«Υπάρχουν άνθρωποι με μέτριο ταλέντο αλλά με τεράστιο ήθος κι αυτούς τους σέβομαι. Υπάρχουν άνθρωποι με μεγάλο ταλέντο και μέτριο ήθος, ε αυτοί είναι ανύπαρκτοι». Με αυτά τα λόγια του ίδιου θα αρχίσω την σημερινή παρουσίαση μου.
Έρχονται κάποιες στιγμές ανθρώπινες. Αυτή είναι και η μαγεία στο χώρο της δημοσιογραφίας. Των συνεντεύξεων. Μαθαίνεις και γνωρίζεις ανθρώπους που σε βοηθούν να πεις «Όχι δεν είναι τόσο χάλια ο κόσμος μας τελικά».
Αυτοί οι άνθρωποι είναι γαλήνιοι, δεν χρειάζονται ούτε τα φώτα, ούτε κάτι άλλο. Είναι ήρεμοι, σε συμβουλεύουν και ενώ δεν σε ήξεραν κι από χθες παρόλα αυτά δέχονται να σε αγκαλιάσουν σαν δικό τους παιδί. Να σε στηρίξουν και να σε βοηθήσουν να συνεχίζεις το όνειρο σου, εμψυχώνοντας σε.
Η γνωριμία μου με τον Γιάννη Νέζη, έγινε πριν πολλά χρόνια εδώ στην πόλη μου. Την Λαμία. Όταν μας είχε σερβίρει και εκείνες τις πολύ νόστιμες μπριζόλες που είχαμε φάει με την θεατρική ομάδα.
Θα με συγχωρήσει για αυτό αλλά στην αρχή δεν είχαμε καταλάβει πως εκείνος ο καλοσυνάτος, ευγενικός αλλά με ένα μελαγχολικό ανθρώπινο βλέμμα όμως ήταν ένας σπουδαίος ηθοποιός. Όλοι τον ξέρετε ως «Κωστάκη» στη σειρά «Το ρετιρέ» του Γιάννη Δαλιανίδη. Φυσικά ο ίδιος έχει πολλά χρόνια στο καλλιτεχνικό στερέωμα και έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του χώρου.
Εγώ τότε ήμουνα 19 χρονών. Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, έφτασα στα 26 και ήρθε η ώρα να ξανασυναντήσω ή μάλλον λόγω της κατάστασης να ξαναμιλήσω με αυτόν το πολύ γλυκό άνθρωπο που είναι πάντα εκεί για εσένα.
Στέλνοντας του μήνυμα στο Facebook, η απάντηση του ήταν ευγενικότατη και αποδέχτηκε την πρόταση μου. Μιλώντας στο τηλέφωνο, είχαμε συγκινητικές στιγμές, αυτά εξάλλου είναι και τα ωραία, καθώς στο τέλος μόνο συγγενείς δεν βγήκαμε. Η καταγωγή του από την πλευρά της μητέρας του είναι από το Ρεγγίνι Φθιώτιδος, ένα χωριό στο οποίο ο παππούς μου είχε υπηρετήσει ως χωροφύλακας.
Ο κύριος Νέζης (αν και θέλει να του μιλά στον ενικό) θυμόταν όλη μου την οικογένεια. Μεγάλωσε μαζί της, μιας και τα σπίτια τους ήταν πολύ κοντά.
Πέραν όμως των κοινών μας στοιχείων μας, έχω να πω τα καλύτερα. Στάθηκε δίπλα μου σε όλη τη συνέντευξη μας, προσφέρθηκε να με βοηθήσει, να με στηρίξει σε αυτά μου τα βήματα.
Όταν τα χρόνια περάσουν πάντα θα θυμάμαι την βοήθεια αυτού του τόσο σπουδαίου ανθρώπου και τις συμβουλές που μου έδωσε. Οι άνθρωποι είναι πως τους θυμάσαι. Είτε τους θυμάσαι σπουδαίους και τους σέβεσαι, είτε τους θυμάσαι «λίγους» και τους ξεχνάς. Εγώ θα θυμάμαι έναν σπουδαίο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο με μια μεγαλοπρεπή μοναχικότητα αλλά και μια ευγένεια που είναι μεγάλο δώρο να συναντάς τέτοιους ανθρώπους.
