Η 23η Ιουλίου 2018 θα μείνει στην ιστορία διότι δόθηκε η πιο άνιση μάχη.
Οι άνθρωποι που λείπουν από κοντά μας είναι 102, μεταξύ των οποίων και μικρά αγγελούδια. Έφυγαν στις αγκαλιές των γονιών τους. Μια ενωμένη ανάσα από την αρχή ως το τέλος της σύντομης ζωής τους. Τον λόγο δεν θα μπορέσουν να τον μάθουν ποτέ. Και να τον μάθαιναν δεν θα κρατούσαν κακία σε κανέναν. Βλέπετε τα μικρά παιδιά αγαπάνε κάθε τι στην Ύπαρξη. Δεν χάνουν χρόνο να μισούνε, είναι ενάντια στη φύση τους. Να ζήσουν ήθελαν, να παίξουν, να μάθουν, να αγαπήσουν. Τα μικρά παιδιά δεν μισούν κανέναν. Είναι ενάντια στη φύση τους.
Έφυγαν από κοντά μας εκείνη την μοιραία μέρα μαζί με πολλούς ακόμα. Κλάψαμε όλοι. Κλάψαμε πολύ. Το κλάμα μας αντήχησε σε όλη την οικουμένη παρότι πνιχτό, βουβό. Το Μάτι έγινε εστία πόνου και αλληλεγγύης. Εστία θάρρους και θυσίας. Έγινε και εστία πολιτικών αντιπαραθέσεων και αλληλοκατηγοριών. Τα παιδιά έφυγαν στις αγκαλιές των γονιών τους. Μια ενωμένη ανάσα από την αρχή έως το τέλος της σύντομης ζωής τους. Αν μπορούσαν θα μας έλεγαν να σταματήσουμε να μισούμε ο ένας τον άλλον. Να σταματήσουμε να μισούμε τον πλανήτη. Να αρχίσουμε να αγαπάμε την ζωή και ότι την ορίζει. Θα μας έλεγαν αν μπορούσαν πως η ζωή είναι σύντομη για να την σπαταλάμε.
Το τελευταίο το έμαθαν καλά. Τουλάχιστον έπαιζαν με την ψυχή τους λίγο πριν το τέλος. Όσοι τα κατάφεραν περίμεναν ώρες μέσα στη θάλασσα για βοήθεια. Κρατώντας τα δικά τους παιδιά στην αγκαλιά τους. Αρκετοί κάτοικοι έπαθαν βαριά εγκαύματα. Στα νοσοκομεία το δικό τους απλανές βλέμμα και ο πόνος κράτησε μήνες. Οι πληγές θα είναι ανοιχτές για πάντα.
Δάκρυα στο χώμα
Ότι και να γίνει από εδώ και στο εξής σε αυτή την παραθαλάσσια κωμόπολη της Αττικής το χώμα της θα είναι πάντα ποτισμένο με δάκρυα. Τα λουλούδια που θα φυτρώνουν έχουν ποτιστεί από τα δάκρυα των ανθρώπων. Αν βρεθείτε στα μέρη που τα μικρά αγγελούδια μας άφησαν, ίσως αντικρύσετε τα πιο λαμπερά λουλούδια του κόσμου. Το κλάμα των παιδιών η «μητέρα Γη» το νιώθει πιο έντονα από όλους. Και δεν το αφήνει έτσι. Αναγεννάται από κάθε της πληγή. Η Γη φροντίζει τα λουλούδια που καίνε οι άνθρωποι. Και τα ξαναγεννάει. Κάτοικοι της περιοχής μας άνοιξαν την καρδιά τους.
«Το συλλογικό πένθος δεν διαφέρει στα στάδια από καμίας άλλης μορφής πένθος» μας είπε η Κατερίνα Μάλα. Ο λόγος της καθηλωτικός, η γλώσσα του σώματος δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Όταν μιλάει η καρδιά απλά ακολουθείς τον ρυθμό.
