«Έφυγε» σε ηλικία 78 ετών ο προπονητής της ιστορικής ομάδας μπάσκετ του Άρη με Γκάλη, Γιαννάκη και «αναμορφωτής» του μπασκετικού Ολυμπιακού
Πένθος στο ελληνικό μπάσκετ, καθώς έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Ιωαννίδης σε ηλικία 78 ετών έπειτα από μακροχρόνια ασθένεια.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης συνέδεσε το όνομά του με τον μεγάλο Άρη της δεκαετίας του ’80 και εν συνεχεία κατέβηκε στον Πειραιά για να αναλάβει τον Ολυμπιακό τον οποίο οδήγησε σε στιγμές δόξας.
Κάθισε επίσης στον πάγκο της ΑΕΚ και προπόνησε και την Εθνική ομάδα (1980-81 και 2002-03). Ο Γιάννης Ιωαννίδης που έμεινε γνωστός με το παρατσούκλι ο “Ξανθός” συμμετείχε 6 φορές σε Final-4 της Euroleague αλλά δεν κατάφερε να ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης.
Έφτασε στην τετράδα της Ευρώπης, τρεις φορές με τον Άρη, δύο με τον Ολυμπιακό και μια με την ΑΕΚ.
Κατέκτησε 12 πρωταθλήματα Ελλάδας και 6 Κύπελλα. Στην διάρκεια της καριέρας του συνεργάστηκε με σπουδαίους παίκτες όπως ο Νίκος Γκάλης, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Ζάρκο Πάσπαλιε, ο Ρόι Τάρπλεϊ ο Γιώργος Σιγάλας, ο Λευτέρης Σούμποτιτς, ο Ντέιβιντ Ρίβερς, ο Έντι Τζόνσον, ο Σάσα Βολκόφ, ο Ουόλτερ Μπέρι, ο Μπάνε Πρέλεβιτς και άλλοι.
Με τον Νίκο Γκάλη είχαν μια ιδιαίτερη σχέση. Υπήρχε σεβασμός και από τις δύο πλευρές. «Του ανήκει το μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας του ελληνικού μπάσκετ και των επιτυχιών του. Είχα τη χαρά να συνεργασθώ για δέκα χρόνια μαζί του. Δεν του αρμόζει τέτοιο τέλος. Όπως οι Φασούλας, Γιαννάκης και Χριστοδούλου, έτσι και ο Νίκος Γκάλης έχει πράξει τα μέγιστα για την πρόοδο του ελληνικού μπάσκετ» είχε πει ο Ιωαννίδης για τον Νικ.
Δικό του είναι και το… γκαλόσημο: «Όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ θα έπρεπε να πληρώνουν έναν ειδικό φόρο, το… Γκαλόσημο»
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1945 και σπούδασε γεωπόνος. Από μικρός λάτρεψε το μπάσκετ και έπαιξε στην ομάδα του Άρη. Αργότερα ασχολήθηκε με την προπονητική και θεωρείται ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής μπάσκετ.
Έμεινε στην ιστορία για τα γούρια του, για τις επικές του ατάκες αλλά και για τους καυγάδες με παίκτες και με διαιτητές. Στην ιστορία πέρασε το μπουκάλι που πέταξε στον Γιώργο Σιγάλα στον αγώνα της Τρεβίζο με τον Ολυμπιακό, επειδή ο Κούκοτς έκανε… όργια μέσα στο γήπεδο και ο Σιγάλας είχε χρεωθεί με φάουλ και δεν μπορούσε να βοηθήσει!
Τα τελευταία χρόνια είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας που δεν του επέτρεπε να βγαίνει από το σπίτι του στην Αθήνα. Είχε ξεκινήσει εδώ και καιρό να γράφει την αυτοβιογραφία του με την βοήθεια των δημοσιογράφων Βασίλη Σκουντή και Δημήτρη Καρύδα.
Έγινε σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων των ομάδων που προπόνησε και ήταν… μαύρο πανί για τους αντιπάλους του. «Ποτέ μην έρθει η στιγμή να αφήσεις το λιμάνι, θα σε αγαπάμε μια ζωή Ιωαννίδη Γιάννη» τραγουδούσαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού για τον κόουτς Ιωαννίδη ο οποίος έφυγε το 1996 από την ομάδα του Πειραιά και επέστρεψε λίγα χρόνια αργότερα.