Όπως λέω πάντα οι μεγάλοι καλλιτέχνες φαίνονται όταν τα φώτα σβήσουν και όταν δέχεσαι τόσο δυνατά λόγια από τέτοιους ανθρώπους δυναμώνεις κι εσύ περισσότερο.
Μέχρι σήμερα έχω γνωρίσει μόνο τέτοιους ανθρώπους και μπορώ να πω πως είμαι ευτυχισμένος.
Όμως ας μην χρονοτριβούμε. Πάμε ευθύς αμέσως να δούμε τι δήλωσε ο αγαπητός Γιάννης Νέζης για λογαριασμό του Lay-Out. gr!
- Κύριε Νέζη καλησπέρα και καλώς ήρθατε στην ιστοσελίδα του Lay-Out. gr. Είμαι πολύ χαρούμενος που σας συναντώ ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι μεγάλη μου τιμή και ελπίζω η φιλοξενία σας στην ιστοσελίδα μας να σας φανεί οικεία. Η πρώτη ερώτηση που θα ήθελα να σας κάνω είναι. Πως θυμάστε την παιδική σας ηλικία και πως πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την ηθοποιία; Ποιοι ήταν οι πρώτοι σας δάσκαλοι, τα πρώτα βήματα σας, οι πρώτες εμπειρίες
Σας ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου για την ευκαιρία που μου δίνετε και την τιμή που μου κάνετε. Η παιδική μου ηλικία ήταν ανέμελη, μεγάλωσα σε μια κωμόπολη 20 χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της Αθήνας. Είχα την χαρά να μεγαλώσω στις αλάνες παίζοντας μήλα ή κρυφτό ή οποιοδήποτε παιδικό παιχνίδι είχαμε τότε. Ήταν πολύ όμορφα χρόνια που τα νοσταλγώ μέχρι και σήμερα και με λυπεί το γεγονός που τα σημερινά παιδιά δεν έχουν το περιθώριο επειδή οι σημερινές μεγάλες πόλεις δεν δίνουν αυτή την ευκαιρία.
Τώρα όσον αναφορά το θέατρο ξεκίνησα από ένστικτο, χωρίς να υπάρχει κάποιο οικογενειακό ιστορικό, δηλαδή χωρίς να έχω κάποιον καλλιτέχνη στην οικογένεια μου. Η μητέρα μου ήταν νοικοκυρά ενώ ο πατέρας μου ασχολούνταν με τις νταλίκες . Σε ηλικία 17 ετών ετών έφυγα από τη Μάνδρα και πήγα στην Αθήνα. Ενστικτωδώς λοιπόν όπως προείπα έβλεπα τον καλλιτεχνικό χώρο ως κάτι που μου ταιριάζει.
Οι δάσκαλοι μου ήταν η Άννα Καλουτά, ο Αρτέμης Μάτσας, ο Αλέκος Μαυρίδης και ο κύριος Κοντογιάννης.
- Κρατάτε κάποια ανάμνηση από αυτούς;
Οι αναμνήσεις μου είναι πάρα πολύ όμορφες διότι μιλάμε για ανθρώπους που είχαν ιδιαίτερη ευγένεια, ανθρώπους που είχαν ήθος και πολιτισμό. Είχαμε τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια την χαρά να διδαχθούμε από αυτούς, να έχουμε σεβασμό στο συνάδελφο, στον χώρο, στη δουλειά γενικότερα.
Να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας πως ήσασταν ο «Κωστάκης» στη σειρά «Ρετιρέ». Θα το πω λίγο φιλοσοφικά. Αφού «Ρετιρέ» είναι το υψηλότερο δωμάτιο ενός οικήματος, ποιοι είναι οι ένοικοι του δικούς σας «Ρετιρέ» και τι είναι αυτό που βοηθάει τον άνθρωπο να φτιάχνει «Ρετιρέ» στη ζωή του;
Για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικά. Άλλοι θεωρούν σημαντική την καριέρα, άλλοι θεωρούν την οικογένεια. Για εμένα το «Ρετιρέ» της ζωής μου είναι τα τρία πανέμορφα παιδιά μου, τον Βασίλη, την Αθανασία και τον Δημήτρη μου.
