Χωρίς τυμπανοκρουσίες, μεθοδικά και χωρίς ηγεμονισμούς οι πρώην σύντροφοι έδειξαν με την κοινή πρόταση προανακριτικής ότι μπορεί να συγκροτηθεί μέτωπο στην Κεντροαριστερά απέναντι στη Δεξιά.
Οι πρώην σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς αντιλήφθηκαν στον κατάλληλο χρόνο ότι δεν μπορούν πλέον να αφήνουν μίση και παλιές έχθρες να μπαίνουν εμπόδιο σε πρωτοβουλίες μείζονος πολιτικού ενδιαφέροντος.
Η Κουμουνδούρου μετά το χαστούκι της πρότασης προανακριτικής για τα Τέμπη, αντιλήφθηκε ότι πρέπει να βγει από τα στενά όρια απεύθυνσης σε ένα στενό εκλογικό ακροατήριο που διψά για αλήθειες αντισυστημισμού και τσεκουράτου λόγου.
Απαλλάχτηκε δηλαδή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από την εσωτερική πίεση και έπαψε να κοιτά στα μικρά ακροατήρια της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Στέφανου Κασσελάκη.
Αυτή τη φορά η Κουμουνδούρου απευθύνθηκε μόνο στον φυσικό της σύμμαχο, στη Νέα Αριστερά.
Και το έκανε χωρίς λογική ηγεμονισμού αυτή τη φορά συναισθανόμενη βέβαια και την δημοσκοπική της εμβέλεια, που έχει περιοριστεί πολύ.
Αντίστοιχα και στην Πατησίων αντιλήφθηκαν ότι σε μια επι ίσοις όροις συνεργασία με τους πρώην συντρόφους μπορεί να γίνει ένα σημαντικό βήμα για το περίφημο «λαϊκό μέτωπο», που μπορεί να πλήξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Το αποτέλεσμα ήταν να φανεί ο άλλο πόλος της δημοκρατικής αντιπολίτευσης ακόμη πιο απομονωμένος.
Το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης συνέταξαν μια πανομοιότυπη πρόταση προανακριτκής επιτροπής για Βορίδη και Αυγενάκη και ενώ βγήκαν δυναμικά μπροστά με τον κ. Τσουκαλά να σηκώνει σχεδόν αποκλειστικά το βάρος της επικοινωνιακής επίθεσης και με επιτυχία μάλιστα, δεν κατάφερε τελικά να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Δυνητικά οι υπογραφές θα μπορούσαν να φτάσουν σε πρώτο χρόνο τις 72, αν κατέθεταν από κοινού τα τρία κόμματα την πρότασή τους.
Αυτό θα συνιστούσε ένα ισχυρό και πολιτικά πιεστικό μέτωπο.
Η αγωνία του Νίκου Ανδρουλάκη και σημαντικής μερίδας στη Χαριλάου Τρικούπη να μην ταυτιστεί με το ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε περίτρανα ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να περιορίζει τη δική της απεύθυνση σε ένα ακροατήριο που ταλαντεύεται μεταξύ κέντρου και κεντροδεξιάς.
Περιορίζεται δηλαδή στο μικρό εκείνο ακροατήριο που έφυγε για τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και το οποίο ποτέ μέχρι σήμερα δεν ανέπτυξε κάποια δυναμική επιστροφής στην κοίτη του.
Μετά το «παρών» στην τροπολογία Πλεύρη για το μεταναστευτικό οι ίσες αποστάσεις έγιναν και πάλι δομικό στοιχείο της τακτικής του Νίκου Ανδρουλάκη και σε συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης πόλωσης ή προεκλογικής μάχης πολλοί είναι αυτοί που προεξοφλούν ότι αυτές οι ίσες αποστάσεις θα αρχίσουν και πάλι να γέρνουν προς τα δεξιά.
Το ΠΑΣΟΚ επέδειξε κομματικό ηγεμονισμό και κινήθηκε μετρώντας το μπόι του με βάση τις 30 υπογραφές που ήδη διέθετε, αλλά δεν κινείται με πολιτικό ηγεμονισμό όπως του ζητά εκ των έσω η Ανανεωτική Αριστερά.
Για μια ακόμη φορά η Χαριλάου Τρικούπη πετά την ευκαιρία να ανακτήσει την ηγεμονία στο προοδευτικό χώρο και να τον ενώσει συγκροτώντας μέτωπο απέναντι στον Μητσοτάκη.
Τελευταία ευκαιρία πολλοί βλέπουν στην ψηφοφορία των προτάσεων των δυο προανακριτικών.
Αν ο στόχος να βρεθούν οι περισσότερες δυνατές ψήφοι και γιατί όχι ακόμη και οι 151, ώστε να καταστεί υπόλογο το Μέγαρο Μαξίμου για το μεγαλύτερο σκάνδαλο της εξαετίας Μητσοτάκη με την καταλήστευση των επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ, τότε δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει το αδύνατο:
Τα κόμματα να ψηφίσουν το ένα την πρόταση του άλλου.