Αλήθεια, τι είναι η αγάπη; Μετριέται; Βρίσκεται; Περισσεύει; Χωρά;
Η απάντηση κρύβεται πίσω από το πρόσωπο της αισιόδοξης δημιουργού των ονειρικών παραμυθιών για μικρούς και μεγάλους, της «νεράιδας»… Κρυσταλλένιας Γαβριηλίδου. Η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1991 και αποφοίτησε από το Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού τίτλου στην Εφαρμοσμένη Πληροφορική με κατεύθυνση «Ηλεκτρονικό Επιχειρείν & Καινοτομία» του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και του μεταπτυχιακού τίτλου στη Δημιουργική Γραφή με ειδίκευση «Συγγραφή» του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Σήμερα, φοιτά στο μεταπτυχιακό τμήμα Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων & Οργανισμών του Διεθνούς Πανεπιστημίου.
Ανήσυχο πνεύμα, ασυμβίβαστο. Από μικρή τη μάγευαν οι λέξεις, να μπορεί να παίζει μαζί τους, να κρύβεται πίσω τους, να ντύνει με αυτές τις σκέψεις της.
Πώς συναντήθηκε με τη γραφή; Σε ένα σταυροδρόμι της ζωής έπεσε η μια πάνω στην άλλη και έκτοτε πάνε χέρι χέρι. Η γραφή είναι: «Ο κόσμος της για να ξεφεύγει από τον κόσμο».
Το πρώτο της συγγραφικό έργο είναι Το μοναχικό συννεφάκι. Κατόπιν, υπήρξε υπεύθυνη έκδοσης-επιμελήτρια του συλλογικού μυθιστορήματος Θρυαλλίδα στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και έργα της. Συμμετέχει στις Ψηφίδες ζωής, ποιητική συλλογή διακριθέντων πανελληνίου διαγωνισμού ενώ έχει λάβει μέρος με εισηγήσεις της σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια.
Πώς προέκυψε η ιστορία της «Κρυσταλλένιας, της πριγκίπισσας που δεν ήξερε να αγαπά»;
Κ.Γ: Να μια ερώτηση που δεν είχα σκεφτεί νωρίτερα. Επέτρεψε μου να σου την ξανασυστήσω, είναι «Κρυσταλλένια, η πριγκίπισσα που δεν ήξερε να αγαπά». Ήθελα να γράψω κάτι με το όνομά μου που ανέκαθεν ταίριαζε σε παραμύθι και δεν είχε, αλλά έπρεπε οι μικροί μου αναγνώστες να μου το επισημάνουν. Έπειτα, ίσως ασυναίσθητα, έκανα την ανάλυση του ονόματος και το συνειρμό. Τα κρύσταλλα καθρεφτίζουν την ψυχή μας μα έχουν και ένα σωρό χρώματα όπως επίσης συμβολίζουν το εύθραυστο, μια άμυνα. Το θέμα της αγάπης και αυτό το κρυφτό μαζί της είναι κάτι που όλους μας απασχολεί και σηματοδοτεί τη ζωή μας. Γράφοντας όμως γι’ αυτό δε θα μπορούσα να μη θίξω το πρόβλημα των καιρών, ότι δεν ξέρουμε να αγαπάμε. Δεν έχουμε μάθει; Δε μας έχουν μάθει; Έχουμε παρεξηγήσει την αγάπη; Μη κατανοώντας τη, σίγουρα την αδικούμε.
Αλήθεια τι είναι η αγάπη; Μετριέται; Βρίσκεται; Περισσεύει; Χωρά; Πώς χτίζεται η αγάπη; Είναι υποχρέωση ή ανάγκη;
Κ.Γ: Θα έλεγα πως η αγάπη χτίζεται με αγάπη. Με θέληση, με υπομονή με ένα ισχυρό εμείς που γίνεται μόνο με το μαζί. Βρίσκεται λοιπόν. Αλλά πρέπει να την ψάξεις πραγματικά, να είσαι έτοιμος γι’ αυτή, να έχεις τα μάτια σου ανοικτά και να της κάνεις χώρο. Θέλει πολύ χώρο κι έπειτα γίνεται ανάγκη. Και τότε επεκτείνεται και απλώνει και δε χωρά. Γίνεται ο μαέστρος στη ζωή σου.