- Πως θυμάστε την πρώτη σας επαφή με την τηλεόραση και τι πιστεύετε πως έχει αλλάξει από τότε μέχρι τώρα;
Η πρώτη μου επαφή με την τηλεόραση ήταν το 1987 όταν και συμμετείχα στα τρία από τα δώδεκα επεισόδια στην ΕΡΤ1 με την Ελένη Ράντου στη σειρά «Σταύρος χωρίς φλας» . Ήταν κάτι το οποίο μου προκάλεσε σοκ γιατί έβλεπα πως είναι διαφορετικά τα πράγματα από τη διδαχή στη σχολή. Μπορώ να σας πω πως ήταν αισθητή η διαφορά του θεατρικού λόγου και τις κίνησης από το να βρίσκεσαι σε ένα πλατό ή σε ένα στούντιο. Η σημερινή τηλεόραση έχει εξελιχθεί, τα πράγματα είναι πιο εύκολα αν θέλεις διότι τότε δεν είχαμε ορισμένες ευκολίες που υπάρχουν σήμερα. Θεωρώ, ίσως και να κάνω λάθος, πως τότε υπήρχε περισσότερο ήθος, υπήρχε περισσότερος σεβασμός από τον cameraman και το φωτιστή μέχρι και τον πρωταγωνιστή. Δεν υπήρχαν διακρίσεις.
- Γιατί όμως πιστεύετε πως υπήρχε περισσότερο ήθος τότε;
Θα σου πω. Πολλοί νέοι όταν κάνουν επιτυχία θεωρούν πως είναι ισάξιοι με ανθρώπους που έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα πάνω στο σανίδι
- Σε ποιο σήριαλ από αυτά που παίζονται θα θέλατε να συμμετέχετε και τι είναι αυτό που σας ενοχλεί και αυτό που σας αρέσει στη σύγχρονη τηλεόραση;
Δεν θα πω ένα σήριαλ. Όλα τα κανάλια έχουν ωραίες σειρές. Αυτό που με ενοχλεί είναι οι φτηνές εκπομπές. Αυτές που ασχολούνται με τη μόδα, το modeling. Κοινώς ότι έχει να κάνει σχέση με reality. Από την άλλη αυτό που μου αρέσει είναι πως η σύγχρονη τηλεόραση είναι πιο σπουδαία από αυτή που υπήρξε τα προηγούμενα χρόνια. Κακά τα ψέματα υπήρξε μια εποχή που ήταν πολύ δεύτερα τα σήριαλ και οι εκπομπές. Αυτή τη στιγμή άρχισε να υπάρχει ξανά μια ισορροπία. Παρατηρώ πως βγαίνουν σοβαρά σήριαλ και από θέμα σκηνοθεσίας αλλά και από θέμα γραπτού λόγου. Επίσης οι σημερινοί ηθοποιοί είναι πιο εκπαιδευμένοι σε σχέση με εμάς, δηλαδή ξέρουν καλύτερα χορό, καλύτερα τραγούδι, είναι πιο ολοκληρωμένοι ως καλλιτέχνες.
- Βλέπω στο βιογραφικό σας έχετε καταγωγή από το Δήμο της Μάνδρας, περιοχή που επλήγησε από τις πλημμύρες, όπως το Μάτι και ο Νέος Βουζάς από τις φωτιές. Πως νιώσατε όταν ακούσατε αυτά τα νέα και τι πάει λάθος με την πολιτική ευθύνη στη χώρα μας;
Η πολιτική ευθύνη σε αυτή την κατάσταση ήταν η αδράνεια και όπως το πάντα το αιώνιο μας πρόβλημα. Η αναβλητικότητα. Χρόνια τώρα αυτό που έχουμε να κάνουμε σήμερα το αναβάλουμε για την επόμενη βδομάδα. Έτσι έγινε και στη Μάνδρα. Έργα που θα έπρεπε να έχουν γίνει πριν χρόνια, έγιναν αφότου επήλθε ο θάνατος. Το πώς ένιωσα? Δυστυχώς είχα την ατυχία να επισκεφτώ την μητέρα μου εκείνες τις μέρες και να αντικρίσω όλη εκείνη την συμφορά και την καταστροφή. Ευτυχώς για εμένα η οικογένεια μου και το σπίτι μου δεν υπέστησαν κάποιες ζημιές. Δεν θέλω να το σκέφτομαι, δεν θέλω να το έχω σαν εικόνα στο μυαλό μου. Αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι πως το απεύχομαι να ξανασυμβεί γιατί δεν είναι μόνο στη Μάνδρα, έχει συμβεί και σε άλλες περιοχές της χώρας.