Με τον Ολυμπιακό κέρδισε 4 πρωταθλήματα (1993-96) και με τον Άρη άλλα 8 (1979, 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990). Με τον Ολυμπιακό το 1996 στο πρωτάθλημα κέρδισε με 35 πόντους τον Παναθηναϊκό (73-38) ενώ στα χρόνια εκείνα είχε χαρακτηριστεί ως “τουρκοφάγος” αφού κέρδισε συνεχώς τις ομάδες της Τουρκίας.
Η πιο μεγάλη του ευκαιρία για να κερδίσει την Euroleague ήταν το 1994 στο Τελ Αβίβ. Στον ημιτελικό κερδίζει τον Παναθηναϊκό και στον τελικό χάνει από την Μπανταλόνα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, σ’ ένα παιχνίδια όπου ο Ολυμπιακός έπαθε… μπλακ άουτ.
«Τι να μας πει τώρα ο Ομπράντοβιτς; Κοιμήθηκε ο Θεός και πήρε αυτό το Κύπελλο. Αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά, αλλά όταν σκηνοθετεί ο Θεός δεν μπορεί να αλλάξεις το σενάριο» θα πει αργότερα για εκείνο το παιχνίδι ο κόουτς.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν παντρεμένος με την Γιούλα και είχαν αποκτήσει μια κόρη.
Ασχολήθηκε με την πολιτική. Υπήρξε για χρόνια βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας την περίοδο Καραμανλή και διατέλεσε υφυπουργός αθλητισμού αλλά και υφυπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά.
Μεγάλη κουβέντα έγινε για τα γούρια του. Φορούσε πάντα το ίδιο σκακάκι σε όλα τα παιχνίδια. Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης στο πρώτο ημίχρονο φορούσαν την κίτρινη φανέλα που στο πίσω μέρος έγραφε το όνομά τους. Στο δεύτερο η φανέλα άλλαζε και δεν υπήρχε όνομα. Στην προθέρμανση ο Φιλίππου πάντα έβαζε το τελευταίο καλάθι!
«Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι προληπτικός, δηλαδή κάποια πράγματα ή κάποιες καταστάσεις που σου πηγαίνουν περισσότερο. Η ζωή η ίδια αναγκάζει τον άνθρωπο να είναι προληπτικός. Αυτό που εσείς όλοι λέτε ότι κάνω στα παιχνίδια δεν είναι τίποτε άλλο από το να έχω όλο τον χρόνο τη στολή του αγώνα, όπως οι παίκτες στην αρχή της χρονιάς έχουν τις καινούργιες στολές. Αυτή τη στολή τη φοράω σε όλα τα παιχνίδια. Κάθε χρονιά φοράω διαφορετικά ρούχα ώσπου να τελειώσει η περίοδος. Τώρα αυτό ο κόσμος το θεωρεί πρόληψη και επειδή η τηλεόραση δείχνει πολύ τον Αρη και με βλέπουν να φοράω τα ίδια ρούχα πολλοί ρωτάνε: «Καλά, δεν έχει άλλο σακάκι να φορέσει;» και εγώ τους απαντάω: «Είμαι φτωχός και δεν έχω να αγοράσω άλλο σακάκι».
Αν παρατηρήσετε, όλοι οι άνθρωποι κάνουν κάποιες κινήσεις πριν από κάθε αγώνα. Οταν ορισμένα πράγματα σου έρθουν βολικά με ορισμένες καταστάσεις, είναι επόμενο να τις επαναλαμβάνεις. Αυτό σε άλλον αρέσει περισσότερο και σε άλλον λιγότερο. Είναι θέμα συνήθειας και το μυαλό σου φεύγει από το βάρος κάποιων καταστάσεων. Η ενδυμασία είναι καθαρά θέμα δικό μου. Δεν ενοχλώ κανέναν, δεν πάω για γαμπρός για να αλλάζω κάθε φορά γραβάτα και κοστούμι» είχε πει για τις προλήψεις του.
Το 1988 όταν έφτασε στο Final-4 της Γάνδης με τον Άρη όταν έχασε στον ημιτελικό διαπίστωσε ότι στο ξενοδοχείο όπου έμενε η ομάδα είχε οικόσημο τη μαύρη γάτα! Δεν ήταν δυνατόν να κερδίσει με μια μαύρη γάτα στο ξενοδοχείο.
Δεν ήθελε τους δημοσιογράφους και τον κόσμο κοντά στην ομάδα σε αποστολές. Κάποτε είχε δώσει το σακάκι του σε διαιτητή ως ένδειξη διαμαρτυρίας και αποβλήθηκε.