Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης μιλάει για την παράσταση «Play it again, Sam», που έκλεψε τις καρδιές του θεατρόφιλου κοινού, για το ταξίδι του στο χώρο της τέχνης αλλά και τις δικές του προσωπικές διαδρομές.
«Όταν πρωτοδιάβασα το “Play it again, Sam”, 12 χρόνια πριν, ταυτίστηκα με τον Άλλαν Φέλιξ. Όπως εγώ – τότε στα 30 μου – έτσι κι ο Άλλαν, προσπαθώντας να διαχειριστεί την ανασφάλεια και την μοναξιά του, φαντάζεται διάφορα σενάρια για το πώς θα μπορούσε να «σκηνοθετήσει» την ερωτική του ζωή, επηρεασμένος από τις αγαπημένες του κλασικές ταινίες. Ο ψυχαναλυτικός αλλά ταυτόχρονα ανάλαφρος τρόπος του Woody Allen να διεισδύει στον ψυχισμό των ηρώων και να ασχολείται με βασικά θέματα συνύπαρξης και ανθρώπινων σχέσεων σε συνδυασμό, με το ευφυές και ευρηματικό χιούμορ του, είναι κάτι που με γοητεύει μέχρι και σήμερα.
Βασικός στόχος, τόσο της σκηνοθεσίας όσο και της μετάφρασης ήταν να διατηρηθεί ο γρήγορος ρυθμός του κειμένου, το ύφος της εποχής (1969) αλλά και να αποδοθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να παραμένει έντονα κωμικό για το ελληνικό κοινό».
Γιώργος Ζαχαράκης
Ε.Π.: Να πούμε λίγα πράγματα για το έργο;
Γ.Ζ.: Βρισκόμαστε στη Nέα Υόρκη το 1969. Ο νευρωτικός, παράξενος και αδέξιος κριτικός κινηματογράφου Άλλαν Φέλιξ (Παναγιώτης Λέκκας) , προσπαθώντας να ξεπεράσει το πρόφατο διαζύγιό του από την πρώην γυναίκα του Νάνσυ (Νόνη Ζαννή), φαντάζεται τον Χάμφρει Μπόγκαρτ (Θάνος Δεσποτόπουλος) να ζωντανεύει μέσα από τα πόστερ της ταινίας Καζαμπλάνκα και να τον συμβουλεύει. Καταφεύγει στον καλύτερο του φίλο τον Ντικ (Νικόλας Βασιλειάδης) και στη σύζηγο του Ντικ, Λίντα (Σοφία Κικιλίντζια), οι οποίοι τον βοηθούν κανονίζοντας του ραντεβού με διάφορες γυναίκες. Στον δρόμο του συναντά 7 διαφορετικές γυναίκες (Λίνα Καλπαζίδου) αλλά οι απανωτές αποτυχημένες προσπάθειες τον κάνουν να φαντασιώνεται διάφορα ερωτικά σενάρια ακόμα και με τη γυναίκα του καλύτερού του φίλου…
Ε.Π.: Κάνατε τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία….
Γ.Ζ.: O βασικός μου στόχος ήταν, είναι και θα είναι η σκηνοθεσία. Όταν όμως αποφάσισα ότι θα ανεβάσω το Play it Again Sam, ήθελα να σιγουρευτώ ότι η ελληνική μεταφορά θα διατηρήσει τον γρήγορο ρυθμό και τον έξυπνο λόγο του κειμένου του Woody Allen. Αποφάσισα λοιπόν, ως λάτρης των ταινιών του Woody Allen, να κάνω τη μετάφραση εγώ ο ίδιος έτσι ώστε να κατηγορώ μόνο τον εαυτό μου σε περίπτωση που το ελληνικό κείμενο δεν πετύχαινε τον στόχο που έθεσα αρχικά. Έπειτα συνεργάστηκα με την μεταφράστρια Μαρία Παπαγιάννη η οποία έκανε την επιμέλεια της μετάφρασης και η συνεργασία μας ήταν καθοριστική για το κωμικό αποτέλεσμα που ελπίζω να πετύχαμε. Ο κόσμος γελάει τόσο στις ατάκες του Woody Allen όσο και στις δικές μας προσθήκες και είναι κάτι που με χαροποιεί αρκετά.
Όσον αφορά στη σκηνοθεσία όπως σας είπα ήταν ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα με τον Woody Allen και συγκεκριμένα με το Play it Again Sam.
Ε.Π.: Είναι η πρώτη σας σκηνοθετική δουλειά…
Γ.Ζ.: Ακριβώς, έχω δουλέψει στο παρελθόν ως βοηθός σκηνοθέτη, ηθοποιός και διευθυντής παραγωγής στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση αλλά το Play it Again Sam στο θέατρο FAUST είναι η πρώτη μου σκηνοθετική δουλειά.
