Ο ταλαντούχος ηθοποιός μιλάει για την μεγάλη επιτυχία της παράστασης «Κάποιος να με προσέχει», για την αναγκαιότητα του θεάτρου αλλά και της τέχνης στη ζωή μας αλλά και όλα όσα τον ενοχλούν στις μέρες μας..
Ε.Π.: Τι ήταν αυτό που έκανε την παράσταση «Κάποιος να με προσέχει» να ξεχωρίσει τόσο πολύ και να λάβει μια θέση στις καρδιές των θεατών;
Δ.Π.: Το ‘’Κάποιος να με προσέχει’’ είναι από μόνο του ένα σημαντικό θεατρικό έργο του ιρλανδού Frank McGuinness βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, είναι ένα έργο διαχρονικό και αυτό γιατί μιλάει ουσιαστικά για την ανθρώπινη φύση, όταν αυτή δοκιμάζεται σε ακραίες συνθήκες υπό την μόνιμη απειλή του θανάτου. Έχοντας ένα δυνατό έργο στα χέρια της, η Αθανασία Καραγιαννοπούλου έκανε μια εκπληκτική μετάφραση και μαζί με τον Αντίνοο Αλμπάνη βρήκαν και τις δυο χρονιές τους κατάλληλους συνεργάτες. Ας μην γελιόμαστε, μια παράσταση είναι οι άνθρωποι της, όλοι οι συντελεστές έδωσαν την καρδιά τους για αυτήν την παράσταση και τις δύο χρονιές, όλοι ματώσαμε πάνω στην σκηνή, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Οι θεατές αυτό αναγνώρισαν, αυτό εκτίμησαν!
Ε.Π.: Γνωρίζεις ότι ακόμη ο κόσμος ψάχνει να βρει που παίζετε η παράσταση για να έρθει;
Δ.Π.: Ναι το γνωρίζω, αυτό συμβαίνει τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη όπου και ολοκληρώσαμε τις παραστάσεις στο θέατρο Αυλαία με sold out. Ο κόσμος αναγνωρίζει, αγαπά και τιμά τις παραστάσεις που είναι φτιαγμένες από αλήθεια και κόπο, και ειλικρινά, είναι συγκινητικό για μας τους ηθοποιούς να εισπράττουμε τέτοια αγάπη και αποδοχή.
Ε.Π.: Να μιλήσουμε και για τους υπόλοιπους συντελεστές; Πως ήταν η συνεργασία σας;
Δ.Π.: Για μένα αυτή η συνεργασία υπήρξε μια πραγματική περιπέτεια, μια εμπειρία ζωής! Τα είχε όλα! Κόπο, διαφωνίες, ένταση, πολλή αγάπη, νοιάξιμο, κούραση, συγκινητικές στιγμές επί σκηνής, απογοητεύσεις και μεγάλες χαρές. Θέλω να ευχαριστήσω την Αθανασία Καραγιαννοπούλου για όλα όσα μου έδωσε. Η Αθανασία είναι μια γενναιόδωρη ιδιοφυΐα, ένα πραγματικό κόσμημα για το ελληνικό θέατρο. Ο Αντίνοος Αλμπάνης είναι ένας χαρισματικός ΄΄πρωταθλητής΄΄ του θεάτρου,
λαμπερός πρωταγωνιστής και τελειομανής, με σκηνική ευφυΐα και αιρετικό χιούμορ. Ο Σωτήρης Σκάντζικας είναι επαγγελματίας, συνεπής και ταλαντούχος. Έχει την “αγωνία” και τον ενθουσιασμό πρεμιέρας για κάθε παράσταση.. παρόλο που είναι έμπειρος ηθοποιός διαρκώς εξελίσσεται.