«Θέλεις δεν θέλεις, θα σου πάρει καιρό να το δεχτείς, να το πιστέψεις. Αρχικά είναι τόσες πολλές οι ανατροπές που δεν έχεις τον χρόνο να πενθήσεις. Αργότερα, που καταλαγιάζει η συμφορά, βρίσκεις τον χρόνο σου, και σαν να μην πέρασε μια μέρα από το κακό, βγαίνει από μέσα σου η θλίψη σαν καυτό ποτάμι. Μέχρι που η καρδιά σου και το μυαλό σου μπορεί να στηρίξει την αποδοχή της απώλειας. Και τότε καταλαβαίνεις πως ο χρόνος σε τραβάει μπροστά, χωρίς να σε ρωτήσει.
Ο μεγάλος θυμός
Όλοι οι θάνατοι είναι άδικοι, μα όταν χαμός των δικών σου ανθρώπων, του τόπου σου του ίδιου, του βίου σου, της ψυχής σου, έχει προκληθεί από άλλον άνθρωπο, τότε στα στάδια της θλίψης, κουρνιάζει και ο θυμός.
Και κάπως έτσι μας βρίσκει η δεύτερη επέτειος εκείνης της μαύρης Δευτέρας. Ειδικά μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για την προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος.
Πολλοί παλεύουν να φτιάξουν τα σπίτια τους. Κάποιοι άλλοι παλεύουν να φτιάξουν τα σημάδια στο κορμί τους από τα εγκαύματα. Άλλοι, παλεύουν να ζήσουν χωρίς αυτούς που αγαπούν.
Όμως όλοι μαζί θα παλέψουμε για την αποκατάσταση της τιμής του τόπου μας. Για το σήμερα, αλλά και για το αύριο που ξημερώνει.» Μιλάει και μας καθηλώνει. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Όλο το «είναι» της Κατερίνας είναι σε αρμονία.
Σκέψεις, λόγια και σώμα σε μια συνεχής εναρμόνιση. Αυθεντική. Η δική της αλήθεια την ενδυναμώνει. Η ψυχή της θέλει να μιλήσει. Να βγάλει από μέσα της όσα πρέπει για να την προστατεύσει, να την ανακουφίσει, να την βοηθήσει να δει με αισιοδοξία το μέλλον. Ξεσπάει. Το σώμα ακολουθεί σαν να ορίζεται από το πνεύμα. Στεκόμαστε ακίνητοι και σιωπηλοί. Από σεβασμό στον άνθρωπο που μιλάει με κάθε του κύτταρο.
«Θυμός. Θυμός είναι αυτό που κουβαλάω. Και πίκρα και παράπονο. Και δύο χρόνια μετά δεν ρωτάω γιατί. Ξέρω.
Ξέρω πως γινόταν να μην χαθούνε οι άνθρωποι.
Ξέρω πως εκείνο το απόγευμα, όσοι ήταν υπεύθυνοι να πάρουν αποφάσεις, ξόρκιζαν το κακό και κλείνανε τα μάτια τους στον όλεθρο που ερχόταν σαν να ήταν δίχρονα παιδιά.
Ξέρω πως εγώ, όταν είδα τον καπνό, στις 5.20, από μια ταράτσα στην Ραφήνα, και ξέροντας από το βράδυ της προηγούμενης, πως περιμένουμε να βγάλει δυτικό(άνεμο), φώναξα στον γιο μου πως αυτή η φωτιά θα κάψει το Μάτι.
Ξέρω πως τον πήρα και γυρίσαμε στο σπίτι μας και εγώ ξαναγύρισα στην Ραφήνα να πάρω και τον σύζυγό μου, και ξαναγύρισα στο Μάτι.
Ξέρω λοιπόν, πολύ καλά, πως υπήρχε χρόνος να ειδοποιήσουν τον κόσμο.
Ξέρω πως θα έφτανε να περάσουν από τους δρόμους μας δύο περιπολικά με ανοιχτές τις σειρήνες για να ξυπνήσουν τους ανθρώπους.
Ξέρω πως δεν ακούστηκε σειρήνα στο Μάτι. Ούτε πριν, ούτε μετά.
Ξέρω πως καήκαμε ολομόναχοι. Σαν να είμασταν παράπλευρες απώλειες πολέμου. Σαν αναλώσιμο υλικό.