Γιατί η πριγκίπισσα Κρυσταλλένια δεν ήξερε να αγαπά;
Κ.Γ: Δεν ήξερε. Δεν έμαθε. Βλέπεις όλα μαθαίνονται. Πρέπει κάποιος να μας τα μάθει ή να αναγκαστούμε να το κάνουμε οι ίδιοι όταν έρθουμε σε επαφή με το ερέθισμα. Η πριγκίπισσα Κρυσταλλένια συνηθισμένη να τα έχει όλα, ζητούσε περισσότερα και ταύτισε την αγάπη με τα θέλω, τη μπέρδεψε με την ανάγκη.
Γιατί ο πρίγκιπας δεν έχει όνομα στο παραμύθι;
Κ.Γ: Ο πρίγκιπας είναι η αγάπη που αναλώσαμε, που ξοδέψαμε, που χαρίσαμε αλόγιστα. Δεν έπρεπε να φερθούμε έτσι απερίσκεπτα στην αγάπη και να τη χαλαλίσουμε. Είναι που δε δικαιούμαστε απεριόριστη χρήση αλλά ούτε και μηδενική. Η ισορροπία είναι πάντα το κλειδί. Να μη δίνουμε παραπάνω απ’ όσα έχουμε.
Ποια είναι η αλφαβήτα της αγάπης τελικά;
Κ.Γ: Αυτό ήλπιζα να μου το πείτε εσείς καλύτερα. Το παραμύθι προσπάθησε να βάλει όλη αυτή την αναζήτηση και το κυνήγι της σε γράμματα, φτιάχνοντας μια πυξίδα και μερικά μονοπάτια συνάμα. Χωρίς να την οριοθετήσει ή περιορίσει.
Ποια είναι στην πραγματικότητα η πριγκίπισσά Κρυσταλλένια και ποια η «κανονική» Κρυσταλλένια;
Κ.Γ: Δεν ξέρω αν είναι παλιές γνώριμες ή νέες, κομμάτι η μια της άλλης. Ξέρω μόνο πως έχουν γνωριστεί και συστηθεί. Κάπου κάποτε. Υπάρχει αυτό που βλέπουμε και κάτι πίσω από αυτό. Ίσως αυτό να είναι οι 2 Κρυσταλλένιες. Η πριγκίπισσα μας είναι παρεξηγημένη. Το ίδιο ίσως και η κανονική. Τα θέλουν όλα και τους έχουν κουράσει τα λίγα.
Στο τέλος του παραμυθιού επέλεξες ένα διαφορετικό κλείσιμο. Συνεργάστηκες με ειδική ψυχολόγο, σωστά; Για ποιο λόγο, πώς το σκέφτηκες και τι σου είπε εκείνη;
Κ.Γ: Πέρα από το ότι είναι σημαντικό να υπάρχει μια ολοκληρωμένη προσέγγιση σε ένα θέμα και σε παραμύθια είναι κάτι καινοτόμο και όχι σύνηθες, μου αρέσει να ψάχνω την ψυχολογική διάσταση. Ασχολούμαι γενικά με αυτό. Η συνεργασία με την ψυχολόγο-ειδική θεραπευτικού παιχνιδιού Ζωή Χρήστου, έγινε στοχοποιημένα καθώς θεώρησα ότι θα προσέδιδε κάτι στο παραμύθι. Μαζί βρήκαμε την προσέγγιση που θα δείτε στο τέλος του, με τη βοήθεια του κρυφτού που θαρρώ πως δίνει και μια νέα οπτική. Την ανάγκη να κρυφτούμε, την αγωνία του να σε ψάχνει κάποιος που πραγματικά σε βρίσκει, την αγωνία της αναζήτησης και τον ενθουσιασμό της επανένωσης.