Ε.Π.: Κάνοντας έναν απολογισμό, ποιο είναι το αποτύπωμα της παράστασης και αυτής της συνεργασίας γενικότερα σε σένα;
Δ.Π.: Το αποτύπωμα που μου άφησε αυτή η παράσταση συνοψίζεται σε δύο λέξεις, ευγνωμοσύνη και πληρότητα. Η συνεργασία αυτή με τον τρόπο της, ήρθε και επιβεβαίωσε αυτό που ήδη υποψιαζόμουν, ό,τι πάντα μέσα μου, η αγάπη για το θέατρο θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Ε.Π.: Πηγαίνεις στο θέατρο; Παρακολουθείς παραστάσεις συναδέλφων;
Δ.Π.: Αγάπησα το θέατρο πρώτα ως φανατικός θεατής, από μικρή ηλικία. Το θέατρο για μένα είναι ένας μαγικός τόπος, όταν δεν παίζω προσπαθώ να βλέπω παραστάσεις που έχουν να μου δώσουν κάτι, που με γεμίζουν. Θυμάμαι την “Ελένη” του Βασίλη Παπαβασιλείου, την ερμηνεία του Λάζαρου Γεωργακόπουλου στο ” Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα”, τον Νίκο Καραθάνο στο “True West”, τον Άγγελο Αντωνόπουλο στο “Ο Μαρξ στο Σόχο”, τον Γιάννη Φέρτη στην “Προσωπική συμφωνία”, τον Γιάννη Μπέζο στην “Όπερα της πεντάρας”, την Λουκία Μιχαλοπούλου στην “Ανθρώπινη φωνή”, τον Ηλία Μελέτη και τον Νικήτα Τσακίρογλου στον “Βασιλιά Ληρ”, τον Μιχάλη Οικονόμου και τον Γιώργο Παπαγεωργίου στην “Κατσαρίδα”… Η λίστα είναι μεγάλη, πάντα κυνηγώ τις καλές παραστάσεις, έχουμε μαγικούς ηθοποιούς στην Ελλάδα και σημαντικούς σκηνοθέτες. Το θέατρο είναι οξυγόνο, δεν υπάρχει κάτι πιο αναζωογονητικό από ένα γεμάτο με κόσμο θέατρο, να ακούς αυτό το μαγικό χειροκρότημα, να σε γεμίζει δύναμη,
είτε είσαι από την πλευρά του θεατή, είτε από την πλευρά του ηθοποιού… Είμαι τυχερός που τα ζω και τα δύο.
Ε.Π.: Ποιες παραστάσεις θα ξεχώριζες τη χρονιά που μας πέρασε;
Δ.Π.: Το ‘’ΑΡΑΦ’’ σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, με τους Ράνια Σχίζα, Ιωσήφ Πολυζωίδη και Φώτη Λαζάρου, ανθρώπινη σκηνοθεσία, ζεστές ερμηνείες, συγκινητικές, δύσκολη παράσταση, γεμάτη από αλληγορίες και ηθικά διλήμματα, εξαιρετικό το κείμενο του Γιάννη Τσίρου. Το ‘’Σέρα – Η ψυχή του Πόντου’’ με την Χρύσα Παπά, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, ότι και να σας πω για την παράσταση αυτή θα είναι λίγο, πρώτη φορά βλέπω ηθοποιό να μεταμορφώνεται ουσιαστικά σε δώδεκα ρόλους, να δίνει ψυχή, πνοή και σώμα στο εξαιρετικό μυθιστόρημα του Γιάννη Καλπούζου για ενενήντα λεπτά στη σκηνή, δύναμη ψυχής και ταλέντου, η Χρύσα Παπά είναι μια κορυφαία ηθοποιός, είναι ικανή να παίξει τα πάντα, μαγική! Το ‘’Έγκλημα και Τιμωρία’’ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, εξαιρετική σκηνοθεσία, δύσκολο εγχείρημα που πέτυχε, φανταστικές ερμηνείες, οι Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Δημήτρης Ήμελλος και Δημήτρης Μπίτος, με συνεπήραν… παράσταση ουσίας με ψυχή!
Ε.Π.: Τι κάνει μια παράσταση να ξεχωρίζει κατά τη γνώμη σου;
Δ.Π.: Όλα ξεκινούν από τους ανθρώπους, από τον σκηνοθέτη, τους ηθοποιούς, τους συνεργάτες, τους παραγωγούς, τους τεχνικούς.. Οι άνθρωποι είναι πάντα η αιτία μιας επιτυχίας, το κοινό τους όραμα, ο κόπος τους, η χημεία που ενδεχομένως να έχουν, ο κοινός τους κώδικας, η καλή επικοινωνία και η αγάπη για την δουλειά τους, αν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία τότε μια παράσταση σίγουρα θα ξεχωρίσει.
