Γιώργος Κωνσταντίνου, «Ακόμη νιώθω μια συστολή στον θαυμασμό και το χειροκρότημα του κόσμου..»

Με αφορμή την παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» ο αγαπημένος ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας μας τίμησε με μια όμορφη συνάντηση και μιλήσαμε τόσο για την παράσταση και τον ρόλο του, τον Απόστολο Τότσικα, για τη δική του κορυφαία πορεία, για την κόρη του αλλά και για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση σήμερα.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου αποτελεί εμβληματική μορφή της υποκριτικής τέχνης. Ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της τηλεόρασης, του θεάτρου και του κινηματογράφου καθώς και συγγραφέας θεατρικών κειμένων και όχι μόνο, είναι ένας από τους δημοφιλέστερους Έλληνες ηθοποιούς, έχοντας στις πλάτες του μια πολύχρονη και σημαντική καριέρα με αμέτρητες επιτυχίες.

Ε.Π.: «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην», στο ρόλο του κυρίου Γκρην. Ένας μοναχικός Νεοϋορκέζος. Ποιος είναι ο κύριος Γκρην;

Γ.Κ.: Ακριβώς, είναι ένας μοναχικός Νεοϋορκέζος, Εβραίος. Καταρχήν θα ήθελα να μιλήσω για το έργο το οποίο είναι για μένα ένα όνειρο. Ήθελα πολύ να παίξω αυτό το έργο. Εμείς οι άνθρωποι συχνά λέμε ότι όσο μεγαλώνουμε μικραίνουν τα όνειρά μας, απομακρυνόμαστε από αυτά. Δεν είναι όμως έτσι. Υπάρχει ελπίδα σε όλους τους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους ότι κάτι από παλιά μπορεί και να πραγματοποιηθεί, ή ένα όνειρο καινούριο μπορεί να υλοποιηθεί.

Ε.Π.: Αυτό είναι πολύ αισιόδοξο μήνυμα..

Γ.Κ.: Σε μένα τουλάχιστον έχει αποδειχτεί και το πιστεύω προσωπικά. Έτσι λοιπόν, μέσα από τα απρόοπτα που συνέβησαν ήταν όταν ο φίλος μου ο Κώστας Γάκης, ο σκηνοθέτης, έριξε το όνομά μου στη διανομή μαζί με τον Απόστολο Τότσικα. Δεν ήταν κιόλας σίγουροι εάν θα δεχόμουν να το παίξω… Εννοείται ότι είπα το ναι αμέσως. Έτσι βρέθηκα σε αυτό το έργο… Και είναι πραγματικά μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή για μένα, γιατί όχι μόνο πραγματοποιήθηκε το όνειρό μου αλλά γιατί βρέθηκα και με ανθρώπους νέους που καλπάζουν σαν τα ελεύθερα άλογα.

Ε.Π.: Ποιος είναι ο κύριος Γκρην;

Γ.Κ.: Αυτός ο τύπος λοιπόν, ο κύριος Γκρην, είναι ένας παραδοσιακός Εβραίος που πιστεύει απόλυτα στα ήθη και στα έθιμα, στις παραδόσεις. Ζει μόνος του, ώσπου κάποια στιγμή γίνεται ένα μικρό ατύχημα και ενοχοποιούν τον οδηγό του αυτοκινήτου, ο οποίος είναι ο Απόστολος Τότσικας. Τον αναγκάζουν να έρθει να κάνει κοινωνική υπηρεσία στο σπίτι του κυρίου Γκρην, ο οποίος είναι 86 χρονών. Ο Γκρην όμως δεν τον θέλει καθόλου, θέλει να ζει μόνος του, έχει μουχλιάσει μόνος του ζώντας σε ένα βαρύ πένθος και δεν θέλει να βλέπει άνθρωπο. Έτσι ξεκινάει αυτή η ιστορία.

Ε.Π.: Και έτσι σας βλέπουμε στη σκηνή με τον Απόστολο Τότσικα, έναν καλλιτέχνης νέας γενιάς..