Μια φράση από το παραμύθι σου που σε σημάδεψε;
Κ.Γ: Είναι η αφιέρωση που έχω βάλει που περικλείει όλο το νόημα. Είναι όμορφο να έχεις κάποιον να αγαπάς και να νοιάζεσαι και το ίδιο σαφώς κι αυτός που είναι η αφορμή, η ανάγκη και ο αυτοσκοπός του ταξιδιού.
Για την αγάπη λοιπόν,
που την ψάχνουμε
και δεν τη βλέπουμε
και τη βρίσκουμε
και τη χάνουμε
και τη σφίγγουμε
ή τη στριμώχνουμε
και την κρατάμε
και την απλώνουμε.
H Ωραία Tαξιδεμένη που θα ήθελες να ταξιδέψει τελικά;
Κ.Γ: Η Ωραία Ταξιδεμένη ως μια νέα Ωραία Κοιμωμένη ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, τις φωτισμένες και αφώτιστες κυρίως πλευρές του, για να μαζέψει τις ευχές των παιδιών που ορίζουν τα πλαίσια ενός νέου κόσμου.
Θα ήθελε να ταξιδέψει για να ανοίξουν οι ορίζοντες και μαζί η καρδιά, ώστε να βρει ποιος τόπος τη χωρά, αν υπάρχει, αν το ταξίδι είναι τόπος, προορισμός ή απλά το ταξίδι το ίδιο που αλλάζει τον νου.
Η Ωραία Ταξιδεμένη σου ήταν υποψήφια στα βραβεία public. Πώς αισθάνθηκες γι’ αυτό; Σε ενδιέφερε το αποτέλεσμα και αγωνιούσες;
Κ.Γ: Ήταν μια όμορφη στιγμή που ένιωσα περήφανη και μια κάποια δικαίωση για εκείνη. Σαν η υποψηφιότητά της να της έδωσε τη σφραγίδα, το διαβατήριο αν θέλεις, στα μάτια του κόσμου κυρίως, να ταξιδεύει ελεύθερα και χωρίς σύνορα. Χάρηκα πολύ για κεινη γιατί το αξίζει. Ήταν μια αναγνώριση λοιπόν. Ωστόσο, εύχομαι για το επόμενο βιβλίο που θα φτάσει εκεί, η έκβαση να είναι διαφορετική.
Είναι καλό να απομονωνόμαστε; Χρειάζεται να κάνουμε υποχωρήσεις προκειμένου να μη μείνουμε μόνοι μα μέχρι ποιο όριο είναι το επιτρεπτό;
Κ.Γ: Σίγουρα η ερώτησή σου αυτή έχει αφορμή το πρώτο μου βιβλίο, «Το μοναχικό συννεφάκι» εκδόσεις Μέθεξις. Θεωρώ πως είναι καλό να έχουμε τον χώρο και τον χρόνο μας, να βλέπουμε μέσα μας, να μένουμε λίγο με τον εαυτό μας και να επαναπροσδιοριζόμαστε. Δεν πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι μας πρέπει να μας αφήνουν να απομονωνόμαστε και να τους διώχνουμε, μην επιτρέποντας τους να είναι εκεί. Σίγουρα χρειάζονται οι υποχωρήσεις, οι οποίες μεγαλώνοντας είναι όλο και πιο δύσκολες και λιγότερο ανεκτές και πιο σκληρές, μα είναι η απαραίτητη προϋπόθεση της συνύπαρξης και ο όρος για να ανήκεις κάπου. Το επιτρεπτό όριο διαφέρει για τον καθένα. Θα λεγα πως είναι μέχρι εκεί που δε δυσανασχετείς, που δε χάνεις κάτι σημαντικό από σένα, δεν αλλοιώνεσαι, μέχρι εκεί που συνεχίζεις να σε βλέπεις ολόκληρο.
