Η αναβίωση της ιδιότυπης μεσαιωνικής παράδοσης επαναφέρει θύμησες μίας άλλης εποχής, ανοίγοντας «παράθυρα» στο παρελθόν.
Ο εφιάλτης του Μαύρου Θανάτου στην ευρωπαϊκή ήπειρο «έσβησε τα φώτα» της Φλωρεντίας καθώς εξόντωσε τα 4/5 του πληθυσμού της πόλης, τη στιγμή που άφησε αλώβητη την πρωτεύουσα της χώρας.
Φλωρεντία, 17ος- Η εφιαλτική επιδρομή της θανατηφόρας ιταλικής πανούκλας τη δεκαετία του 1630 «απασφαλίζει» τα περιβόητα «παράθυρα κρασιού» ως αντίμετρο στην ανάγκη αυτοαπομόνωσης. Στη θέση εξυπηρέτησης των πελατών εξ επαφής, μία μεταλλική παλέτα αναλάμβανε δράση καθώς εμφανιζόταν από το παράθυρο και στη συνέχεια απολυμαινόταν με τη χρήση ξυδιού. Οι οινοπαραγωγοί «παρέδιδαν τη φιάλη κρασιού από το παράθυρο στον πελάτη», χωρίς ωστόσο να λαμβάνουν «πληρωμή απευθείας στα χέρια τους», έγραψε η Diletta Corsini στην ιστοσελίδα του Wine Windows Association.
Σύμφωνα με τον Ιταλό ακαδημαϊκό εκείνης της εποχής, Francesco Rondinelli, γνώστη του τρόπου λειτουργίας των μικροσκοπικών αρχιτεκτονικών ιδιαιτεροτήτων ως μέσο κατάσβεσης της εξάπλωσης του Μαύρου Θανάτου μεταξύ 1630 και 1633, ο πελάτης τοποθετούσε το ποσό της πληρωμής επάνω σε μία μεταλλική παλέτα που του προέτασσε ο πωλητής. Παλέτα την οποία απολύμανε με ξύδι πριν την παραλαβή της.
«Τα παράθυρα του κρασιού σταδιακά έσβησαν και πολλά ξύλινα χάθηκαν μόνιμα στις πλημμύρες του 1966», σημείωσε ο Matteo Faglia στο Insider έπειτα από την μεταβολή των νόμων περί πώλησης κρασιού στις αρχές του 20ου αιώνα.
Ζώντα κοσμήματα ενός ένδοξου παρελθόντος περισσότερα από 150 «παράθυρα κρασιού» σπαρμένα τόσο στα παλιά τείχη της Φλωρεντίας όσο και σε ολόκληρη την περιοχή με μέσο δείκτη χρονολόγησης τα μεσαιωνικά χρόνια, «αναγεννούν» τους άρρηκτους δεσμούς τους με τα περιβόητα παλάτια και τα αριστοκρατικά νοικοκυριά. Ένα πάλαι ποτέ αναπόσπαστο τμήμα της καθημερινής νόρμας θυμητής πλέον του Φλωρεντιανού παρελθόντος, «ανανεώνει» την ιστορική του παρουσία καθώς υπηρετεί εκ νέου την εξυπηρέτηση των πελατών με κοινωνικά αποστασιωμένο τρόπο.. στα ζοφερά χρόνια του κορωνοιού.
Το πρωτότυπο αρχιτεκτονικό εύρημα ή αλλιώς μία μεσαιωνική αρχιτεκτονική ιδιοτροπία, σκεπάζοντας τα θαύματα του αναγεννησιακού κόσμου, τη γκαλερί Ufizzi και την επιβλητική θωριά του Duomo, επιχειρούν να διασώσουν το ναυαγισμένο επιχειρηματικό γίγνεσθαι της Ιταλικής πόλης. Η επάνοδος των παραθύρων κρασιού ή αλλιώς των περίφημων «buchette del vino» από το λυχνάρι του χρόνου, σερβίρει χαμόγελα ελπίδας συντροφιά με λαχταριστά επιδόρπια, δροσερά cocktails, ευφάνταστους καφέδες και πατροπαράδοτα ποτήρια κρασί, τη στιγμή που ανάγεται σε πόλο έλξης για τους χρήστες του Instagram.
«Τα παλάτια του κρασιού» όπως υποστηρίζει ο σύλλογος WWA «κατάλαβαν το πρόβλημα της μετάδοσης. Οι προμηθευτές κρασιού προσπαθούσαν επίσης να αποφύγουν να αγγίξουν τις φιάλες κρασιού που τους έφερνε πίσω ο πελάτης, με δύο διαφορετικούς τρόπους. Είτε ο πελάτης αγόραζε κρασί που ήταν ήδη εμφιαλωμένο, είτε ο πελάτης είχε τη δυνατότητα να γεμίσει τη φιάλη του απευθείας χρησιμοποιώντας έναν μεταλλικό σωλήνα που περνούσε από το παράθυρο του κρασιού και συνδεόταν με το εσωτερικό του ανακτόρου».
Η πρωταρχική χρησιμοποίησή τους επιδίωκε την πώληση πλεονάσματος κρασιού απευθείας στην εργατική τάξη της Ιταλικής επικράτειας της Φλωρεντίας. Όπως σημειώνει ο πρόεδρος της WWA, Matteo Faglia «οι άνθρωποι θα μπορούσαν να χτυπήσουν τα μικρά ξύλινα παραθυρόφυλλα και να γεμίσουν τα μπουκάλια τους απευθείας από τις οικογένειες Antinori, Frescobaldi και Ricasoli, οι οποίες παράγουν ακόμα μερικά από τα πιο γνωστά κρασιά της Ιταλίας σήμερα».
«Τα ρολόγια» της πόλης του ποταμού Άρνου και πρωτεύουσας της περιφέρειας της Τοσκάνης, Φλωρεντίας επανακουρδίζονται γυρνώντας αρκετές δεκαετίες πίσω σε μία πένθιμη εποχή για την ανθρωπότητα. Τα κεντημένα στους τοίχους των εστιατορίων παράθυρα κρασιού, παρά τους αλλεπάλληλους κατά καιρούς βανδαλισμούς τους απαγκιστρώνονται από τα τεφτέρια της ιστορίας, με τη φιλοδοξία να αναδειχθούν σε μίτο πολιτισμού.