ΚΑΡΜΕΝ θα πει τραγούδι, ποίημα. Είναι εκείνη η μουσική που άκουγε ο Πυθαγόρας καθώς οι πλανήτες κινούνταν. Αρμονία. Η ποίηση είναι μια ιδιαίτερη έννοια. Από τις Μούσες μέχρι το «Μονόγραμμα του Ελύτη», μέχρι το θέατρο και τα παραμύθια.
Κάποιες φορές η Μούσα χρειάζεται να είναι αριστοκρατική, ανεξάρτητη, κοντά στους ανθρώπους και με μια καρδιά που να χωράει μέσα της πολύ αγάπη. Το αποδεικνύει και το έργο της εξάλλου.
Ο μαγικός χώρος των παραμυθιών που θα κάνει το παιδί μέσα μας να μεγαλώσει, να νοσταλγήσει, να θυμηθούμε ότι αν χάσουμε το παιδί μας μέσα μας τότε χάνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Τα παραμύθια διδάσκουν και μορφώνουν. Αρκεί να τα λέμε στα παιδιά, στους συντρόφους μας, στους γύρω μας για να τους μαγέψουμε όχι να τα χρησιμοποιήσουμε για να τους κατευθύνουμε. Σε έναν κόσμο δράκων υπάρχουν άνθρωποι που αναλαμβάνουν το ρόλο των ιπποτών.
Αυτή λοιπόν είναι η Κάρμεν Ρουγγέρη. Η Κάρμεν των παιδιών. Η Κάρμεν όλων μας. Η Κάρμεν που με τα παραμύθια της μεγαλώσαμε όλοι και μεγαλώνουμε ακόμα.
Φημίζομαι ότι δεν συγκρατώ το συναίσθημα μου εύκολα και ο λόγος μου ακούγεται κάποιες φορές υπερβολικός αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, πως αλλιώς να δείξεις την ευγνωμοσύνη σου για εκείνους τους μεγάλους αλλά ταυτόχρονα τόσο ευγενικούς και σπουδαίους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που η επιτυχία και η αναγνώριση τους κράτησε το “Α” τους κεφαλαίο.
Τους ανθρώπους που θα σου απλώσουν το χέρι τόσο μεγαλόκαρδα που θα νιώσεις κι εσύ μέσα σου, λίγη από εκείνη την αγάπη που βάζουν μέσα σε κάθε τους λέξη.
Είναι περίεργο όταν μόλις 6 χρονών βλέπεις την πρώτη σου παράσταση, την «Οδύσσεια», σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο και μετά από 20 χρόνια γνωρίζεις εκείνη την γυναίκα που με το έργο της, καλλιεργήθηκε μέσα σου μια μικρή φλογίτσα αγάπης για αυτό που λέμε θέατρο. Γι`αυτό που λέμε ΤΕΧΝΗ.
Η αλήθεια είναι ότι πέτυχα την κυρία Ρουγγέρη σε μια περίοδο που η ίδια είχε πολλές υποχρεώσεις και ξέρω πως θα με συγχωρήσει που την «κούρασα». Χαριτολογώ.
Δεν μου αρνήθηκε τίποτα. Προσφέρθηκε να με στηρίξει όπως όλα εκείνα τα παιδιά (κι ας είμαι πλέον κοτζαμάν μαντράχαλος πλέον) που για 2 ώρες ή για 50 σελίδες θα αφεθούν στη μαγεία.
«Πόσο χρονών είσαι Παναγιώτη». «Τον Αύγουστο θα γίνω 26, κύρια Ρουγγέρη». «Α! είσαι μικρούλης, τότε όσο μπορούμε να σε βοηθήσουμε, να είσαι γερός και να ακολουθείς πιστά αυτό που σου αρέσει».
Υποσχέθηκα πως θα τηρήσω αυτή την τόσο απλή αλλά ταυτόχρονα τόσο μεγάλη κουβέντα. Πόσοι άραγε κάνουμε αυτό που μας αρέσει? Πόσοι άραγε ενώ λέμε πως είμαστε ελεύθεροι, είμαστε όντως ελεύθεροι! Η φράση στο τέλος της συνέντευξης μας τα λέει όλα.
«ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ».
Πάμε λοιπόν να δούμε τι μου είπε για λογαριασμό του Lay-Out. Gr!
- Η περίοδος που πέρασε ήταν ομολογουμένως δύσκολη. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε «Το αφήνω στη μοίρα του και ότι γίνει». Τι σημαίνει για εσάς η μοίρα και πως μπορεί να την αλλάξει ο άνθρωπος, αν αλλάζει φυσικά?!
Κ.Ρ. Η περίοδος του εγκλεισμού δεν με δυσκόλεψε, αντίθετα πέρασα ευχάριστα μπορώ να πω, γιατί είχα ένα σωρό πράγματα να κάνω. Τώρα το «το αφήνω στη μοίρα του και ό, τι γίνει» κάποιες φορές ισχύει, γιατί δεν είναι στο χέρι σου να αλλάξεις κάτι. Κάποιες άλλες φορές δεν ισχύει, γιατί είναι στο χέρι σου να αγωνιστείς να προσπαθήσεις και να τα αλλάξεις όλα.
- Θυμάμαι την πρώτη δική σας παράσταση, που είδα, πριν από 20 χρόνια στο Ηρώδειο. Ήταν η Οδύσσεια. Σε αρκετές παραστάσεις σας πραγματεύεστε ιστορικά θέματα. Μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε και στην πιο πρόσφατη «Θησέας και Μινώταυρος». Πιστεύετε ότι η ιστορία παραποιείται για σκοπιμότητες και δεν διδάσκεται σωστά? Πως βοηθάνε άραγε οι ιστορικές παραστάσεις να μάθουμε την πραγματική αλήθεια? Εσείς κάνετε κάποια συγκεκριμένη προεργασία για το στήσιμο μιας παράστασης με ιστορικά στοιχεία εννοώ διαβάζετε πηγές, αναλύετε τα γεγονότα ή βάζετε τη δική σας πινελιά με βάση όσα γνωρίζετε?
Κ.Ρ. Δυστυχώς στον καιρό μας η παραποίηση της ιστορίας είναι πολύ διαδεδομένη. Οι κινηματογραφικές παραγωγές, ιδιαίτερα οι Αμερικανικές, είναι γεμάτες από ανακρίβειες. Ο μεγάλος Όμηρος ήταν το πρώτο μεγάλο θύμα των Αμερικανών σεναριογράφων και σκηνοθετών. Από κοντά οι Ιταλοί παραγωγοί παραποιούν δίχως ντροπή τα κείμενα των δυο μεγάλων επών «Ιλιάδας και Οδύσσειας» προσθέτοντας φανταστικά γεγονότα σ’ αυτά, δίχως να δίνουν βάρος στις ανθρώπινες αξίες που πλημμυρίζουν τα έργα του τεράστιου ποιητή Ομήρου. Δεν γνωρίζω αν η ιστορία παραποιείται σκόπιμα ή από άγνοια. Ξέρω όμως ότι προσωπικά εγώ για να ανεβάσουν μια παράσταση μελετάω πολύ καλά και πολύ προσεκτικά, ανατρέχοντας σε ιστορικές πηγές και ό, τι έχει γραφτεί από διακεκριμένους μελετητές. Θέλω οι παραστάσεις μας να είναι απόλυτα τεκμηριωμένες, γιατί απευθύνονται στα παιδιά. Δεν έχω κανένα δικαίωμα να πάρω αριστουργήματα και να τα καταστρέψω. Πιστεύω ό, τι πάντα πρέπει να σεβόμαστε τον αρχικό δημιουργό.
- Ηθοποιός. Ήθος+ποιέω-ποιώ. Τι είναι για εσάς το ήθος και τι θεωρείτε ανήθικο στη σύγχρονη εποχή τόσο της τηλεόρασης όσο και της καθημερινότητας μας.