- Τον τελευταίο καιρό ξέσπασε σάλος στον καλλιτεχνικό κόσμο με καταγγελίες που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας σχετικά με τις παρενοχλήσεις στον χώρο αυτό. Ποια πιστεύετε είναι η αιτία που κάποιος προβαίνει σε τέτοιες πράξεις παρενόχλησης και τι προβλέπετε να αλλάζει στο χώρο μετά από όλα αυτά;
Ευτυχώς οι άνθρωποι που υπέστησαν όλες αυτές τις καταστάσεις βγήκαν και μίλησαν. Γιατί τώρα; Γιατί πλέον είναι πιο ολοκληρωμένες και δυνατές προσωπικότητες. Η Τέχνη διδάσκει πολιτισμό δεν διδάσκει αλητεία. Ευτυχώς λοιπόν κάποιες κυρίες και κύριοι είχαν την δύναμη να βγουν να μιλήσουν ώστε να πάρει καθένας αυτό που του αξίζει. Δεν ήταν μόνο η θέση που είχαν, υπήρχαν άνθρωποι που τους τιμούσαν όπως υψηλά ιστάμενοι πολιτικοί. Από εκεί και πέρα εγώ δεν είμαι δικαστής, δεν είμαι η δικαιοσύνη. Ελπίζω όμως να πραχθούν τα δέοντα και αυτοί οι άνθρωποι να πάρουν το δρόμο για την φυλακή. Η δικαιοσύνη έρχεται από τον απλό λαό. Δεν νομίζω πως πολλοί από αυτούς τους καλλιτέχνες που κατηγορήθηκαν θα έχουν τα μούτρα να βγουν να υποκλιθούν ξανά μπροστά στον κόσμο. Βασικά δεν γίνεται από τη στιγμή που οι ίδιοι είναι ανήθικοι να βγουν και να διδάξουν ήθος και ποιότητα στον κόσμο. Ευτυχώς είχα την τύχη να μην συνεργαστώ με κανέναν από όσους κατηγορούνται.
- Τι σημαίνει για εσάς ο έρωτας;
Αν και είμαι μονογαμικός άνθρωπος, θεωρώ πως δεν μπορεί κάποιος να ζήσει χωρίς τον έρωτα. Ο έρωτας είναι πηγή έμπνευσης, είναι πνοή ζωής. Είναι η ολοκλήρωση της σχέσης των ανθρώπων. Πάντα ήμουν ερωτευμένος.
- Η Τέχνη υπάρχει για να δίνει παρηγοριά σε όσους έχει τσακίσει η ζωή. Έλεγε ο Βαν Γκογκ. Είναι έτσι και τι σημαίνει τελικά η Τέχνη;
Η Τέχνη δεν υπάρχει για να δίνει παρηγοριά. Η Τέχνη υπάρχει για να εμπλουτίζει την προσωπικότητα των ανθρώπων. Η Τέχνη είτε είσαι λυπημένος είτε είσαι χαρούμενος σου δίνει τις ίδιες προσλαμβάνουσες. Αυτό που έχει σημασία είναι το τι προκαλεί στην ψυχή του ανθρώπου. Είναι κάτι που μπορεί να σε αναγεννήσει και να σε ολοκληρώσει σαν προσωπικότητα. Σου ανοίγει τους πνευματικούς σου ορίζοντες. Σε κάνει να σκέφτεσαι με μεγαλύτερη εμβέλεια ή να αποδέχεσαι κάποια πράγματα. Στην Τέχνη οι διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων ήταν πάντοτε αποδεκτές, στην κοινωνία χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να γίνει κάτι τέτοιο. Πριν από κάποια χρόνια αν κάποιος ήταν ομοφυλόφιλος, είτε ήταν άνδρας είτε γυναίκα, σε έδειχναν με το δάχτυλο. Πλέον τα πράγματα έχουνε εξομαλυνθεί. Όμως στην Τέχνη αυτό δεν συνέβαινε ποτέ. Η Τέχνη πάντα αγκαλιάζει τους πάντες και δίνει δύναμη.
