Η Κάρμεν Ρουγγέρη έχει αφοσιωθεί στο παιδικό θέατρο και το όνομά της είναι ταυτισμένο μαζί του.
Η ηθοποιός εξήγησε πως καθιερώθηκε στην παιδική σκηνή και αποκάλυψε πως είναι να παίζει για τα παιδιά.
Πιστεύετε πως τα παλιά κλασικά παραμύθια, αυτά που και οι παλαιότερες γενιές ακούγαμε από τους γονείς μας είναι διαχρονικά ή χρειάζονται μια σύγχρονη πινελιά;
«Προσωπικά, εγώ δεν θα ήθελα να κάνω καμία εικαστική παρέμβαση στα κλασικά, παλιά παραμύθια που ακούσαμε από τους γονείς μας και μετά εμείς με τη σειρά μας διηγηθήκαμε στα δικά μας παιδιά. Αυτά, λοιπόν, τα παραμύθια, τόσα χρόνια τώρα, έχουν μείνει άφθαρτα στο χρόνο. Γι’ αυτό, λοιπόν ακριβώς αυτά τα παραμύθια είναι τόσο αγαπητά από γενιά σε γενιά και τα νεότερα που δημιουργούμε να έχουν την ίδια μαγεία»
Λένε πως «ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις». Είναι αυτός ένας λόγος που οι συνεργασίες σας είναι μακροχρόνιες και συνήθως η σύσταση παραμένει ίδια ή το «δέσιμο» είναι περισσότερο συναισθηματικό;
«Κάτι που έχει πετύχει δεν το αλλάζεις. Με τους συνεργάτες μου είμαστε οικογένεια. Καταρχήν υπάρχει σεβασμός και αγάπη. Καταλαβαινόμαστε αμέσως μιλάμε την ίδια γλώσσα. Για να έχεις σωστές και επιτυχημένες δουλειές θα πρέπει να έχεις και τους σωστούς και κατάλληλους συνεργάτες. Είτε είναι ηθοποιοί, ενδυματολόγοι, χορογράφοι, φωτίστες… οι πάντες. Είναι πολύ σοβαρό να μιλάς την ίδια «γλώσσα» με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι»
Πιστέψατε -όσο λίγοι- στην παιδική σκηνή. Υπήρξατε πρωτοπόρος και δεν είναι τυχαίο πως όταν μιλάμε για παιδική σκηνή μας έρχεται το όνομα Κάρμεν Ρουγγέρη. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να «επενδύσετε» στο παιδικό θέατρο;
«Το θέατρο για παιδιά είναι για εμένα έργο ζωής. Πιστεύω πάρα πολύ στη θεατρική πράξη, θεωρώ πως μέσα από το θέατρο τα παιδιά κερδίζουν πολλά. Με αυτή τη σκέψη και την αγάπη για το θέατρο, όταν τα παιδιά μου έφτασαν περίπου έξι- επτά ετών, γύρω στο 1985, ξεκίνησα να δημιουργώ μια θεατρική ομάδα από παιδιά της γειτονιάς, τα οποία θα περνούσαν όμορφα και διασκεδαστικά τα Σαββατοκύριακα και επίσης για να μπορώ και να ελέγχω κιόλας τα δικά μου, να είμαι κοντά τους γιατί με τα όσα ακούμε γύρω μας που συμβαίνουν, κάθε γονιός ανησυχεί. Έτσι, λοιπόν, ξεκινήσαμε τις παραστάσεις. Όλα αυτά τα παιδιά έχουν γίνει σπουδαίοι άνθρωποι στην κοινωνία και είμαι πολύ υπερήφανη γι’ αυτούς. Άλλωστε, ένας ακόμα λόγος που το συνέχισα το θέατρο για παιδιά ήταν όταν στην πρώτη παράσταση η Χριστίνα μου είπε «μαμά ήταν η πιο όμορφη ημέρα της ζωής μου». Της άρεσε τόσο πολύ που το αγάπησε από την πρώτη στιγμή. Έτσι, λοιπόν, συνεχίσαμε για πολλά χρόνια μαζί αυτές τις παραστάσεις από τις οποίες είχαμε βραβευτεί»
Μετά από όλη αυτή τη σπουδαία θεατρική δραστηριότητα, η οποία είχε εντυπωσιάσει κοινό και συναδέλφους έρχεται το 1993 όπου σας ζητάνε από το Εθνικό να συνεργαστείτε;
«Ναι ακριβώς. Το 1993 μου ζήτησαν από το Εθνικό θέατρο να κάνω μια παράταση στην κεντρική σκηνή. Η επιτυχία ήταν εξαιρετικά μεγάλη και τότε ακριβώς ο Νίκος Κούρκουλος μου είπε πως όταν αναλάβει διευθυντής και όλα θα περνάνε από το χέρι του, θα μου δώσει ένα θέατρο να το κάνω ό,τι θέλω. Έτσι, δημιουργήσαμε το «παιδικό στέκι» και μετά από δική μου πρόταση κάναμε περιοδείες όπως του είχα πει και συμφωνήσει. Εμείς είμαστε Εθνικό θέατρο, είμαστε για όλο το έθνος, για όλη την Ελλάδα. Έμεινα 6 χρόνια στο Εθνικό θέατρο και έγινα και υπεύθυνη στην Όπερα για τα παιδιά στη Λυρική σκηνή. Την ιδέα την είχε ο σύζυγος μου, ο Ανδρέας Κουλουμπής, αναπληρωτής διευθυντής της Λυρικής Σκηνής. Η επιτυχία και στις δυο σκηνές ήταν μεγάλη. Αυτό, όμως, φαίνεται πως ενόχλησε κάποιους, δεδομένου ότι θεωρήθηκε πως εγώ καπελώνω ύλη αυτήν την προσπάθεια και μάλιστα μου είπαν πως όλοι μιλούν για εμένα και ο κόσμος έρχεται για το όνομα μου και όχι για την Εθνική Λυρική σκηνή»
Είναι «εύκολο» ή «δύσκολο» το παιδικό κοινό;
«Καταρχήν πιστεύω πως μια παράσταση που απευθύνεται στα παιδιά πρέπει να είναι ναι πολύ πιο προσεγμένη από μια παράσταση που απευθύνεται ότου1; μεγάλους. Όπως έχει πει ο μεγάλος σκηνοθέτης Κονσταντίν Στανισλάφσκι: «Στο θέατρο για παιδιά, οι ηθοποιοί πρέπει να παίζουν όπως και στο θέατρο για μεγάλους. Με μια διαφορά. Πρέπει να παίζουν λίγο καλύτερα!». Το να παίζεις σε παιδιά είναι μια πρόκληση. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να κερδίσει ένα στοίχημα δύσκολο παρά εύκολο. Η λέξη «σεβασμός» είναι η λέξη που πρέπει να χαρακτηρίζει οποιαδήποτε παράσταση δημιουργείται και απευθύνεται στα παιδιά τα οποία έρχονται και ξανάρχονται, διασκεδάζουν, ενθουσιάζονται, μαγεύονται, χαίρονται, μαθαίνουν. Το τονίζω αυτό γιατί το θέατρο είναι -ή μάλλον πρέπει να είναι- «πηγή γνώσης» είπε στο Grande