Και έρχεται η επόμενη μέρα της καταστροφής. Και προσπαθείς να καταλάβεις τι έχει γίνει. Και ντρέπεσαι να πεις πως το δικό σου σπίτι έμεινε όρθιο. Και σαν ατσάλινο βουνό πέφτουν επάνω σου οι ενοχές. Τι θα μπορούσα να έχω κάνει; Γιατί δεν κόρναρα να ξεσηκώσω τον κόσμο; Μήπως είχα χρόνο να περάσω από το σπίτι της γιαγιάς και δεν το σκέφτηκα; Τι μπορούσα να κάνω και δεν το έκανα….;
Και όσο εσύ παλεύεις με τους δαίμονές σου, αυτοί που σε έφεραν εδώ, στήνουν εκστρατεία προπαγάνδας, και όσο εσύ είσαι πληγωμένος, αυτοί σε κατηγορούν και λένε πως εσύ έφταιξες για τον χαμό….
Η επόμενη μέρα μας βρήκε ολομόναχους όπως ακριβώς και η προηγούμενη.
Οι εθελοντές
Την Τρίτη το απόγευμα ήρθαν οι πρώτες προμήθειες στο ΝΑΟΜΑ. Από την επόμενη μέρα η καρδιά του Ματίου χτυπούσε εκεί. Εκεί στήθηκε και το πρώτο συντονιστικό όργανο. Από εκεί γινόταν η διανομή τροφίμων. Από εκεί έφευγαν το βράδυ οι ομάδες περιφρούρησης. Από εκεί μοιράστηκαν γεννήτριες σε ανθρώπους που τις είχαν ανάγκη. Από εκεί ξεκινούσαν οι ομάδες καθαρισμού.
Ο ρόλος των εθελοντών σε μία τέτοια κατάσταση δεν είναι απλά σημαντικός. Είναι κυριολεκτικά κρίσιμος. Είναι ζωτικής σημασίας. Και οι δικοί μας εθελοντές ήταν δύο κατηγοριών.
Η μία ήταν τα παιδιά τα δικά μας. Δεν ξέρω πως να περιγράψω την αξία της προσφοράς τους. Το δικό τους πείσμα μας κράτησε όρθιους. Η δική τους εγρήγορση μας κινητοποίησε.
Η άλλη κατηγορία ήταν οι άνθρωποι που ήρθαν κοντά μας χωρίς να μας γνωρίζουν. Νοιώθω ευλογημένη που έζησα αυτό το δόσιμο των ανθρώπων.
Όλοι μαζί οι εθελοντές, λες και ήταν γρανάζια καλοκουρδισμένης μηχανής, μπόρεσαν και σήκωσαν το βάρος των πρώτων ημερών.
Το Μάτι παρέμενε στο σκοτάδι. Δήμος δεν υπήρχε πουθενά. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως οι δύο κεντρικοί άξονες του Ματίου καθαρίστηκαν μετά από επέμβαση δικών μας ανθρώπων, από τους Δήμους Γλυφάδας και Περιστερίου.
Όλα γίνονται μετά από δικές μας παρεμβάσεις. Αυτοοργάνωση. Αυτό ήταν που μας κράτησε όρθιους.
Όσο περνούσαν οι μέρες αντιλαμβανόμασταν το μέγεθος της καταστροφής και τις ανάγκες του τόπου μας. Χρειαζόμασταν βοήθεια που δεν ερχόταν. Ψάχναμε να βρούμε επαφή με Δήμο και Περιφέρεια και δεν γινόταν να συνεννοηθούμε με κανέναν. Είχαν κοτέψει όλοι μέχρι να καταλάβουν τι γίνεται…. Εμείς όμως είχαμε συγκεκριμένες ανάγκες που δεν μπορούσαν να περιμένουν.
Έτσι προέκυψε και η επιστολή προς τον Πρωθυπουργό που άνοιξε τον δίαυλο επικοινωνίας και συνετέλεσε σε πολύ μεγάλο βαθμό στην αποκατάσταση της περιοχής…..