Γ.Κ.: Στην αρχή του έργου οι θεατές πιστεύουν ότι η διαφορά ηλικίας είναι ένα χάσμα το οποίο δεν γεφυρώνεται με καμία δύναμη αλλά στη συνέχεια συμβαίνουν τόσα πολλά απρόοπτα που πραγματικά ο θεατής καρφώνεται στην καρέκλα του από την αρχή μέχρι και το τέλος της παράστασης. Και αυτή τη στιγμή δεν ευλογώ τα γένια μας… Όταν έρθετε θα με δικαιώσετε! Ο κόσμος σηκώνεται όρθιος και χειροκροτεί!

Ε.Π.: Το πιστεύω γιατί όπου και να σας παρακολουθήσω ο κόσμος μένει εκστασιασμένος, καθηλωμένος από το έργο που παρακολουθεί..

Γ.Κ.: Πιστέψτε με δεν έχει καμία σχέση με όσα έχετε δει… Δεν φαντάζεστε τι γίνεται στην πλατεία..

Ε.Π.: Για μας, τους θεατές υπάρχει και κάτι ακόμη που κάνει την παράσταση πιο ενδιαφέρουσα.. Η συνύπαρξή σας με τη νέα γενιά συναδέρφων..

Γ.Κ.: Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αλλά μπορεί η πραγματική ηλικία να είναι αυτή, η νοοτροπία, η σκέψη, τα πάντα όμως είναι στη δική τους ηλικία. Ξέρετε και ο Γάκης και ο Απόστολος με «κατέβασαν» στη δική τους ηλικία.. Δεν τους «ανέβασα» εγώ στη δική μου.. Είναι δυο πολύ ταλαντούχα αλλά και ανοιχτά παιδιά. Δεν βλέπεις στην ματιά τους στοιχεία που φανερώνουν τη φθορά του χαρακτήρα. Και γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει μείνει πίσω γιατί δεν κοιτούσα ποτέ πίσω.. Δεν ήθελα να κοιτάω πίσω παρά μόνο μπροστά. Προχώρησα λοιπόν στη δική τους εποχή, μαζί με τον Γάκη και τον Τότσικα. Δεν είχαμε καμία διαφορά, ούτε στο λεξιλόγιο, ούτε στη σκέψη. Δεν υπήρχε από μεριάς μου η μιζέρια του ηλικιωμένου ανθρώπου, κάποια παραξενιά.. τίποτα απολύτως. Δεν έχω τέτοια πράγματα, γιατί προχώρησα πάρα πολύ και δεν κάθισα σε αυτά που έχω.

Ε.Π.: Έχετε τη δική σας οπτική στη ζωή, τα δικά σας πιστεύω..

Γ.Κ.: Έχω τα πιστεύω του μπροστά και μην κοιτάς πίσω γιατί πίσω υπάρχουν πολλά πράγματα που απέτυχαν, σε λύπησαν και δεν υπάρχει λόγος να καταναλώνεις τη ζωή σου με τέτοιες σκέψεις και να μην προχωρήσεις μπροστά.. Έτσι δεν είναι;

Ε.Π.: Το να ονειρεύεσαι και να προσπαθείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου σίγουρα είναι πολύ καλύτερο… Το έργο λοιπόν, θέλει διαφορετικές ηλικίες στη σκηνή..

Γ.Κ.: Ο κύριος Γκρην είναι 86 χρονών βάση του έργου, αλλά είναι κάπως δυναμικός άνθρωπος. Άλλωστε είναι ένας ρόλος που είναι και στην ηλικία μου….

Ε.Π.: Ναι αλλά ο κύριος Γκρην είναι ένας μοναχικός άνθρωπος ενώ εσείς είστε επικοινωνιακός, ανοιχτός άνθρωπος..

Γ.Κ.: Σημασία έχει να μπορείς να εκτελείς κάθε ρόλο σου ακριβώς όπως είναι. Να μπεις δηλαδή στα παπούτσια του ήρωά σου και αυτό είναι κάτι το οποίο το έκανα σε όλη μου τη ζωή. Έπαιξα σε επιθεωρήσεις, σε φαρσοκωμωδίες, σε κωμωδίες, σε σοβαρά έργα όπως ο Αμπιγιέρ, Οι Άθλιοι, σε τραγωδίες… Παντού ήμουν ειλικρινής, δεν σνομπάριζα κάτι. Ακόμη και αν δεν μου άρεσε, αυτό που έπαιζα το έπαιζα ειλικρινά και αυτό το κατάλαβε ο κόσμος, με έχει συγχωρέσει για αυτό..