- Έχετε κάποια έντονη ανάμνηση ή μεγάλη συγκίνηση που θέλετε να μοιραστείτε μαζί μου;
Στο θέατρο η κάθε μέρα είναι έντονη και διαφορετική και εκεί είναι η διαφορά που υπάρχει με την τηλεόραση. Κάθε παράσταση είναι και μια καινούργια παράσταση. Βέβαια η πιο έντονη μου στιγμή είναι όταν έπαιζα την «Απολογία του Σωκράτη», στο Ηρώδειο. Αλλά σαν εικόνα και μόνο, το να παίζεις κάτω από την Ακρόπολη με πανσέληνο είναι από μόνη της μια ιδιαίτερα έντονη εικόνα.
- Ορισμένες φορές παρατηρώ πως στα μεγάλα θέατρα ανεβαίνουν αρχαίες τραγωδίες σε μια πιο πρωτοποριακή version. Το θεωρείται προσβλητικό αυτό; Με την έννοια πως έχουμε δει και κάποια πράγματα τα οποία με τα συγχωρήσεως αγγίζουν το κακόγουστο.
Κοίταξε. Η Τέχνη είναι δημοκρατική. Αυτό σημαίνει πως κάθε καλλιτέχνης μπορεί να καταθέσει την άποψη του, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως θα γίνει και αποδεκτή από τους άλλους. Δεν θα απαντήσω αν το θεωρώ κακόγουστο ή όχι αλλά θεωρώ πως ορισμένα πράγματα δεν χρειάζεται να τα μεταποιούμε και να τα επεξεργαζόμαστε αλλά να τα αφήνουμε όπως έχουν. Δηλαδή να τα αφήνουμε στο χρόνο όπως έχουν λειτουργήσει, γιατί για να λειτουργούν κάποιος λόγος θα υπάρχει που λειτουργούν. Για παράδειγμα δεν μπορείς να παίξεις Αριστοφάνη φορώντας τζιν παντελόνια ή να παίξεις Οιδίποδα να βάλεις ξανθές περούκες και Ρωμαϊκές χλαμύδες. Θεωρώ πως κάποια πράγματα είναι πέραν της καλής αισθητικής, αλλά ένας δημιουργός έχει το δικαίωμα να κάνει τη δική του παρουσίαση για το έργο. Έχω δει Μήδεια στην Επίδαυρο με πισίνα και να κάνουν βουτιές, για εμένα ήταν κάτι τραγικό ή έχω δει να παίζουν Goran Bregovic και να βλέπεις να σηκώνονται στα κοίλα του θεάτρου και να χορεύουν. Αυτό σημαίνει πως δεν κατάλαβαν το λόγο που βρίσκονται εκεί.
- Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στην υστεροφημία. Τι θα θέλατε να θυμάται ο κόσμος από εσάς και λένε πως το χειροκρότημα είναι η τροφή του καλλιτέχνη. Τι πιστεύετε πως τελικά αξίζει στη ζωή μας και που θα δίνατε το δικό σας χειροκρότημα;
Αυτό που αξίζει στη ζωή είναι οι στιγμές. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε όλες μας τις στιγμές. Όσο για το χειροκρότημα, είναι η τροφή που σου δίνει την δύναμη για να βγάλεις από μέσα σου τον καλύτερο σου εαυτό. Είναι η επιβράβευση πως αυτό που κάνεις το κάνεις καλά. Με την εμπειρία καταλαβαίνεις από την ένταση που χειροκροτάει το κοινό πόσο καλά έχει πάει η παράσταση. Μπορεί να χειροκροτούν τυπικά, μπορεί να χειροκροτούν ένθερμα.
Όσο για την υστεροφημία θεωρώ πως έχουν λίγοι άνθρωποι. Υστεροφημία έχουν οι άνθρωποι που έγραψαν ένδοξες σελίδες στην Ιστορία, που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στους αιώνες. Υστεροφημία για παράδειγμα έχει ο Κολοκοτρώνης. Η Υστεροφημία ενός εφήμερου καλλιτέχνη που θα αφήσει πέντε τηλεοπτικά σήριαλ ή πέντε τραγούδια δεν νομίζω πως είναι ουσία. Η ουσία είναι να προσφέρεις στην ανθρωπότητα και να έχεις υστεροφημία γιατί καλώς ή κακώς όλοι μας το κάνουμε γιατί αυτή είναι η δουλειά μας.