Η κα. Μάλα -2 χρόνια μετά- ανασύρει από την μνήμη της κάθε λεπτομέρεια. Δείχνει πως θυμάται τα πάντα. Όλα έχουν απομνημονευτεί στο DNA της. Και να θέλει να ξεχάσει και να θέλει να γαληνεύσει την πνευματική της υπόσταση, όσα έχει καταγράψει τις τραγικές μέρες του 2018 πρέπει να ειπωθούν, πρέπει να αφεθούν ελεύθερα σαν τον άνεμο που διώχνει τα σύννεφα. Τα γκρίζα σύννεφα που σκεπάζουν τα συναισθήματά της και όλων όσων έζησαν τα γεγονότα: «Στις 28 Ιουλίου το hotspot είχε στηθεί και ο ΝΑΟΜΑ ήταν σαν κυψέλη γεμάτη ενέργεια και ζωή, αλλά από το λιμάνι και έξω το Μάτι ήταν νεκρό. Μαύρο και νεκρό. Οι υπηρεσίες του Δήμου άφαντες. Εκείνες τις μέρες, τις πρώτες μέρες, δύο Δήμοι επιχείρησαν στην περιοχή, και οι δύο, μετά από προσωπικές παρεμβάσεις κατοίκων. Ο Δήμος Γλυφάδας και ο Δήμος Περιστερίου. Ήρθαν στο Μάτι με σκούπες και υδροφόρες και καθάρισαν τους κεντρικούς άξονες.
Εξαφανισμένοι όλοι
Εκείνη την μέρα ψάχναμε κάποιον στην περιφέρεια να μας βοηθήσει. Ο Φιλίππου (τέως Αντιπεριφερειάρχης Ανατολικής Αττικής) εξαφανισμένος από προσώπου γης. Για Δούρου, ούτε συζήτηση. Το βράδυ πια είχαμε απελπιστεί. Καθόμασταν στο γραφείο του ΝΑΟΜΑ (ναυτικός όμιλος Ματίου) πέντε άνθρωποι και έπεσε η ιδέα της επιστολής στον Πρωθυπουργό. Το κάναμε. Δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε. Δυο τρεις μέρες μετά, πήραμε απάντηση. Ο Πρωθυπουργός ήθελε να μας δει. Αυτό που του απαντήσαμε είναι πως αυτή η συνάντηση δεν μπορεί να γίνει με άταφους νεκρούς και θα πρέπει να περιμένει να ολοκληρωθούν οι ταφές. Παράλληλα και εμείς είχαμε τον χρόνο να επικοινωνήσουμε με άλλους φίλους Ματιώτες τον δίαυλο που είχαμε ανοίξει.
Στις 6 Αυγούστου έγινε τελικά αυτή οι συνάντηση με μέλη των δύο συντονιστικών που φτιάχτηκαν ακριβώς γι αυτόν τον λόγο, από το Μάτι και τον Νέο Βουτζά, και τον Πρωθυπουργό. Μαζί του ήταν οι Σπίρτζης και Σταθάκης. Το πρώτο πράγμα που ειπώθηκε και συμφωνήθηκε σε αυτή την συνάντηση είναι πως ήμασταν εκεί για να συζητήσουμε αυστηρά θέματα αποκατάστασης και μόνο, καθώς κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί πού θα κατέληγε η συνάντηση αν συζητούσαμε για τις ευθύνες…. Εκεί ήρθα προσωπικά για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τον πόλεμο προπαγάνδας που είχε στηθεί στην πλάτη μας.
Φαντάσου να είμαστε εκεί δέκα πολίτες, ματιώτες και βουτζαλιώτες και να προσπαθούν να μας πείσουν, εμάς, ότι οι γκρεμοί στο Κόκκινο Λιμανάκι είναι Μάτι. Τότε δεν καταλαβαίναμε τον λόγο, αλλά δεν μασήσαμε κιόλας! Βγήκαν χάρτες, χύθηκαν και κάτι ποτήρια νερό και τελικά μαζεύτηκαν. Στο τέλος της συνάντησης μεταφέραμε το αίτημα των παιδιών μας να έχουμε την λίστα με τα ονόματα. Ένας καλός τους φίλος ήταν μέσα στην λίστα, αλλά δεν ήθελαν να ξεχωρίσουν τους νεκρούς… Την επόμενη μέρα η λίστα δημοσιεύθηκε.
Η συνέχεια εδώ.