Κ.Ρ. Ήθος είναι για μένα ο σεβασμός και η τήρηση των κανόνων που έχουν θεσπιστεί στην κοινωνία που ο καθένας ζει. Ηθοποιός είναι αυτός που ποιεί ήθος και όχι αυτός που υποκρίνεται, που παριστάνει κάποιον. Ο ηθοποιός πρέπει να ποιεί ήθος, αλλά δυστυχώς, πολλές φορές αυτό δεν γίνεται.
- Όπως διαβάζω στην επίσημη σελίδα της Wikipedia, είστε γεννημένη στης 17 Ιουνίου 1944, που παρεμπιπτόντως είναι η ημέρα Ανεξαρτησίας της Ισλανδίας. Τι σημαίνει για εσάς γενικά η ανεξαρτησία? η χώρα μας πιστεύετε ότι είναι ανεξάρτητη ή την ελέγχουν? Θα γράφατε ποτέ ένα παραμύθι για όλα αυτά που γίνονται στη χώρα μας και πως θα ήταν αυτό?
Κ.Ρ. Η λέξη ανεξαρτησία στην εποχή μας είναι μια σπάνια λέξη. Χρησιμοποιείται δίχως σχεδόν να υπάρχει.
Όχι, η χώρα μας είναι μόνο κατ’ όνομα ανεξάρτητη. Εξαρτάται όπως και όλες οι μικρές χώρες της υφηλίου, από τις οικονομικά και στρατιωτικά ισχυρές Μεγάλες Δυνάμεις. Αυτές, πότε με την οικονομική και πότε με την στρατιωτική ισχύ τους, καθορίζουν τη μοίρα των μικρών λαών και επομένως και τη δική μας. Η μοίρα μας είναι να βρισκόμαστε πάντα σε θέση άμυνας.
Δεν έχω σκεφτεί ένα τέτοιο παραμύθι, αλλά γιατί όχι; Καλή ιδέα, δεν αποκλείεται λοιπόν.
- Τι ήταν εκείνο που σας ώθησε να ασχοληθείτε με το παιδικό θέατρο και την συγγραφή παιδικών παραμυθιών?
Κ.Ρ. Η αγάπη μου για τα παιδιά. Έτυχε να είμαι σε μια επιτροπή του Υπουργείου Παιδείας. Η επιτροπή αυτή έδινε την άδεια σε θιάσους να παίζουν για τα σχολεία ή και να πηγαίνουν σ’ αυτά να παίζουν. Βλέποντας τις παραστάσεις τα ‘χασα με την μεγάλη προχειρότητα, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Το επίπεδο ήταν πολύ χαμηλό. Θέλοντας να βοηθήσω, προσπάθησα να ανεβάσω τον πήχυ. Αυτό είναι όλο.
- Ας υποθέσουμε ότι είμαι σκηνοθέτης και σας χρειάζομαι για την νέα μου ταινία με τίτλο «Στη χώρα της αλήθειας και τους ψέματος» Το σενάριο δεν διαφέρει και πολύ από την εικόνα της χώρας μας εν έτη 2020. Χρειάζεται να σκιαγραφήσουμε αυτό ένα ρόλο. Ο ρόλος αφορά την Κάρμεν, μια γυναίκα αγαπητή σε όλους, συγγραφέα παιδικών παραμυθιών που αναλαμβάνει τη θέση της υπουργού πολιτισμού και καλείται να αλλάξει ορισμένα πράγματα που συμβαίνουν λάθος. Πως θα ήταν αυτή η γυναίκα, τι μεταρρυθμίσεις θα έκανε, τι θα άλλαζε, τι μέτρα θα πρότεινε, τι συστάσεις θα έκανε στον πρωθυπουργό βλέποντας τους καλλιτέχνες να διαδηλώνουν στους δρόμους κλπ κλπ.