Πώς γίνεται άραγε ένα σύννεφο να μην έχει δει τη θάλασσα;
Κ.Γ: Αυτή είναι και η δική μου ερώτηση που τίθεται εμμέσως πλην σαφώς στο παραμύθι και αποτελεί την πυξίδα του προκείμενου να προβληματιστούμε. Με μια πρώτη ανάγνωση, αναρωτιόμαστε πως είναι αναπόφευκτο το αυτονόητο, στη δεύτερη όμως αρχίζουμε να μας βλέπουμε. Θαρρώ πως είναι στιγμές που όλοι μας κοιτάμε στη διαδρομή μας ευθεία μπροστά, με μάτια ερμητικά κλειστά, με αυτιά κουφά. Δε βλέπουμε γύρω μας, δεν παρατηρούμε, δεν ανοίγουμε το πεδίο αλλά το περιορίζουμε πολύ και εγκλωβιζόμαστε πρώτοι στην «ανεπαρκή ορατότητά μας» ώσπου γίνεται και πραγματικότητά μας.
Πώς ξεπερνάς τους φόβους σου;
Κ.Γ: Δεν ξέρω αν η ερώτησή σου είναι τυχαία ή είσαι τόσο καλά διαβασμένη που αναφέρεται στη σειρά animation που δημιούργησα πρόσφατα με την ομάδα μου στο κανάλι μας Happily Ever After στο YouTube με πρωταγωνιστές τον Μον Μον και την Παρ Παρ με επεισόδια «Πώς να ξεπερνάς τους φόβους σου» και «Πώς να κυνηγάς τα όνειρα σου». Η απάντηση είναι απλή και σύνθετη: είτε καλείσαι να τους αντιμετωπίσεις, είτε τους βρίσκεις μπροστά σου. Σε όποια περίπτωση όμως, είναι μικρότεροι από όσο τους νομίζαμε και θέριευαν μέσα μας.
«Έχω ένα ουράνιο τόξο να φωτίζει κάθε πρωί το δωμάτιο μου. Ένα αστέρι να περπατά μαζί μου. Ένα φεγγάρι να προσέχει τον ύπνο μου. Ποιος άλλος τα έχει όλα αυτά;» Τι σημαίνει για σένα αυτή η φράση;
Κ.Γ: Αυτή η φράση, αυτοί οι στίχοι, είναι δικοί μου. Κάτι που έγραψα θέλοντας να έχω ως προσωπικό ουράνιο τόξο ή εφαλτήριο και να με «σηκώνει» όταν πέφτω ή να μου θυμίζει ποια είμαι, τι έχω πετύχει, πόσο τυχερή και φωτεινή οφείλω να είμαι. Πρώτα σε μένα.
Η εικονογράφηση των παραμυθιών σας είναι ιδιαίτερα προσεγμένη. Πώς επιλέγετε τους εικονογράφους; Έχετε κάτι συγκεκριμένο στην απεικόνιση των ηρώων σας εξαρχής;
Κ.Γ: Η εικονογράφηση είναι κάτι που με μάγευε από μικρό παιδί και είναι αυτό που ακόμη και τώρα με παρακινεί να επιλέξω ένα βιβλίο. Δίνω λοιπόν μεγάλη έμφαση στο κομμάτι αυτό, καθώς είναι το σημαντικότερο στο παραμύθι. Το βλέπω πρώτα ως αναγνώστης που επιδιώκει να τον σαγηνέψει η εικόνα και φυσικά να δένει με το κείμενο καθώς αποτελεί συνέχεια του και είναι αλληλένδετα. Έχω κάποιες ιδέες, εικόνες που μου έρχονται αυτόματα μαζί με τις λέξεις και το παραμύθι όταν το γράφω αλλά και στην πορεία, όμως προσπαθώ να τις κρατήσω για μένα ή να τις μεταφέρω με διακριτικό τρόπο στον εικονογράφο ως ερεθίσματα και όχι ως πατήματα που θέλω να ακολουθήσει. Δεν παύει να είναι ένας δημιουργός που για να δώσει το 100% του, θέλει ελευθερία και να τον «πάει» το κείμενο. Έτσι, μόνο μπορεί να προσθέσει αξία στο βιβλίο.