Ε.Π.: Τι εννοείται;

Γ.Κ.: Επειδή δεν κράτησα μια πορεία σταθερή σε ένα είδος θα μπορούσαν να μου το χρεώσουν. Ο κόσμος όμως είπε ότι αυτός ότι παίζει, παίζει ειλικρινά, δεν μας κοροϊδεύει, δεν το πετάει στα σκουπίδια… Έτσι ακριβώς ήμουν, πάντα παρόν και πάντα ανέλυα τον ρόλο και έτσι έφτασα εδώ που είμαι τώρα.

Ε.Π.: Αυτό δεν είναι και το βασικό θέμα του θεάτρου αλλά και της υποκριτικής γενικότερα, να μπαίνεις στα παπούτσια του κάθε ρόλου;

Γ.Κ.: Να ξέρετε, δεν είναι καθόλου εύκολο… Μα καθόλου εύκολο.. Είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί πέρα από το ταλέντο που μπορεί να υπάρχει είναι και ο σεβασμός προς τον κόσμο. Ο κόσμος ήρθε να δει μια παράσταση γιατί εγώ να του δείξω ότι βαριέμαι, ότι δεν μου αρέσει αυτό που παίζω; Για μένα δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο και το κοινό το γνωρίζει.

Ε.Π.: Σας αγαπάει και σας εκτιμάει πολύ ο κόσμος.. Σας έχει μέσα στην καρδιά του..

Γ.Κ.: Πάρα πολύ.. Να δείτε τι γίνεται στη Θεσσαλονίκη… Δεν μπορώ να περπατήσω στο δρόμο.

Ε.Π.: Δεν υπήρξε και κάποιο αρνητικό σχόλιο ποτέ για εσάς..

Γ.Κ.: Μα δεν έδωσα αφορμές γιατί κρατούσα τα προσωπικά μου δεδομένα για μένα. Αυτό ήταν το πιο βασικό.

Ε.Π.: Νιώθετε και σε αυτή τη συνεργασία τη χημεία μεταξύ σας;

Γ.Κ.: Αυτό ακριβώς σας έλεγα… Πέτυχε τόσο πολύ αυτή η χημεία που ειλικρινά σκέφτομαι πώς έτυχε να βρεθεί ένας τόσο ταλαντούχος νέος άνθρωπος να μιλάμε την ίδια γλώσσα πάνω στη σκηνή… Είναι πραγματικά απίστευτο. Δεν υποκρινόμαστε στη σκηνή αλλά ζούμε το έργο, ζούμε τους ρόλους, υπάρχουμε στους ρόλους. Δεν υπάρχει καμία υπερβολή, καμιά μανιέρα, τίποτα απολύτως..

Ε.Π.: Πώς διαχειριστήκατε την επιτυχία και το χειροκρότημα όλα αυτά τα χρόνια;

Γ.Κ.: Με απόλυτη σεμνότητα.. Νας πω την αλήθεια ακόμη νιώθω μια συστολή, κάτι σαν αν ντρέπομαι.. Δεν ξέρω γιατί, από νέος ήμουν έτσι. Αισθάνομαι λίγο περίεργα αλλά πάντα αισθανόμουν έτσι. Αφού πολλές φορές οι συνεργάτες μου σχολίαζαν «καλά ο κόσμος σε χειροκροτεί και εσύ κοκκινίζεις;»…

Ε.Π.: Πώς νιώθετε έχοντας στις πλάτες σας μια τόσο σημαντική πολιτιστική κληρονομιά;

Γ.Κ.: Δεν έχω και πολύ χρόνο να το σκεφτώ.. Κοιτάζω πάντα το μέλλον, κοιτάζω μπροστά.

