Οι γιορτές είναι αυτή μαγική περίοδος του χρόνου που εκτός από μελομακάρονα και κουραμπιέδες, σου φέρνει στο τραπέζι συγγενείς που έχεις να δεις από τότε που η Ελλάδα έπαιρνε το Euro και εσύ νόμιζες ότι το MSN θα κρατήσει για πάντα.
Μπαίνεις στο σπίτι και αρχίζει το déjà vu.
Η θεία που σου πιάνει το μάγουλο: «αχ παιδάκι μου ιδιά είσαι όπως τότε»
Ναι θεία ,ιδιά. Απλώς με 20 χρονιά παραπάνω άγχος και περισσότερα όνειρα για καριέρα δημοσιογράφου.
Ο θείος από την άλλη, αυτός που έχεις να δεις από το 2004, σε κοιτάει εξεταστικά, προσπαθεί να θυμηθεί αν είσαι η κόρη της ξαδέρφης του ή το παιδί που είχε σπάσει το αγαπημένο του βάζο.
Τελικά καταλήγει και με βροντερό γέλιο σιγομουρμουρίζει : «εσυ δεν ήσουν μωρό τότε;»
Ήμουν θείε, τώρα πληρώνω ΕΝΦΙΑ.
Και κάπου αναμεσά στο πρώτο πιάτο και την σαλάτα ανοίγουν τα κλασσικά θέματα:
«Τι κάνεις; Σπούδασες;, Δουλεύεις; , ποσά βγάζεις;»
«Είσαι ελεύθερη; Παντρεύτηκες; Γιατί καλέ τόσο ωραία κοπέλα;»
«Αχ σας φάγανε οι καριέρες.»
Και πριν προλάβεις καλά καλά να απαντήσεις ξεκινάει ο θείος να κάνει αναπαράσταση τελικού του euro .
Το φαγητό παγώνει ,η ιστορία ζεσταίνεται και το 2004 ζει ξανά!!
Η γιαγιά πάντα σταθερή αξία, σε ρωτάει αν τρως αρκετά, ενώ ήδη σου έχει βάλει στο πιάτο σου ποσότητα τεσσάρων ατόμων ,
« φάε πουλάκι μου είσαι αδύνατο»
Ενώ εσύ δεν βλέπεις τα ποδιά σου κάτω από το τραπέζι.
Και κάπως έτσι μέσα στα γέλια, στις αμήχανες κουβέντες και αναμνήσεις που έχουν παγώσει στον χρόνο, συνειδητοποιείς την αλήθεια: οι γιορτές δεν είναι απλώς οικογενειακά τραπέζια .
Είναι ένα reunion,ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ, είναι το 2004 που επιστρέφει κάθε χρόνο.
Και όσο και αν λες « του χρόνου δεν ξανά έρχομαι», ξέρεις ότι εκεί θα είσαι πάλι . Γιατί κάπου ανάμεσα στο γλυκό και στο « άντε και του χρόνου» το euro κερδίζεται ξανά. Και είναι η πιο γλυκιά νίκη!!
Καλές γιορτές!!