Από τις παρουσιάσεις σας σε νηπιαγωγεία και σχολεία τι έχεις αποκομίσει; Λόγια παιδιού που έμειναν στη μνήμη σου;
Κ.Γ: Δυστυχώς έχουν καιρό να συμβούν και ξεθωριάζουν στη μνήμη. Είναι η κατάσταση που δεν το επιτρέπει και πρέπει πλέον να ξεμάθουμε και να μάθουμε αλλιώς. Έχω αποκομίσει όμως τόσα πολλά. Έρχεσαι σε επαφή κατευθείαν με τον αναγνώστη, έναν αναγνώστη αθώο έξυπνο και αυθόρμητο που μόνο να σε εκπλήξει μπορεί. Τα συναισθήματά του, ο ενθουσιασμός του, η επιβράβευσή, η έκπληξη και οι παρατηρήσεις του, σου μαθαίνουν όσα αγνοούσες και σε ταΐζουν όσα επιθυμείς. Όλη αυτή η αγάπη, αποδοχή και υποστήριξη των παιδιών είναι κάτι που έχω στην καρδιά και προχωράω.
Λόγια παιδιών που μου έμειναν στη μνήμη: Αναγνώρισαν ποιο είναι το συννεφάκι και η θάλασσα στη δική τους ζωή, με είδαν ως θάλασσα, ως Ταξιδεμένη, ως πριγκίπισσα γιατί στα μάτια τους φάνταζα πρωταγωνίστρια. Με ρώτησαν αν η Ταξιδεμένη είμαι εγώ, είπαν πως θα θέλαν να γίνουν σαν εμένα όταν μεγαλώσουν, «θα διαβάζω τα παραμύθια σου και θα περιμένω το επόμενο γιατί είναι μαγικά», μου εκμυστηρεύτηκαν τα προβλήματά τους γιατί με είδαν νεράιδα που πραγματοποιεί ευχές και άλλα τόσα που αν σου πω δε θα μπει τελεία.
Tι σου λέει ο κόσμος για τα παραμύθια σου στα social media και όχι μόνο;
Κ.Γ: Ο κόσμος αγκαλιάζει και αγαπά τα παραμύθια μου, ταυτίζεται με τους ήρωες μου, με ακολουθεί και με στηρίζει. Αναφέρονται στα παραμύθια μου ως ιστορίες φιλοσοφίας για παιδιά, παραμύθια για όλους, παραμύθια που απευθύνονται σε ηλικίες 3-103, τα χαρακτηρίζουν ουσιαστικά και περιεκτικά, ιδιαίτερα παραμύθια που δε συναντάς εύκολα και έχεις πράγματα να πάρεις, κάτι διαχρονικό όπως ένας άλλος μικρός πρίγκιπας που μιλά στη γλώσσα κάθε αναγνώστη. Ανυπομονούν για το επόμενο μου παραμύθι, περιμένουν από μένα παράλληλα να δοκιμάσω και κάτι διαφορετικό όπως μυθιστόρημα ή στίχους, μοιράζονται τις εντυπώσεις τους και προτείνουν τα παραμύθια μου. Εννοείται μου στέλνουν σχόλια και φωτογραφίες τους, θέλουν να ανταμώσουμε σύντομα.