- Κάποιες φορές έχουμε δει πως η κοινωνία μας διχάζεται. Όχι μόνο τώρα αλλά και με το πέρασμα των χρόνων.
Αν διαβάσεις την δίκη του Κολοκοτρώνη θα δεις πως ξεκινάει με την ερώτηση του δικαστή «Ποιος είσαι εσύ» και απαντάει «Είμαι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» και συνεχίζει ο δικαστής και λέει «Τι έχεις προσφέρει εσύ». Δεν μπορώ να χωνέψω πως ένας άνθρωπος μίλησε με τέτοιο απαξιωτικό τρόπο σε έναν ήρωα που έδωσε την ψυχή του για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Η εξουσία επιφέρει φθορά στην προσωπικότητα των ανθρώπων. Όταν οι άνθρωποι καταλαμβάνουν θέσεις εξουσίας η προσωπικότητα τους αλλοιώνεται. Ο Παπαφλέσσας για παράδειγμα πολέμησε, 50% για την χώρα και 50% για τις προσωπικές του φιλοδοξίες, οπότε είναι θέμα προσωπικότητας και όχι τόσο θέμα αν είμαστε Έλληνες, Γάλλοι, Γερμανοί. Ο καθένας από τη δική του σκοπιά προσπάθησε να καταλάβει μια θέση εξουσίας, γιατί να με συγχωρήσετε για την έκφραση, η εξουσία είναι ηδονή.
- Υπάρχει κάτι που να το έχετε μετανιώσει και κάτι που θα θέλατε να του δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναζήσετε;
Δεν μετανιώνω η αλήθεια είναι. Όλοι κάνουμε λάθη. Το κακό με τα λάθη είναι ότι δεν τα καταλαβαίνεις την ώρα που τα κάνεις αλλά την ώρα που τα πληρώνεις. Δεν χρειάστηκε να δώσω μια ευκαιρία σε κάποιους. Όσα έγιναν καλώς και έγιναν. Πιστεύω η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να πηγαίνουμε όλο και παρακάτω, να γινόμαστε πιο δημιουργικοί, πιο ολοκληρωμένοι και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
- Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια και τι θα συμβουλεύατε την νέα γενιά τόσο των ηθοποιών όσο και γενικότερα τους νέους;
Τα μελλοντικά σχέδια αυτή τη στιγμή είναι λίγο ρευστά. Αν πρώτα ο Θεός μας βοηθήσει να χαλιναγωγήσουμε την πανδημία και να επιστρέψουμε στην προηγούμενη μας ζωή για το καλοκαίρι ετοιμάζουμε μια πολύ ωραία παράσταση σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Πολιτισμού του Πηλίου σχετικά με την ζωή και το έργο του Ρήγα Φεραίου, που σε αυτό το σημείο να τονίσω πως λεγόταν Βελεστινλής και όχι Φεραίος. Ο Ρήγας ήταν ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος ο οποίος παρόλο που δεν πολέμησε, η πένα του και μόνο, ο λόγος του ήταν πιο δυνατός από τα σπαθιά άλλων ηρώων. Στη νέα γενιά παρόλο που δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές θα πω, μιας και με ρωτάς. Να δουλεύουν όσο περισσότερο μπορούν, να έχουν το θάρρος της γνώμης τους γιατί κάπως έτσι κερδίζεις τον σεβασμό όλων.
- Και μια ευχή για το μέλλον.
Θεωρώ πως πρέπει να είμαστε εγκρατείς, να λειτουργούμε με μάθηση και όχι με ημιμάθεια, διότι οι αόρατοι εχθροί είναι χειρότεροι των ορατών εχθρών. Έχουμε μια πανδημία και βλέπω αρκετοί νέοι δεν το λαμβάνουν υπ`όψιν τους αλλά και μεγάλοι, μην φανεί ότι στέκομαι μόνο στους νέους. Να το πω απλά. Καλό είναι να ακούμε και όχι να έχουμε άποψη χωρίς καμία γνώση