Ε.Π.: Πλέον έχετε συμπληρώσει 66 χρόνια στο θέατρο… Δεν σκεφτήκατε ποτέ να ασχοληθείτε και με κάτι άλλο; Δεν βαρεθήκατε να κάνετε το ίδιο πράγμα τόσα χρόνια;

Γ.Κ.: Χριστός και Παναγία!!!! Για μένα ποτέ δεν ήταν δουλειά αλλά δημιουργία. Και όταν δημιουργείς δεν μπορείς να βαρεθείς ποτέ! Πάντοτε περιμένεις το επόμενο εγχείρημα, το επόμενο σχέδιο.

Ε.Π.: Σας έχουν λείψει κάποιες σχέσεις από εκείνη την εποχή;

Γ.Κ.: Να σας πω, δεν ήμουν ποτέ λάτρεις των σχέσεων μέσα στη δουλειά και μπορώ να πω ότι ήμουν μάλλον μοναχικός σε αυτή την περίπτωση. Από τη άλλη, δεν κοιτάζω πίσω. Δεν ψάχνω να βρω τι μου λείπει ούτε και το θέλω κάτι τέτοιο.

Ε.Π.: Το ταξίδι του θεάτρου, το έχετε ζήσει από τα λεγόμενα «μπουλούκια» μέχρι και τις λαμπερές αίθουσες, πώς βλέπετε τα πράγματα σήμερα;

Γ.Κ.: Το μόνο που θα μπορούσα ίσως να πω είναι ότι έχουμε λιγάκι ξεφύγει, όπως οι ήρωες του Όργουελ. Έχουμε βιομηχανοποιηθεί, έχουμε γίνει λιγάκι σαν πρόβατα που γνωρίζουν να μπουν και να βγουν από το μαντρί τους. Έχουμε χάσει πρωτοβουλίες, έχουμε χάσει το πνεύμα μας, έχουμε χάσει την τέχνη μας όσο αφορά τουλάχιστον μεγάλους μουσικούς, ποιητές οι οποίοι φύγανε αλλά δυστυχώς δεν βρεθήκανε καινούριοι παρά μόνο πολύ λίγα πράγματα… Δεν είναι καλή εποχή. Βλέπω τόσες πολλές αλλαγές και μαζεμένες.. Βλέπω ένα κόσμο ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει και όχι να ζήσει καλά, απλά να επιβιώσει και αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Δεν υπάρχει αυτή η χαρά της ζωής.. Από την κατοχή και μετά πίστευες ότι ο κόσμος θα αγαπηθεί μεταξύ τους, δεν θα υπάρξουν άλλα τραγικά γεγονότα και γίνονται χειρότερα τώρα.

Ε.Π.: Αλήθεια εκείνη την πολύ δύσκολη εποχή που δυστυχώς την ζήσατε, την περίοδο της κατοχής και μετά, από που κρατηθήκατε για να μπορέσετε να προχωρήσετε στη ζωή;

Γ.Κ.: Η δυσκολότερη περίοδος ήτανε μετά την κατοχή, από το 1945 και μετά. Είμασταν παιδιά τότε χωρίς καμία βλέψη στο μέλλον.. Άλλωστε δεν υπήρχε μέλλον τότε. Περάσαμε μια εφηβεία η οποία ήτανε πάρα πολύ βασανιστική και πολύ στερημένη. Θα μπορούσα να πω ότι από το 1955 και μετά ξεκίνησε η ζωή μου. Στο Θέατρο Τέχνης άλλαξε η ζωή μου. Εκεί μορφώθηκα, εκεί γνώρισα το θέατρο και όλα όσα το περιβάλλουν. Τότε, είχαμε ένα ανταγωνισμό, ποιος θα διαβάσει περισσότερο. Για να καταλάβετε συμμαθητές μου ήταν ο Καζάκος, η Μάρθα Βούρτση, όλη αυτή η γενιά. Ο πιο μορφωμένος λοιπόν από όλους μας τότε ήταν ο Κώστας Καζάκος, ο οποίος ήταν αστέρι.

