Ανησυχητικό είναι ότι η Ελλάδα καταγράφει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά κινδύνου φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση, περίπου το 26,9 % του πληθυσμού.
Σύμφωνα με στατιστικές της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης «EUROSTAT» το 2024 το 17,4% του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης θεωρούνταν υποκειμενικά φτωχό, σχετικά βελτιωμένο ποσοστό από το 19,1% που καταγράφηκε το 2023. Με αισθητή διαφορά πάνω από τον μέσο όρο η Ελλάδα παραμένει σε «κόκκινη ζώνη» με ποσοστό καταγραφής 66,8%, το υψηλότερο ανάμεσα σε 27 χώρες. Αμέσως επόμενη είναι η Βουλγαρία με 37,4% και τρίτη στη σειρά έρχεται η Σλοβακία με 28,7%. Ενώ πρώτες από το τέλος έρχονται η Γερμανία και η Ολλανδία με 7,3%, το Λουξεμβούργο προτελευταίο με 8,5% και τρίτη από το τέλος η Φιλανδία με μόλις 9,0%.
Εξετάζοντας διαφορετικές ηλικιακές ομάδες στην Ε.Ε.το 2024, το ποσοστό υποκειμενικής φτώχειας ήταν υψηλότερο μεταξύ των ατόμων ηλικίας 18 ετών, με 20,6%.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και φανερώνουν τοχάσμα που υπάρχει μεταξύ πρώτης και δεύτερης θέσης, Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Παρά την ύπαρξη της σχετικής οικονομικής ανάκαμψης έπειτα από τη δεκαετή κρίση και τη μερική βελτίωση σε ορισμένους δείκτες, όπως ΑΕΠ και επενδύσεις, η κοινωνική πλευρά της Ελλάδας και ό,τι συναρτάται με αυτό όπως η διαβίωση, τα κεκτημένα και η επιβίωση,παραμένει βαθιά προβληματική. Σε μία χώρα που παρουσιάζει αρνητική τάση πτώσης του πληθυσμού σε συνδυασμό με τον αναπτυσσόμενο ρυθμό του πληθωρισμού είναι αναμενόμενο η δομή της οικονομίας να περνάει κρίση. Ειδικά αν αναλογιστούμε πως το δημόσιο χρέος εξακολουθεί να παραμένει αρκετά υψηλό.
Η φτώχεια δεν αποτελεί μόνο θέμα χαμηλού εισοδήματος, αλλά περιλαμβάνει και την αδυναμία πρόσβασης σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες. Και στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, παρόλο που μας θέλουν να συμμορφωνόμαστε με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, διαφαίνεται πως η κοινωνική ενσωμάτωση υποχρηματοδοτείται ή και καθυστερεί σημαντικά.
Το ερώτημα είναι έως πότε τα ελληνικά νοικοκυριά θα αντιμετωπίζουν την οικονομική ανασφάλεια, οι νέοι θα βιώνουν την εργασιακή αστάθεια και μία πληθυσμιακή μερίδα της χώρας θα λαμβάνει επισφαλείς συντάξεις. Το γεγονός ότι 1 στους 4 πολίτες βρίσκονται σε αυτή τη θέση δεν αποτελεί στατιστική λεπτομέρεια αλλά κοινωνικό ζήτημα πρώτης τάξεως.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και η ανάπτυξη θα πρέπει να συνοδευτεί από ενίσχυση μισθών, αύξηση θέσεων εργασίας, κοινωνική προστασία και συρρίκνωση του δημογραφικού προβλήματος.