Τι θέλει η Κρυσταλλένια από τα παραμύθια της;
Κ.Γ: Η Κρυσταλλένια από τα παραμύθια της, θέλει να τα δει να φτάνουν όσο πιο μακριά γίνεται και να αγαπηθούν-ταξιδέψουν όπως τους αξίζει. Να έχουν την ευκαιρία να φτάσουν στους αναγνώστες, να τους δοθεί η ευκαιρία να τα μάθουν και να αλληλεπιδράσουν μαζί τους. Θέλει να τα δει να μεγαλώνουν και να εξελίσσονται, να έχει ο κάθε αναγνώστης να πάρει πράγματα. Κυρίως όμως, επιδιώκει να καθιερωθούν για όλους, μικρούς και μεγάλους και να ξεπεραστεί η προκατάληψη ότι τα παραμύθια είναι μόνο για παιδιά.
Παρευρέθηκες στα 40 χρόνια φεστιβάλ βιβλίου Θεσσαλονίκης. Πώς ήταν η επικοινωνία σου με τον κόσμο, τους υπόλοιπους συγγραφείς μετά από αρκετό καιρό καραντίνας και πανδημίας;
Κ.Γ: Ήταν μια ευχάριστη αλλαγή που με αιφνιδίασε. Δεν περίμενα να γίνει η έκθεση κι όσο διαφορετική κι αν ήταν, δεν παύει να είναι ένα κοινωνικό καλλιτεχνικό γεγονός που είχε καιρό να συμβεί και ξεσυνηθίσαμε. Πάντα η επικοινωνία είναι όμορφη, αναζωογονητική και το ζητούμενο. Μια στιγμή που θα κρατήσω είναι η γνωστή Ρενέ να έρχεται και να παίρνει το βιβλίο μου, την Κρυσταλλένια. Με το που την είδε, την κέρδισε. Γενικά, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κόσμο που ήξερα μόνο μέσα από τα social media. Σίγουρα θα ήθελα η έκθεση να ήταν σε καλύτερο timing ώστε να έρθω σε επαφή με περισσότερο κόσμο. Ανανεώσαμε το ραντεβού για την επόμενη φορά που θα είναι στην Αθήνα, στο φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο και θα παρευρεθώ με χαρά στις 4/9, να γνωριστούμε, να συζητήσουμε και να υπογράψω βιβλία.
Η Κρυσταλλένια όμως παλαιότερα έγραφε στίχους, σκέψεις ερωτικές, θέματα περί οικογένειας, για τα αγρίμια, για το όλο θέλω, το λευκό στις σκέψεις της κ.α. Συνεχίζει και τώρα;
Κ.Γ: Όντως το έκανε και το κάνει ακόμη, ίσως όχι δημοσίως. Είναι στιγμές που οι ανάγκες, οι σκέψεις όπως και οι φωνές εναλλάσσονται. Άλλοτε είναι πιο έντονες και άλλοτε παίρνουν τη θέση τους άλλες. Δεν έχω πάντα έμπνευση ούτε είμαι φορτισμένη συναισθηματικά το ίδιο. Ωστόσο, όλα όσα προαναφέρεις είναι κομμάτια μου και συνεχίζουν να με χαρακτηρίζουν-απασχολούν.
Μια ερώτηση που σου έχουν κάνει ως συγγραφέας σχετικά με τα βιβλία σου και σε προβλημάτισε.
Κ.Γ: Θα αναφέρω μια πρόσφατη για το τελευταίο μου βιβλίο (μου την έκανε η Ελίνα): «Αποτυπώνονται τα δικά σου συναισθήματα σε αυτό το βιβλίο;» Στάθηκα στην ερώτησή της καθώς κλήθηκα να απαντήσω αν οι δικές μου σκέψεις και συναισθήματα σχετικά με το θέμα της αγάπης, ένα αρκετά προσωπικό θέμα σε ένα βιβλίο που φέρει το όνομά μου, είναι μέσα σε αυτό και είτε υποβόσκουν είτε το υποκινούν.