Ε.Π.: Ο Χορν είχε πει ότι δεν υπάρχουν κακά έργα. Υπάρχουν μόνο καλές και κακές παραστάσεις….ισχύει;
Δ.Π.: Δεν γνώριζα ό,τι ο Χορν είχε πει κάτι τέτοιο. Αν εννοούσε ότι ακόμα και ένα κακογραμμένο έργο με καλούς ηθοποιούς και με ικανό σκηνοθέτη, μπορεί μεταμορφωθεί σε μια καλή παράσταση, τότε συμφωνώ.
Ε.Π.: Πώς ξεχωρίζει μια καλή ερμηνεία;
Δ.Π.: Μια καλή ερμηνεία σε ταράζει και δεν μπορείς αρχικά να καταλάβεις το γιατί, μια καλή ερμηνεία σε κάνει να μην θες να τελειώσει το έργο, να μην θες να βγεις απ’ το θέατρο.
Ε.Π.: Πώς βλέπεις τους καλλιτέχνες; Αντέχουν με όλα όσα έχουν περάσει;
Δ.Π.: Οι καλλιτέχνες αντέχουν τα πάντα.. Ευτυχώς διαθέτουμε στην Ελλάδα “μαραθωνοδρόμους” δημιουργούς και ερμηνευτές και όπου και να κοιτάξεις οι καλλιτέχνες βάζουν “πλάτη” σε όλα, βλέπουμε παντού μικρά θαύματα, έναν οργασμό δημιουργίας, από νέους και παλιούς, όλοι να δίνουν την ψυχή τους. Με όλα τους τα προβλήματα οι καλλιτέχνες δεν έπαψαν να μάχονται για έναν καλύτερο κόσμο, τίποτα δεν τους σταμάτησε, ούτε η οικονομική κρίση, ούτε ο covid , ούτε οι εκάστοτε δυσκολίες. Οι καλλιτέχνες είναι οι ασταμάτητοι φρουροί του πνεύματος και του πολιτισμού. Γι’ αυτό και η πολιτεία πρέπει να τους σέβεται και να μην υποβαθμίζει τον ρόλο τους. Να μην υπονομεύει το ιερό τους έργο.
Ε.Π.: Ψυχογραφώντας το κοινό, πόσο έχουμε αλλάξει πλέον;
Δ.Π.: Το κοινό είναι σοφό, αλλάζει από χρονιά σε χρονιά, εξελίσσεται διαρκώς και ειδικά στην εποχή μας το κοινό διψάει για καλές παραστάσεις. Εγώ ο ίδιος ως θεατής μοιράζομαι και κατανοώ πλήρως αυτή τη δίψα.. Το κοινό είναι η κινητήριος δύναμη κάθε ηθοποιού.
Ε.Π.: Τρεις ποιητικές συλλογές ήδη στα ράφια των βιβλιοπωλείων, δυο θεατρικά έργα, ένα σενάριο για την τηλεόραση…. μια έντονη πνευματική διεργασία με αποτέλεσμα μάλιστα… Πώς προέκυψε;
Δ.Π.: Η συγγραφή προέκυψε από ανάγκη. Είχα ανάγκη από ένα ΄΄καταφύγιο΄΄ για να μπορώ να εξετάζω τα βιώματα μου, να μεταβολίζω τις σκέψεις μου και την ίδια στιγμή να ξεφεύγω από τα στενά όρια της δικής μου πραγματικότητας. Το γεγονός αυτό με έσπρωξε σε μια ατέρμονη αναζήτηση, με τον καιρό συνέβη και αυτό, θέλησα πεισματικά να εξηγήσω τον κόσμο, ακόμα προσπαθώ, προσπαθώ να τον κατανοήσω, ίσως γιατί με αυτόν τον τρόπο να πιστεύω ό,τι μπορεί μια μέρα να τον αλλάξω προς το καλύτερο.. Ίσως να πιστεύω ό,τι μπορώ να τον επηρεάσω θετικά, και ποιος ξέρει, ίσως και να πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι αυτά που γράφω, ενδεχομένως να βοηθούν κάποιους ανθρώπους. Κάπως έτσι γεννήθηκαν αυτές οι τρεις ποιητικές συλλογές, κάπως έτσι συνεχίζω μέχρι σήμερα να γράφω ποίηση και έργα για το θέατρο. Κάποια στιγμή τα θεατρικά μου θα τα εμπιστευτώ σε ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ. Όσο για το σενάριο που γράφω για την τηλεόραση τους τελευταίους μήνες, θεωρώ πως είναι σε καλό δρόμο.. Γράφω για συγκεκριμένα πρόσωπα και είναι όλοι τους άξιοι