πάντα πολύ αυστηρός μαζί μου. Όταν έπαιζα στη «Φιλουμένα» στο Εθνικό, μου είχε πει: «Δεν μου λέει τίποτα αυτό το έργο». Φέτος, βλέποντας την γενική πρόβα, τη «Τζάσμιν» ενθουσιάστηκε. «Είναι ό,τι ωραιότερο έχω δει» μου είπε.
Από τη στιγμή που δεν είσαι μόνο ηθοποιός, αλλά παράλληλα κάνεις διασκευές έργων, σκηνοθετείς, γράφεις σενάρια και στίχους κι όλα αυτά με μεγάλη επιτυχία, υπάρχει περίπτωση να δούμε πλάι σου κάποια στιγμή στη σκηνή και τον Βασίλη;
«Είναι τόσο μεγάλη η ιστορία του στη μουσική, που δεν νομίζω να θελήσει ποτέ να βγει στο θέατρο, δεν το ζηλεύει! Άλλωστε, θα δυσκολευόταν να αποστηθίσει τα λόγια ενός ρόλου, άλλο να μαθαίνεις απέξω ένα τραγούδι, κι άλλο 120 σελίδες, δεν γίνεται σύγκριση! Αφού κι εγώ, που παλιότερα μάθαινα άνετα ατέλειωτα κατεβατά, τώρα όσο περισσότερες πληροφορίες μαζεύονται τόσο λιγότερες αποστηθίζω, δεν είμαι σφουγγάρι που ήμουν κάποτε, τι να κάνουμε! Τα τελευταία χρόνια ξεχνάω εύκολα. Έρχεται ο άλλος με ανοικτή αγκαλιά και ψάχνω να βρω από που τον ξέρω! Λογικό από τη στιγμή που συναντάω ένα εκατομμύριο ανθρώπους! Κομπιούτερ να ήμουν, θα μου έλεγαν: «σβήσε και κανένα αρχείο»! Σαν την ηρωίδα του έργου, έχω κάψει κι εγώ εκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα!».
Πως γνωριστήκατε με τον Βασίλη;
«Σ’ ένα ρεστοράν, όπου συχνάζαμε. Εκείνος ήταν τότε ήδη γνωστός κι εγώ στα πρώτα μου θεατρικά βήματα. Με φλέρταρε εξ αποστάσεως με τακτικές κρούσεις καθώς είναι πολύ μεθοδικός. Πότε μου τηλεφωνούσε, πότε μάθαινε που θα πήγαινα και έβγαινε ξαφνικά μπροστά μου! Εκείνη την εποχή «έχανα» τον πατέρα μου και ήμουν μέσα στην τρέλα. Κρατούσαμε πάντως επαφή, ο Βασίλης ήταν πολύ σοβαρός πάντα επί της ουσίας ένοιωθα ασφάλεια κοντά του. Μας πήρε πάντως ένα χρόνο για να έρθουμε πιο κοντά μολονότι από την αρχή μου άρεσε. Τρελαινόμουν που γελούσαμε πολύ μαζί, με τα ίδια πράγματα. Έτσι συνεχίζουμε. Κοιταζόμαστε και σκάμε στα γέλια. Έρχονται στιγμές που λέει ο ένας για τον άλλον τέρατα, κοινώς «αυτοκανιβαλιζόμαστε», γελώντας με τα χάλια μας. Είναι κάτι που το περισσότερα ζευγάρια δεν μπορούν να το κάνουν!», λέει στο Grande.