Κ.Ρ. Η ερώτησή σας, ας μου επιτραπεί η έκφραση, μια παγίδα. Οι πιο πολλοί Έλληνες, για να μην πω όλοι, θα ήθελαν να είναι έστω και για μια μέρα, πρωθυπουργοί για να τα αλλάξουν ΟΛΑ. Η σημερινή κατάσταση, με την πανδημία του κορωνοϊού, έχει πλήξει όλα τα επαγγέλματα και ιδιαίτερα τους καλλιτέχνες. (μουσικούς, ηθοποιούς και τραγουδιστές. Και βέβαια και όλα τα επαγγέλματα που κρέμονται κυριολεκτικά από το θέατρο. (τεχνικοί, ηλεκτρολόγοι, ηχητικοί, ταξιθέτες, ταμίες, κλπ) Αν για λίγο είχα τη δύναμη να αλλάξω τα πράγματα στο χώρο της τέχνης, θα πήγαινα να δω όλες τις παραστάσεις της Ελλάδας, σε όλα τα θέατρα. Θα πήγαινα σε όλα τα μουσεία, σε όλους τους χώρους που θα αφορούσαν το αξίωμά μου και θα ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΣΑ, με τα ίδια μου τα μάτια, την κάθε δουλειά. Από κει και ύστερα θα βοηθούσα, αυτούς που πραγματικά αξίζουν. Χωρίς να λαμβάνω υπ’ όψιν, ούτε τα κόμματα, ούτε τις γνωριμίες, ούτε τα ρουσφέτια. Αυτός που αξίζει, αξίζει και να βοηθηθεί. Ακόμα θα θέσπιζα ένα νόμο να ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ, όποιος μουντζουρώνει την περιουσία του κράτους, αλλά και του πολίτη. Υποφέρω όταν βλέπω μουτζουρωμένους τους τοίχους, τις ταμπέλες της τροχαίας, τα φανάρια στους δρόμους. Στη χώρα μας όλα τα ανεχόμαστε και κανείς δεν τιμωρείται.
Υ.Γ. Να εξηγηθώ, όταν λέω μουτζουρώνουν δεν εννοώ τα αριστουργήματα που ζωγραφίζουν σε μεγάλες επιφάνειες άξιοι ζωγράφοι, grafities.
- Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν κρύψατε την αγάπη σας για τα παιδιά. Θέλω να σας ρωτήσω κάτι που αφορά τα talent show. Πιστεύετε ότι πολλές φορές οι γονείς ωθούν τα παιδιά τους να συμμετάσχουν από δικό τους απωθημένο, θέλω να πω πως κάποιο παιδάκι μπορεί να θεωρείται «θαύμα» όχι από μόνο του αλλά επειδή το έπεισαν πως είναι έτσι και σε μια ενδεχόμενη απόρριψη να στεναχωρηθεί ή οι γονείς να έχουν πολλές απαιτήσεις από εκείνο. Ποια είναι η γνώμη σας επ’ αυτού.
Κ.Ρ Πιστεύω απόλυτα ότι οι γονείς δεν πρέπει να «σπρώχνουν» το παιδί τους να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο επάγγελμα. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός του πρέπει να πηγάζει από την δική του επιλογή. Το επάγγελμα ή πιο καλά το λειτούργημα του ηθοποιού, δεν πρέπει να είναι η προέκταση της επιθυμίας του γονιού, που ίσως να αποτελούσε τον κρυφό πόθο της δικής του παιδικής ηλικίας.
Δεν πιστεύω στα «παιδιά θαύματα». Δεν είναι το κάθε παιδάκι που παίζει κάποιο ρόλο σε μια σχολική παράσταση Σίρλεϊ Τεμπλ ή Μίκι Ρούνεϊ. Συνειδητά όταν το παιδί αποχαιρετίσει την εφηβεία, μπορεί να επιλέξει τον δύσκολο δρόμο του ηθοποιού, γνωρίζοντας τις μεγάλες δυσκολίες που κρύβει ο δρόμος αυτός. (ανεργία, χαμηλές αμοιβές, συνεχή διάβασμα, συνεχή υποκριτική βελτίωση, συνεχή κριτική)
- Βλέπουμε κατά καιρούς ηθοποιούς που δεν έχουν τελειώσει δραματικές σχολές να παίζουν σε παραστάσεις, έχουν ακουστεί φράσεις όπως «αστυνομία τέχνης», ενδεχομένως προωθούνται συγκεκριμένα πρότυπα. Μήπως στο όνομα της τέχνης, η τέχνη χάνει το νόημα της?