Ε.Π.: Γιατί ασχοληθήκατε με τον Γούντι Άλεν; Διακρίνετε σημεία που ταυτίζεστε και ποια είναι;
Γ.Ζ.: Νομίζω όλοι οι άνθρωποι έχουμε σημεία στα οποία ταυτιζόμαστε με τον Woody Allen απλώς είναι δύσκολο να τα παραδεχτούμε. Για εμένα προσωπικά θα ξεκινήσω από τις ανασφάλειες, τις νευρώσεις και την αναζήτηση νοήματος στη ζωή μου, θέματα που απασχολούν τον Woody Allen σε όλες του τις ταινίες. Στην συνέχεια η διαρκής αναζήτηση για τον έρωτα, την ευτυχία και την ασφάλεια μέσω των ανθρώπινων σχέσεων. Τέλος ταυτίζομαι πολύ με το χιούμορ του Woody Allen, πιστεύω και γι αυτόν και για εμένα είναι αυτό που λέμε στα αγγλικά cope mechanism, ένας τρόπος να τα τα βγάζουμε πέρα στη ζωή.
Ε.Π.: Πώς καταφέρατε να διεισδύσετε στον ψυχισμό των ηρώων σας; Ποιος ήταν ο βασικός σκηνοθετικός σας στόχος;
Γ.Ζ.: Με μια φράση μέσω της καλής συνεργασίας με τους ηθοποιούς. Φυσικά για κάποιους ήρωες ένιωθα τον ψυχισμό τους από την πρώτη ανάγνωση. Συγκεκριμένα για τον ρόλο του πρωταγωνιστή Allan Felix ταυτίζομαι σε υπερβολικά πολλά σημεία, είμαι κι εγώ αδέξιος στην ερωτική μου ζωή, νευρικός και αγχώδης. Για τον ρόλο του Dick Christie μοιραζόμαστε κοινά χαρακτηριστικά όπως την εργασιομανία, μια επιπολαιότητα ίσως στις αποφάσεις μας και την στοχοπροσήλωση σε βαθμό τέτοιο ώστε να παραμελούμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Για όλους τους ρόλους όμως, ακόμα και γι αυτούς που είχα πιο καθαρή εικόνα μέσα μου, η συνεργασία με τους ηθοποιούς ήταν καθοριστική ώστε να διεισδύσουμε στον ψυχισμό τους και να παρουσιαστούν, θα τολμήσω να πω, με μεγαλύτερο βάθος κι από αυτό που έγραψε αρχικά ο Woody Allen (μην ξεχνάμε ότι είναι το δεύτερο έργο που έγραψε).
Συγκεκριμένα για τον ρόλο της Linda Christie τον οποίο υποδύθηκε η Diane Keaton στην ταινία, η Σοφία Κικιλίντζια ερμηνεύει τον ρόλο πολύ σφαιρικά, με κωμικά και δραματικά στοιχεία συγχρόνως, δίνοντας στον ρόλο μια διάσταση πολύπλευρη. Επίσης η Νόνη Ζαννή για τον ρόλο της πρώην γυναίκας του Allan Felix, έχει δώσει στον ρόλο στοιχεία που σε κάνουν να συμπαθείς τη Nancy αρκετά ενώ εγώ την είχα φανταστεί πιο αντιπαθητική αρχικά. Ο Παναγιώτης Λέκκας θεωρώ πώς έχει απογειώσει τον ρόλο του Allan Felix τόσο με κωμικά gags και όσο και με χαρακτηριστικά που μας κάνουν να ταυτιστούμε έντονα μαζί του. Ο Νικόλας Βασιλειάδης έχει πάρει έναν ρόλο του ήταν γραμμένος ως ο μονοδιάστατος επιχειρηματίας κι έχει δώσει χαρακτηριστικά που σε κάνουν να νιώθεις φίλος του. Ο Θάνος Δεσποτόπουλος έφερε μια πολύ ανθρώπινη πλευρά στον ρόλο του Humphrey Bogart και η Λίνα Καλπαζίδου έχει πετύχει στο να μεταμορφώνεται σε 7 εντελώς διαφορετικές γυναίκες.
Στόχος της σκηνοθεσίας ήταν ο αμερικάνικος ρεαλισμός και όσο καλύτερα μπορεί να αποδοθεί ο ρεαλισμός στη θεατρική σκηνή. Επίσης ο γρήγορος ρυθμός και οι εναλλαγές των σκηνών με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνουν την αίσθηση στον θεατή ζωντανής κινηματογραφικής ταινίας.
Ε.Π.: Πώς ήταν η συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές; Γιατί πληροφορήθηκα ότι εσείς τους ενώσατε;
Γ.Ζ.: Ξεκίνησα με βασικό στόχο να μην απογοητεύσω τον Woody Allen, δεν περίμενα φυσικά να έρθει να δει την παράσταση αλλά λειτούργησα σαν να την έβλεπε από μια μεριά. Γρήγορα όμως ο στόχος μου ήταν να μην απογοητεύσω τους εξαιρετικούς συντελεστές και τους ηθοποιούς τους οποίους όπως είπατε κι εσείς γνώρισα μέσω της audition που έκανα τον Νοέμβριο του 2023.
