Κρατούμενος στην Κατοχή, μεταφέρθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – Άνοιγε πρώτος και μόνος του τις παρελάσεις στην προκυμαία της Μυτιλήνης, κρατώντας το λάβαρο του Συνδέσμου των θυμάτων και αναπήρων πολέμου της Λέσβου
Στα 102 του χρόνια πέθανε στη Μυτιλήνη ο Αντώνης Αλεξανδρής, ο «κρατούμενος 8425» στο στρατόπεδ Stein Krems και Bernau.
Ο τελευταίος των ανθρώπων που σφράγισε τη ζωή τους άμεσα ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Αντώνης Αλεξανδρής, όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, γεννήθηκε το 1922 στο Σκούταρο της Βόρειας Λέσβου. Την περίοδο της Κατοχής ήταν κρατούμενος στο στρατόπεδο Παύλου Μελά της Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τα οποία επέζησε. Στη συνέχεια βρέθηκε στον εμφύλιο. «Έτσι έπρεπε είπαν. Δεν ξέρω πια…» απόσωνε σαν μίλαγε για τις μέρες εκείνες. Γύρισε ανάπηρος.
Ο «κρατούμενος 8425» μέχρι και πριν την πανδημία της Covid-19 άνοιγε πρώτος και μόνος τις παρελάσεις στην προκυμαία της Μυτιλήνης και τον αντιμετώπιζαν ως τον μόνο εν ζωή ήρωα του νησιού. Στις παρελάσεις κρατούσε το λάβαρο του Συνδέσμου των θυμάτων και αναπήρων πολέμου της Μυτιλήνης. «Ήμασταν πολλοί κάποτε… Θύματα για τη σημαία και την πατρίδα. Τώρα απόμεινα μοναχός. Τελειώσαμε…» είχε πει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ.
«Ο χάρος είναι φίλος μου πια»
Τα τελευταία χρόνια έκανε παρέλαση μόνος του. Όταν έφτανε μπροστά στην εξέδρα των επισήμων, ο δήμαρχος τον ανέβαζε πάνω σε αυτή. Η τελευταία του παρέλαση ήταν το 2019.
«Ο χάρος είναι φίλος μου πια. Ξέρεις πόσες φορές συναντηθήκαμε και με ξεπέρασε; Αλλά πού ‘σαι…» απάντησε, ερωτηθείς για το πώς τα κατάφερε. Όσο για τις καταχρήσεις του; «Πίνω και κανένα ούζο πότε πότε… Τι ένα δηλαδή… Τσιγάρο δεν έβαλα στο στόμα μου όλα μου τα χρόνια, αλλά ούζο έχω πιει και τρία-τέσσερα λιμάνια» είχε πει γελώντας.
Επιθυμία του ήταν, όταν πεθάνει, να πάρουν δύο νέοι το λάβαρο και να το περάσουν στην προκυμαία για να ησυχάσουν οι ψυχές όλων των ηρώων.