Κ.Ρ Το ταλέντο είναι χάρισμα. Όταν υπάρχει όμως για να αποδώσει πρέπει να καλλιεργείται. Ένα ταλαντούχος ηθοποιός, έστω και αυτοδίδακτος, μπορεί να σταθεί σε μια παράσταση. Το ταλέντο όμως για να αναδειχθεί σε όλο το πλάτος του, χρειάζεται να βρει το δρόμο του. Έτσι υπάρχουν οι θεατρικές σχολές, όπου ο υποψήφιος ηθοποιός θα μάθει να αξιοποιεί το ταλέντο του και να το αναπτύξει περισσότερο. Προσωπικά πιστεύω ότι θα έπρεπε να υπάρχει μια «Ανώτερη Σχολή Θεάτρου» όπου θα φοιτούσαν όλοι οι τελειόφοιτοι των διαφόρων θεατρικών σχολών για ένα διάστημα, (ένα χρόνο θα έλεγα) για να καλύψουν τις τυχόν αδυναμίες τους. (θεωρητική, υποκριτική, κλπ)
Έτσι θα μπορούσε να καλυφθεί το τεράστιο κενό μάθησης που υπάρχει σε πολλούς νέους ηθοποιούς. Και θα έπαυε αυτή η τεράστια παραγωγή διπλωματούχων και αυριανών άνεργων, μια που οι θίασοι μόνο μικρό μέρος τους μπορούν να απορροφήσουν.
- Μεγαλώνουμε, αγχωνόμαστε, οι υποχρεώσεις αυξάνονται, οι ρυθμοί ανεβαίνουν. Δύσκολη εποχή. Πιστεύετε ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να αισθανθεί σαν παιδί και τι χρειάζεται να έχει ένας συγγραφέας παιδικών παραμυθιών έτσι ώστε να κερδίζει το κοινό του το οποίο δεν είναι μόνο τα παιδιά, που ομολογουμένως έχουν ένστικτο να αντιληφθούν τι τα ελκύει αλλά και τους μεγάλους οι οποίοι από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία θα ζήσουν το δικό τους παραμύθι, το οποίο πρέπει να μεταλαμπαδεύσουν και στα παιδιά. Θέλετε να μοιραστείτε τη γνώμη σας μαζί μου?
Κ.Ρ. Αν κρίνω από τις παραστάσεις μας και από την ανταπόκριση που έχουν από μικρούς και μεγάλους, σίγουρα όλοι κρύβουν ένα παιδί μέσα τους και απολαμβάνουν την παράσταση.
- «Με αδίκησαν», «τι να την κάνω τη ζωή μου», «δεν μπορώ να το κάνω», «δεν είμαι άξιος» είναι κάποιες φράσεις που ακούμε συχνά από ανθρώπους. Προσωπικά πιστεύω πως δεν πρέπει να χάνουμε ποτέ την πίστη μας. Ποια είναι η δική σας άποψη και τι είναι αυτό που μας διδάσκει το παιδικό θέατρο για τις αξίες της ζωής και πως μπορεί να λειτουργήσει στα πλαίσια μιας κοινωνίας που έχει χάσει τις ελπίδες της?
Κ.Ρ. Με αντιπροσωπεύει το dum spiro spero. Δεν πιστεύω ότι έχουν χάσει την ελπίδα τους τα παιδιά. Αν πίστευα κάτι τέτοιο, δεν θα έκανα θέατρο για παιδιά.
- Πριν από λίγες μέρες η Άλκηστις Πρωτοψάλτη βγήκε με ένα φορτηγάκι στον δρόμο κάνοντας μια συναυλία για τους έγκλειστους της καραντίνας. Τα παράπονα και οι κριτικές (όπως συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα) δεν άργησαν να έρθουν. Έχετε δεχτεί κάποια κριτική (και όχι μόνο κριτική) που να σας πλήγωσε ή σας αδίκησε και τι ήταν αυτό που σας κρατούσε πάντοτε δυνατή να ανταπεξέρχεστε στις δυσκολίες?