Ε.Π.: Έχετε τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση Μάνο Χατζιδάκι…

Γ.Κ.: Ο πατέρας μου κι η μητέρα μου ήταν στην οπερέτα και αγαπούσα πολύ το τραγούδι. Προσπάθησα λοιπόν να κάνω ένα είδος μιούζικαλ. Πριν από όλα αυτά όμως είχα γνωρίσει τον Μάνο Χατζιδάκι γιατί συνεργαζόταν με το Θέατρο Τέχνης και είμασταν εκεί μια ομάδα και είχα τραγουδήσει την Κλεοπάτρα που έπαιξε η Αλίκη Βουγιουκλάκη τότε.

Ε.Π.: Υπάρχουν πράγματα που δεν σας αρέσουν σήμερα;

Γ.Κ.: Πάρα πολλά…. Ξέρετε νιώθω ότι είμαστε σαν ένα τρένο το οποίο πήγαινε και με τον καιρό εκτροχιάστηκε και συνεχίζει να τρέχει πάνω στο δρόμο και όχι στις ράγες.. Είναι κάτι απίστευτο αυτό που συμβαίνει.. Υπάρχει μια αυθαιρεσία, η οποία ξεκίνησε από πολλά πράγματα. Για να καταλάβετε, κάποτε υπήρχε η επαγγελματική άδεια του ηθοποιού, την οποία αποκτούσε αφού συμπλήρωνε κάποια χρόνια στη σχολή και περνούσε με επιτυχία τις εξετάσεις. Όταν καταργήθηκε η άδεια και οι συλλογικές συμβάσεις, παρατηρήθηκε αυθαιρεσία σε πολλούς τομείς, η οποία αυτή τη στιγμή έχει οδηγήσει σε ένα περίεργο τέλμα. Μόνο στο θέατρο παρατηρώ κάποιες προσπάθειες που έχουν πολλές φορές επιτυχία, ανεβαίνουν πολύ ωραίες παραστάσεις. Να μη μιλήσουμε και για την κάθε διακυβέρνηση της χώρας που σημαντικά πράγματα φαίνεται να τα αγνοεί και οδηγούμαστε σε τραγικά περιστατικά..

Ε.Π.: Πώς είναι να παίζετε μαζί με την κόρη σας; Πώς νιώθετε;

Γ.Κ.: Απλά, μπορώ να πω.. Δυστυχώς το θέατρο στους νέους ανθρώπους προσφέρει απογοήτευση. Δεν είναι καλά τα πράγματα… δεν εκτιμάτε το καλό ταλέντο, για αυτό και λέω ότι έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μας.

Ε.Π.: Συζητάτε μαζί της; Τη συμβουλεύετε;

Γ.Κ.: Ναι συζητάμε.. Είναι ένα κορίτσι πολύ ανεξάρτητο, προχωρημένο και έξυπνο.

Ε.Π.: Ποια πράγματα απολαμβάνετε να κάνετε στον ελεύθερό σας χρόνο;

Γ.Κ.: Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο εκτός από τη γραφή. Γράφω συνεχώς… Μου αρέσει να γράφω.. Έχω γράψει έργα, που πραγματικά δεν με ενδιαφέρει να τα εκδώσω.

Ε.Π.: Συζητάτε ήδη για τα επόμενα σχέδιά σας;

Γ.Κ.: Το καλοκαίρι θα είμαι στο Άλσος με ένα μεγάλο θέαμα που οργανώνεται, μια πολύ εντυπωσιακή επιθεώρηση. Και εγώ αγαπώ και αγαπούσα πάρα πολύ την επιθεώρηση, με το καθηλωτικό γέλιο που βγαίνει, με οργανικό χιούμορ και όχι σαχλαμάρες.

Σας ευχαριστώ πολύ!!

Ταυτότητα Παράστασης

Μετάφραση: Τζεφ Μπάρον & Κώστας Γάκης

Σκηνοθεσία / Μουσική σύνθεση: Κώστας Γάκης

Σκηνογραφία: Αντώνη Χαλκιάς

Ενδυματολογία: Μάριος Ράμμος

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου

Βοηθός Σκηνογράφου: Ελεονώρα Καραβανή

Γραφιστική Επιμέλεια: Truly.gr

Φωτογραφίες / Τίζερ: Πάτροκλος Σκαφιδάς

Διαχείριση Social Media: Γιάννης Βαλτινός