Εμανουέλ Μακρόν: Οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου η επόμενη μεγάλη πρόκληση για τον Γάλλο πρόεδρο

“Ο Εμανουέλ Μακρόν θριάμβευσε στις γαλλικές προεδρικές εκλογές”. “Η Ευρωπαϊκή Ένωση πήρε μια βαθιά ανάσα”. Παρόλο που οι παροικούντες το Παρίσι γνώριζαν ότι δεν υπήρχε σχεδόν καμία πιθανότητα να εκλεγεί η Μαρίν Λε Πεν, αυτοί είναι μερικοί από τους τίτλους των αγγλόφωνων κυρίως μέσων ενημέρωσης που έδειξαν για ακόμα μια φορά ότι αδυνατούν να κατανοήσουν στο ελάχιστο την γαλλική πολιτική πραγματικότητα. Ο Εμανουέλ Μακρόν όχι απλώς δεν έχει καταφέρει να επιβάλει την πολιτική του, αλλά αντίθετα ο επανεκλεγείς πρόεδρος θα πρέπει να έχει τον νου του καθώς τα ποσοστά και οι αριθμοί δεν είναι με το μέρος του.

Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η πρώτη φορά στην 5η Γαλλική Δημοκρατία που ένας απερχόμενος πρόεδρος που έχει την πλειοψηφία και στην Εθνοσυνέλευση επανεκλέγεται μετά τον Σαρλ ντε Γκωλ το 1965. Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν είχε αποτύχει να επανεκλεγεί το 1981, ο Νικολά Σαρκοζί απέτυχε επίσης το 2012. Όσο για τον Φρανσουά Ολάντ, αποφάσισε να μην ζητήσει εκ νέου την ψήφο των Γάλλων πολιτών καθώς η δημοφιλία του βρισκόταν στα Τάρταρα. Ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Ζακ Σιράκ είχαν μεν επανεκλεγεί αλλά μετά από μια περίοδο “συμβίωσης” στην προεδρία και την κυβέρνηση, κάτι που σημαίνει ότι ο Εμανουέλ Μακρόν γράφει ένα νέο κεφάλαιο στην γαλλική πολιτική ιστορία.

Ωστόσο το συγκεκριμένο κεφάλαιο ενδέχεται να είναι μικρό. Το μεγάλο ζήτημα ξεκινάει από σήμερα και αφορά στις βουλευτικές εκλογές. Οι βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν σε δύο γύρους την Κυριακή 12 και την Κυριακή 19 Ιουνίου. Οι Γάλλοι πολίτες θα επιλέξουν 577 βουλευτές. Από το 2002 και την καθιέρωση της πενταετούς θητείας, μετά το δημοψήφισμα του Ζακ Σιράκ, οι βουλευτικές εκλογές πραγματοποιούνται κάθε πέντε χρόνια, στον απόηχο των προεδρικών εκλογών. Επιτρέπουν, ή όχι, στον νέο αρχηγό του κράτους να κερδίσει την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Αυτή η πλειοψηφία είναι απαραίτητη για να εφαρμόσει την πολιτική του και να αποφύγει μια περίοδο “συμβίωσης”.

Η βασική αποστολή των μελών της Εθνοσυνέλευσης (περισσότερο από αυτών της άνω βουλής, ήτοι της Γερουσίας) είναι να ψηφίζει ή να καταψηφίζει τους νόμους που προτείνει η κυβέρνηση, ενώ τα μέλη της εθνοσυνέλευσης έχουν επίσης το δικαίωμα να προτείνουν νομοσχέδια. Παράλληλα τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης έχουν το δικαίωμα να καταθέσουν πρόταση μομφής κατά τη εκτελεστικής εξουσίας και εάν αυτή εγκριθει με απόλυτη πλειοψηφία, τότε η κυβέρνηση οδηγείται σε παραίτηση. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί μόλις μία φορά στην 5η Γαλλική Δημοκρατία, και συγκεκριμένα το το 1962, όταν η κυβέρνηση του Ζωρζ Πομπιντού αναγκάστηκε να παραιτηθεί.