Πώς αντιδράς σε αρνητικά σχόλια και κριτικές;
Κ.Γ: Δε μου έχει τύχει κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής αλλά θαρρώ πως αν ήταν καλοπροαίρετα και η γνώμη κάποιου, θα ήταν σεβαστή και καλοδεχούμενη. Εξάλλου, από όλα πάντα κάτι κερδίζουμε, ίσως μια αρνητική κριτική να είναι πιο εποικοδομητική από μια θετική γιατί σε θέτει υπό στοχασμό και γιατί όχι και αλλαγή πλεύσης. Το σίγουρο είναι πως σε εξελίσσει και σε κάνει καλύτερο.
Πείτε μας 3 παραμύθια που θα προτείνατε στους γονείς να διαβάσουν στα παιδιά τους το φετινό καλοκαίρι με σημαντικά νοήματα.
Κ.Γ: «Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας» του Όσκαρ Ουάιλντ, «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, «Το αγόρι, ο τυφλοπόντικας, η αλεπού και το άλογο» Charlie Mackesy, «Οι Ψηλοκάραβοι» της Γεωργίας Γαλανοπούλου, «Η χαρά, η αγάπη και τα δάκρυα» της Λότη Πέτροβιτς. Ξέρω είπα 5 αλλά είναι τα αγαπημένα μου και δεν μπόρεσα να τα χωρίσω (σίγουρα είχα να σου πω άλλα τόσα).
Μελλοντικά σχέδια και στόχοι;
Κ.Γ: Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση. Θα ήθελα να γράφω παραμύθια που απευθύνονται σε όλους όπως προείπα και να άρω τον ηλικιακό διαχωρισμό-περιορισμό που βρίσκω λάθος. Σκοπεύω να δοκιμάσω και κάτι διαφορετικό, ένα άλλο είδος και αν μου βγει να το δημοσιεύσω. Επιδιώκω να δημιουργώ νέα πράγματα καθώς αλλάζω και η ίδια μαζί με τα βιβλία μου. Επιθυμώ να βάλω στίχους και μουσική σε ένα επόμενο μου βιβλίο.
Μπορείς να μας αποκαλύψεις λίγα λόγια για το νέο σου βιβλίο, θα είναι από τις εκδόσεις Υδροπλάνο;
Κ.Γ: Το νέο μου βιβλίο είναι κάτι διαφορετικό όπως όλα μου τα βιβλία μεταξύ τους, μα όσο προχωρώ, θαρρώ πως οι δουλειές μου είναι πιο δυνατές, μεστές και ολοκληρωμένες. Θα είναι από τις εκδόσεις Υδροπλάνο σε εικονογράφηση Έφης Κοκκινάκη και καιρού θέλοντος-επιτρέποντος σκοπεύουμε να κυκλοφορήσει πριν από τα Χριστούγεννα. Είμαι ενθουσιασμένη όσο το βλέπω να παίρνει μορφή και ανυπομονώ να σας το παρουσιάσω. Το θέμα του είναι επίκαιρο, το πόσα θυμόμαστε και ξεχνάμε, αφήνουμε και μας αφήνουν, τα όσα έχουν χαθεί, από τις αξίες έως τις ευκαιρίες, τι είναι σημαντικό τελικά και τι πρέπει να κάνουμε οι ίδιοι. Όλα αυτά με πρωταγωνίστρια μια Πόλη. Είπα πολλά, σταματάω.
Tι θα έλεγες στους αναγνώστες του layout;
Κ.Γ: Θα τους έλεγα πως είναι δύσκολοι καιροί για όλα, μα εμείς ξέρουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε και παρά του τι συμβαίνει έξω, γύρω, έχουμε την υποχρέωση στο μέσα μας να γίνουμε το καλύτερο που μπορούμε και να ζήσουμε το καλύτερα που θέλουμε. Κι ίσως τα όνειρα μας να είμαστε εμείς και όλοι οι δρόμοι περνούν από τα πόδια μας μπροστά.