Κ.Ρ. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που πληγώνουν και αδικούν. Η σιγουριά που είχα όμως για τη δουλειά που κάνουμε εγώ και οι συνεργάτες μου και η ανταπόκριση του κοινού με έκαναν να τα προσπεράσω όλα αυτά.
- Μέσα από τα παραμύθια βγαίνει μια αγάπη, μια αγάπη από εσάς για τους άλλους, μια αγάπη που θα διοχετευτεί και ενδεχομένως θα μπορέσει να μας κάνει καλύτερους τους ανθρώπους. Γιατί άραγε οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να αγαπούν και ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα αγάπης που έχετε διδαχθεί όλα αυτά τα χρόνια?
Κ.Ρ. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν και να αγαπούν και άνθρωποι που δεν ξέρουν, γιατί δεν έχουν μάθει να αγαπούν. Μέσα από τα παραμύθια, προσπάθησα να δώσω στα παιδιά να καταλάβουν την αξία της αγάπης.
- Ποια είναι η σημαντικότερη και η πιο συγκινητική στιγμή της καριέρας σας? Ποια συμβουλή κρατάτε που να τη θυμάστε μέχρι και σήμερα?
Κ.Ρ. Όταν με το σύνθημα «Ένα Ηρώδειο γεμάτο παιδιά» γεμίζαμε το υπέροχο αυτό θέατρο με παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το θέατρο γέμιζε με παιδιά από όλη την Ελλάδα.
Η συμβουλή της μανούλας μου «Με τον καλό τον τρόπο, όλα μπορείς να τα πετύχεις στη ζωή»
- Αν η μικρή Κάρμεν συναντούσε την πιο ώριμη στο δρόμο και καθόντουσαν κάτω να συζητήσουν, τι θα συμβούλευε η μια την άλλη, ποια ανεκπλήρωτα όνειρα ή επιθυμίες θα προσπαθούσαν και οι δύο μαζί να εκπληρώσουν, ποιο μυστικό θα μοιραζόταν η μια στην άλλη που το κρατούσαν κρυφό? Θα συμφωνούσαν άραγε? Έχετε σκεφτεί αυτό το σενάριο να το κάνετε ιστορία σε ένα από τα παραμύθια σας?
Κ.Ρ. Να είναι ευχαριστημένη με το ό, τι της δίνει η ζωή. Να είναι χαρούμενη για κάθε μέρα που ζει. Να αγωνιστεί για τα όνειρά της, γιατί όποιος αγωνίζεται και προσπαθεί, στο τέλος τα καταφέρνει. Όλα αυτά τα πιστεύω μου και άλλα πολλά υπάρχουν στα παραμύθια μου.
- Έχετε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Περούτζια στην Ιταλία. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις γνώσεις που παρέχουν τα πανεπιστήμια σε μια ξένη χώρα από ότι στην Ελλάδα? Μαθαίνουν κάτι παραπάνω οι διδασκόμενοι και πως αυτό επηρεάζει την μάθηση ενός ανθρώπου που ασχολείται με το θέατρο.
Κ.Ρ. Όλα εξαρτώνται από τον σπουδαστή. Και εδώ στη χώρα μας, υπάρχουν εξαιρετικά πανεπιστήμια. Και οι επιστήμονές μας διαπρέπουν σε όλο τον κόσμο. Σκοπός είναι να έχεις επιθυμία και όρεξη για μάθηση. Ένας αμελής φοιτητής και στο καλύτερο πανεπιστήμιο να πάει δεν θα αποκομίσει τίποτα.
Κυρία Ρουγγέρη να σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή που μου κάνατε να μου παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη. Ήταν σπουδαία στιγμή για εμένα και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να αφήσετε σε όλους αυτούς που θα παρακολουθήσουν την συνέντευξη μας.
Κ.Ρ. Να ονειρεύεσαι και να κυνηγάς τα όνειρά σου.