Για να καταφέρει μια πολιτική παράταξη και εν προκειμένω αυτή του προέδρου της χώρας, να ελέγχει την Εθνοσυνέλευση, χρειάζεται τουλάχιστον 289 βουλευτές. Εάν κανένα κόμμα δεν συγκεντρώσει αυτόν τον αριθμό, τότε θα υπάρξει η λεγόμενη “συγκατοίκηση”. Η τελευταία συγκατοίκηση χρονολογείται από το 1997. Ο σοσιαλιστής Λιονέλ Ζοσπέν έγινε πρωθυπουργός του Ζακ Σιράκ, ενώ πριν από αυτό το γεγονός, η Γαλλία γνώρισε δύο ακόμα περιόδους “συμβίωσης”. Μεταξύ του 1986 και του 1988, όταν ο Ζακ Σιράκ ήταν πρωθυπουργός του Φρανσουά Μιτεράν και από το 1993 έως το 1995 όταν ο Εντουάρ Μπαλαντίρ ήταν πρωθυπουργός της χώρας, ενώ ο Φρανσουά Μιτεράν Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Εκτός από την άσκηση της νομοθετικής εξουσίας και του ελέγχου της εκτελεστικής, το διακύβευμα των βουλευτικών εκλογών, είναι επίσης οικονομικό. Ακόμη και αν αποτύχουν να εκλέξουν τους υποψηφίους τους, τα πολιτικά κόμματα μπορούν να αναμένουν ότι θα λάβουν δημόσια χρηματοδότηση
Έτσι, εάν συγκεντρώσουν τουλάχιστον 1% των ψήφων σε τουλάχιστον 50 εκλογικές περιφέρειες, τα κόμματα λαμβάνουν 1,42 ευρώ ανά ψήφο και ανά έτος.

Οι φυγόκεντρες δυνάμεις στην γαλλική κοινωνία είναι τεράστιες

“Η μεγαλύτερη πρόκληση του Μακρόν θα είναι να δημιουργήσει μια αίσθηση συνοχής σε μια εξαιρετικά κατακερματισμένη χώρα όπου η ακροδεξιά λαμβάνει το 41% των ψήφων”, υπογραμμίζει η κυρία Τάρα Βαρμά από το European Council on Foreign Relations σε δηλώσεις της στο protothema.gr. Σύμφωνα με την ίδια, ”η Λεπέν θα κάνει ό,τι μπορεί για να αξιοποιήσει το αποτέλεσμά της για τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Μετά από μια εξαιρετικά έντονη εκστρατεία δύο εβδομάδων, όπου το δημοκρατικό μέτωπο φαίνεται να έχει ξαναγεννηθεί, τα περισσότερα πολιτικά κόμματα ασχολούνται με τις βουλευτικές εκλογές. Η πολιτική αναδιάρθρωση που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια θα ολοκληρωθεί τώρα καθώς νέες συμμαχίες είναι βέβαιο ότι θα αναδυθούν. Η άκρα αριστερά με επικεφαλής τον Μελανσόν φιλοδοξεί να σχηματίσει μια μεγάλη αριστερή ένωση με τους Πράσινους, το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, υπάρχει μεγαλύτερη ασάφεια: μέρος της δεξιάς έχει ήδη προσχωρήσει στον Μακρόν, αλλά το άλλο μέρος θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα προσχωρήσει στον Έρικ Ζεμούρ ή θα σχηματίσει ένα άλλο μεγάλο κυρίαρχο δεξιό κόμμα”.

Οι φυγόκεντρες δυνάμεις στην γαλλική κοινωνία είναι τεράστιες. Το 2017, ο ίδιος ο Μακρόν ήταν το (φιλικό προς την ΕΕ) πρόσωπο της ψήφου διαμαρτυρίας, υποσχόμενος μια μεταρρυθμιστική επανάσταση και διαλύοντας τα παραδοσιακά κάστρα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς. Η επανεκλογή του το 2022 ήταν επίτευγμα. Και όσο και εάν έχει καταγραφεί στην ιστορία για αυτό το κατόρθωμα, οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου θα δείξουν εάν ο Εμανουέλ Μακρόν θα καταφέρει να ηγηθεί ή εάν θα σέρνεται πίσω από μια αναγκαστική “συμβίωση” στην Εθνοσυνέλευση για τα επόμενα πέντε χρόνια.