ηθοποιοί, με θαυμαστή πορεία στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Το “πρόβλημα” με το σενάριό μου θα είναι ακριβώς αυτό… γράφω για μια “dream team” ηθοποιών, γνωρίζω ότι πιθανότατα να είναι “λάθος”, να είναι δύσκολο για μια παραγωγή να τους δεχτεί όλους, όμως έτσι μου βγήκε.. Μου αρέσουν τα δύσκολα.. Προσοχή, δεν είναι πείσμα, έχει να κάνει με τις ικανότητες αυτών των ηθοποιών. Τελειώνοντας με ειλικρίνεια σας απαντώ ό,τι αισθάνομαι ευγνώμων που έχω την δυνατότητα και το προνόμιο της δημιουργίας.. Σε κάθε περίπτωση αυτό το ταξίδι με εξελίσσει ως άνθρωπο, ίσως όλα αυτά να με οδηγήσουν σε νέες προκλήσεις, ίσως πάλι όχι, ο χρόνος θα το δείξει.
Ε.Π.: Υπάρχει καλλιτεχνική δημιουργία στις μέρες μας;
Δ.Π.: Σαφώς και υπάρχει δημιουργία στις μέρες μας και σε όλα τα επίπεδα, ειδικά στην εποχή που ζούμε και μάλιστα μπορούμε να μιλάμε πλέον για υψηλού επιπέδου δημιουργία, στα θέατρα ανεβαίνουν παραστάσεις που σου κόβουν την ανάσα, η τηλεόραση και ο κινηματογράφος έχουν μετατοπιστεί και απολαμβάνουμε ποιοτικές δουλειές, που είναι ικανές να ανταγωνιστούν τις ξένες. όσο αφορά τα σενάριο, την παραγωγή, την υποκριτική των ηθοποιών αλλά και τον κοινωνικό σχολιασμό. Η μυθοπλασία στην Ελλάδα αλλά και οι τέχνες γενικότερα πλέον βρίσκονται σε εξαιρετική τροχιά. Οι άνθρωποι είναι πια σε κατάσταση ετοιμότητας, όλοι οι δημιουργοί βρίσκονται με ανοιχτές κεραίες και πάνω από όλα τολμούν, ίσως από ένστικτο καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, ότι η εποχή μας τους χρειάζεται!
Ε.Π.: Η συγγραφή ποιημάτων είναι μια εξαιρετικά δύσκολη και απαιτητική διαδικασία.. Ποια είναι η εντονότερη δυσκολία που συναντάς και πώς ξεπερνάς τα εμπόδια;
Δ.Π.: Η λογοτεχνία με αιχμή του δόρατος την ποίηση ανθίζει πια στην Ελλάδα και ο κόσμος, τώρα πιο πολύ από ποτέ έχει ανάγκη τις τέχνες, το συλλογικό ασυνείδητο αυτής της χώρας διεκδικεί μια άλλη ζωή, διεκδικεί τον πολιτισμό, την ισότητα, την δικαιοσύνη,
την αλήθεια… τουλάχιστον σε μένα είναι ξεκάθαρο. Νέοι και παλιοί δημιουργοί βρίσκονται στις επάλξεις και καλά κάνουν. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος γύρω μας, είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη για μια καλλιτεχνική επανάσταση. Το δικό μου ταξίδι στην δημιουργία αφορά κυρίως την ποίηση και το θέατρο. Σε αυτό το ΄΄καταφύγιο΄΄ βρήκα εν τέλει μια μόνιμη αναμέτρηση με τον εαυτό μου. Η διαδικασία της συγγραφής σε μένα προκύπτει σχεδόν πάντα από την ανάγκη να κατανοήσω αυτά που ζω,να τα εξηγήσω.. Με εμπνέουν οι άνθρωποι, οι ιστορίες τους, με εμπνέει η φύση, με εμπνέουν οι λεπτομέρειες σε όσα και όσους συναντώ. Όταν γράφω με δυσκολεύει σχεδόν πάντα η διαχείριση των συναισθημάτων μου, πολλές φορές η συγκεκριμένη δυσλειτουργία μου, με οδηγεί στην αποτυχία και στην ματαίωση, βέβαια η αποτυχία είναι ένα συχνό φαινόμενο της δημιουργικής διαδικασίας, το έχω αποδεχτεί και συνεχίζω.
