Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Σπούδασε υποκριτική και συμμετείχε σε θεατρικές και τηλεοπτικές παραγωγές, όσο ζούσε στην Ελλάδα, ενώ τώρα πια, ζώντας μόνιμα στο Λονδίνο, συνεχίζει σπουδές Ψυχολογίας και Εγκληματολογίας στο University of Westminster.
Το μυθιστόρημα «Η ΠΛΗΓΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» (Εκδόσεις Μικρή Άρκτος, 2022) είναι το τρίτο του έργο. Έχουν προηγηθεί, η ποιητική συλλογή «Το μεγάλο όνειρο και άλλα, μικρά και μόνα» (Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2016) και το μυθιστόρημα «Ο καθρέφτης του τρελλού » (Εκδόσεις Αγγελάκη)
Με αφορμή της λίγες μέρες που ήρθε στην Αθήνα ο Κωνσταντίνος Αλσινός για την παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Η πληγή του κόσμου », τον συναντήσαμε και μας άνοιξε την καρδιά του. Πάμε να μάθουμε όμως μερικές από τις σκέψεις του, στην δική μας συνέντευξη.
K.B. Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στην Αθήνα. Τι είναι αυτό που σας έκανε να φύγετε και να μετακομίσετε μόνιμα στο Λονδίνο;K.A. Είμαι από αυτούς που αναγκάστηκαν να φύγουν στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης, δεν το είχα καν σκεφτεί… Κάπως έπρεπε να επιβιώσω. Έφυγα για λίγο, μέχρι να περάσει το κακό, έπειτα ξεκίνησα και σπουδές, οπότε παραμένω ακόμα εδώ…Είστε συγγραφέας. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράφετε μυθιστορήματα;
Κ.Α. Η συγγραφή, όπως και η τέχνη γενικότερα, είναι (κι οφείλει να είναι) μια καταφυγή. Υπάρχει πολλή ασχήμια στον κόσμο μας, μέσα και έξω απ’ τους ανθρώπους, κι είναι ακόμα φορές που νιώθω πως δεν αναπνέω κανονικά. Έτσι, «αναχωρώ» ενίοτε για μια δική μου πτυχή της ιστορίας, κι από εκεί προσπαθώ να δημιουργήσω μιαν άλλην εκδοχή. Δεν ξέρω αν είναι δραπέτευση από το πραγματικό, ή σπανίως επιτρεπόμενη ελεύθερη διέλευση προς αυτό. Ο καθείς και τα όπλα του, που λέει κι ο Ελύτης.
K.B. Ποιο μυθιστόρημά σας ξεχωρίζετε;K.A. Το τελευταίο, την «Πληγή του κόσμου». Καταρχάς, γιατί είναι πρωτότυπο, τουλάχιστον ως προς τη δομή του (κι αναφέρομαι στους εμβόλιμους μονολόγους), και εν συνεχεία, πολύ πιο ώριμο και δουλεμένο απ’ ό,τι έχει προηγηθεί. Ίσως πάλι και γιατί καταπιάνεται με πράγματα που με απασχολούν καιρό, περιγράφοντας καταστάσεις και παθογένειες των μοντέρνων μας καιρών, που μοιάζουν να «αποφεύγονται» για κάποιο λόγο.K.B. Τελευταίο βιβλίο που γράψατε έχει τίτλο ‘Η Πληγή του κόσμου’. Μιλήστε μας γι’ αυτό.K.A. Το μυθιστόρημα «Η ΠΛΗΓΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» είναι κατά βάση αστυνομικό, ωστόσο περιέχει κάποιες ιδιαιτερότητες (αν όχι καινοτομίες) που καθιστούν δύσκολη την κατάταξή του σε αυτήν την κατηγορία αποκλειστικά. Η υπόθεση ξεκινά στην Αθήνα του 2012, εν μέσω της κρίσης. Ανήμερα της εθνικής επετείου, νωρίς το πρωί της 25ης Μαρτίου, ένας άνθρωπος βρίσκεται νεκρός μέσα στο σιντριβάνι της πλατείας Συντάγματος. Είναι γυμνός κι έχει πληγές στα δυο του μάτια. Η αστυνομία σπεύδει να «συμμαζέψει» γρήγορα το γεγονός, ώστε να πραγματοποιηθεί ανενόχλητα η παρέλαση. Ωστόσο, ένας συνταξιούχος αστυνόμος, ο