Ε.Π.: Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί σήμερα;
Δ.Π.: Με στοιχειώνουν οι τριάντα πέντε χιλιάδες νεκροί Παλαιστίνιοι….
Ε.Π.: Τέμπη, ένας χρόνος από το τρομερό δυστύχημα… πόσο σε επηρέασε; Πώς είδες την αντιμετώπιση της πολιτείας;
Δ.Π.: Η τραγική ιστορία στα Τέμπη με επηρέασε όπως επηρέασε κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο που ζει στην Ελλάδα. Ένιωσα βαθιά θλίψη για την απώλεια των συνανθρώπων μας, βαθιά θλίψη γιατί αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, ένιωσα απογοήτευση και οργή για την σημερινή κυβέρνηση, καθώς και για τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν. Ειδικός δεν είμαι, όμως εκτιμώ ό,τι το πρόβλημα με τον ελληνικό σιδηρόδρομο είναι πρόβλημα δεκαετιών, τεράστιες οι ευθύνες όλων.Τόσα χρόνια μια κυβέρνηση δεν βρέθηκε να πράξει ούτε τα στοιχειώδη! Αδιανόητο! Αν με ρωτάτε ουσιαστικά αν ήταν έγκλημα, θα σας απαντήσω πως ναι ήταν. Ένα συλλογικό έγκλημα! Ο κόσμος πλέον γνωρίζει τι έχει συμβεί. Θέλω να πιστεύω ότι τώρα η ελληνική δικαιοσύνη θα κάνει την δουλειά της, έστω με τους ρυθμούς της. Εύχομαι κουράγιο και δικαίωση στους συγγενείς των θυμάτων.
Ε.Π.: Ένα άλλο πολύ επίκαιρο θέμα της εποχής μας είναι και ο γάμος ομοφύλων ζευγαριών…
Δ.Π.: Όταν θα κατανοήσουμε ό,τι μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα τότε τα πράγματα θα μπουν στη σωστή βάση. Εγώ δεν καταλαβαίνω πως γίνεται σε αυτή τη χώρα να διαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα. Πριν από δύο μέρες στα σκαλιά ενός δημοτικού σχολείου διάβασα το εξής “ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΛΛΑ ΙΣΟΙ “ Τι σπουδαίο πράγμα να το λες στο παιδί σου και να ισχύει! Δεν νομίζετε;
Ε.Π.: Μπορεί λοιπόν η τέχνη να μας βγάλει από το τέλμα; Και πώς;
Δ.Π.: Η τέχνη μπορεί να δείξει τον δρόμο, τον σωστό δρόμο κατά την γνώμη μου. Με κάθε ποίημα, μυθιστόρημα, θεατρικό έργο, με κάθε πίνακα, ταινία η τραγούδι, η τέχνη δείχνει τον δρόμο, προτείνει λύσεις. Η τέχνη όμως δεν επιβάλει. Η τέχνη εμπνέει! Όποιος το επιθυμεί είναι ελεύθερος να ακολουθήσει όλα όσα προτείνει η τέχνη. Αυτό είναι το μαγικό της, η ουσιαστική ελευθερία που προσφέρει. Η τέχνη είναι ικανή να σώσει τον άνθρωπο, αρκεί ο άνθρωπος να θέλει να σωθεί.
Ευχαριστώ πολύ!