Νίκος Ελευθεριάδης που κάνει τη βόλτα του και τυχαίνει να περνά από εκεί, αναλαμβάνει άτυπα τη διαλεύκανση αυτής της υπόθεσης. Ο αστυνόμος αυτός έχει ένα «χάρισμα»: η αυξημένη ενσυναίσθησή του τού επιτρέπει με το που ανταμώνει κάποιον, να «βλέπει» μέσα στη ζωή του, τις δικές του ανησυχίες, φόβους, αγωνίες και σκέψεις. Ενόσω ο κάθε «ύποπτος» τον οδηγεί στον επόμενο, παρεμβάλλονται έτσι έντεκα μονόλογοι, πολύ θεατρικοί στη γραφή τους, όχι πάντα στον ίδιο χρόνο της ιστορίας, κι όχι πάντα απολύτως σχετικοί με αυτήν. Όσο η αφήγηση προχωρά, φαίνεται πως όλοι λίγο έως πολύ έχουν βλάψει το νεκρό, κανείς όμως δε θεωρείται αρκετά ικανός για το έγκλημα. Ο πρώτος μάρτυρας-ύποπτος είναι μια λαχειωπόλης, η οποία είναι η πρώτη που έφτασε στο σημείο, και δίνει στον αστυνόμο την ταυτότητά του. Ο νεκρός, ονομάζεται Στέφανος Δημάκης και έχει γεννηθεί στις 24 Ιουλίου 1974, ημέρα της μεταπολίτευσης. Η ημερομηνία γέννησης και θανάτου του νεκρού αφήνονται ως συμβολισμοί στη διάθεση του αναγνώστη για την αξιολόγησή τους.Το μυθιστόρημα αυτό λοιπόν, ενώ διατηρεί το σασπένς μιας αστυνομικής υπόθεσης που πρέπει να λυθεί, μπορεί να πει κανείς πως είναι και κοινωνικό, ψυχογραφικό αλλά και μοιραία πολιτικό (με την πρώτη έννοια, αυτή του πολίτη που κυκλοφορεί ενεργά εκεί έξω και τον αφορούν τα όσα γίνονται). K.B. Αξέχαστη συνεργασία στη δουλειά σας;K.A. Νομίζω η τελευταία. Όταν το μυθιστόρημα αυτό «αγκαλιάστηκε» από τις Εκδόσεις της Μικρής Άρκτου, δουλεύοντάς το ξανά και ξανά, είχα την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόσος κόπος, πόση μεθοδική εργασία και αντικειμενική ματιά χρειάζεται για τις συνεχείς διορθώσεις που απαιτούνται. Στο τέλος, εκδόθηκε ένα καλαίσθητο βιβλίο για το οποίο μπορώ να νιώθω υπερήφανος.K.B. Αν αναγεννιόσασταν, ποιο χαρακτηριστικό του χαρακτήρα σας θα θέλατε οπωσδήποτε να αποκτήσετε ξανά;Κ.Α. : Τη θέλησή μου για ζωή. Όχι ακριβώς την αισιοδοξία, γιατί δεν μπορεί να είναι κανείς συνέχεια αισιόδοξος, ειδικά στις ημέρες μας, αλλά την άρνησή μου να εγκαταλείψω.K.B. Όταν γράφετε ένα μυθιστόρημα έχετε ποτέ νιώσει να είστε εσείς ο πρωταγωνιστής μέσα σε αυτό το μυθιστόρημα;K.A. Συνεχώς! Κι όχι μόνο. Γενικά, όπως φαντάζομαι κάνουν όλοι οι συγγραφείς, μιλώ ο ίδιος μέσα από τους ήρωές μου. Είναι αδύνατο να κρατήσει κανείς τη δική του ματιά ή τις εμπειρίες του έξω από τη δουλειά του. Στο συγκεκριμένο βιβλίο δε, ταυτίστηκα με όλους σχεδόν τους ήρωες, γιατί όλοι «κυκλοφορούσαν» εκείνη την περίοδο στην Αθήνα όπως εγώ τη θυμάμαι.
K.B. Έχετε μετανιώσει που φύγατε από την Ελλάδα;K.A. Είναι νωρίς για να πω, γιατί σκοπεύω κάποια στιγμή να επιστρέψω. Σίγουρα η εμπειρία του εξωτερικού είναι εξαιρετικά πολύτιμη, συνειδητοποιεί κανείς ότι η Ελλάδα δεν είναι παρά μία ακόμα μικρή χώρα την οποία οι ξένοι ελάχιστα γνωρίζουν ή κατανοούν. Ειδικά στο Λονδίνο, γνώρισα ανθρώπους από όλον τον κόσμο, κατάλαβα διαφορετικούς τρόπους σκέψης κι επικοινωνίας και συγκρίνοντας όλα αυτά με τον δικό μας τρόπο ζωής, είδα πιο καθαρά τα καλά, αλλά κυρίως, τα άσχημά μας. Είναι ένα σημαντικό εφόδιο ζωής.