Έλαβα πάνω από 300 βιογραφικά και κατάφερα να συναντήσω περίπου 60 ηθοποιούς στις 3 ημέρες που κράτησαν οι auditions. Νομίζω μέσα από την διαδικασία αυτή καταφέραμε να καταλήξουμε όχι μόνο σε ένα cast που ταιριάζει πολύ στον κάθε ρόλο αλλά και σε εξαιρετικούς επαγγελματίες που έκαναν τη συνεργασία μας άψογη.
Όσον αφορά επίσης στην Χρύσα Δαπόντε (σκηνικά/κοστούμια), στον Ρένο Πολίτη (κομμώσεις / περούκες) και στον Αλέξη Πηλό (φωτισμοί) τους οποίους γνώριζα από παλιότερες δουλειές νιώθω τυχερός που δέχθηκαν να συμμετέχουν στην συγκεκριμένη δουλειά και το καλό αποτέλεσμα που πετύχαμε οφείλετε σε μεγάλο βαθμό και σε αυτούς.
Γενικά όλοι δουλέψαμε με επαγγελματισμό και σεβασμό τόσο στην προσωπική μας δουλειά όσο και στην δουλειά των υπολοίπων συντελεστών και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ εμφανές στο αποτέλεσμα.
Ε.Π.: Πόσο εύκολο είναι να βγάλεις το γέλιο στην πλατεία;
Γ.Ζ.: Όσο εύκολο είναι να κάνεις τον άλλον/την άλλην να σε ερωτευτεί στο πρώτο ραντεβού. Κοινώς δεν είναι καθόλου εύκολο και χρειάζονται πολλοί παράγοντες με πρώτο και βασικό το timing. Έπειτα το έξυπνο κείμενο αλλά και η ανάγκη του ηθοποιού να επικοινωνήσει τον βαθύτερο εαυτό του με το κοινό. Γελάμε κατά βάση όταν ταυτιζόμαστε και «συμφωνούμε» με αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή.
Ε.Π.: Από που λοιπόν ξεκινάει η πρώτη σπίθα, το πρώτο κλικ για να ασχοληθείτε με ένα έργο;
Γ.Ζ.: Για να ασχοληθεί κανείς με ένα έργο πρέπει να τον αφορά με κάποιο τρόπο. Είτε επειδή ταυτίζεσαι με το έργο είτε επειδή το έργο λέει μια ιστορία που θέλεις να διηγηθείς στον κόσμο. Στο Play it Again Sam μου έκανε εντύπωση ότι τα προβλήματα της ερωτικής ζωής του Allan Felix το 1969 έχουν απίστευτες ομοιότητες με τα προβλήματα της δικής μου ερωτικής ζωής το 2024.
Ε.Π.: Πώς προσεγγίζετε το κάθε έργο; Έχετε κάποια αρχικά κριτήρια επιλογής και κατόπιν προσέγγισης;
Γ.Ζ.: Για την επιλογή του έργου πρώτα σκέφτομαι «Αυτή η ιστορία αφορά εμένα, αλλά αφορά και άλλους;» Αν η απάντηση είναι ναι, τότε ξεκινάει η έρευνα για τον συγγραφέα, την εποχή και τους χαρακτήρες. Επίσης μου αρέσει να ακολουθώ λίγο την πορεία ενός δημιουργού. Το Play it Again Sam ήταν το δεύτερο θεατρικό έργο του Woody Allen το οποίο το έγραψε όταν ήταν 35 χρονών, δεν θα ξεκινούσα ποτέ από το Blue Jasmin ή το Match Point για παράδειγμα τα οποία είναι αρκετά μεταγενέστερα. Φυσικά το ότι το Play it Again Sam είναι ένα έργο του 1969 είχε αρκετές δυσκολίες στο να μεταφερθεί όχι μόνο σε ένα ελληνικό κοινό αλλά και στο κοινό του 2024.
Η προσέγγιση σκηνοθετικά θα έλεγα είναι πιο κινηματογραφική, με στοιχεία ρεαλισμού στην απόδοση του έργου.
Ε.Π.: Πώς χτίζεται ένας θεατρικός χαρακτήρας; Πώς ο ηθοποιός οδηγείται στο χτίσιμο ενός ρόλου; Πώς δίνει «ζωή» στη σκηνή και πώς ο σκηνοθέτης επηρεάζει αυτό το ταξίδι;
Γ.Ζ.: Πολύ καλή ερώτηση. Νομίζω οι περισσότεροι στο θέατρο προσπαθούμε να ακολουθούμε τη μέθοδο του Στανισλάφσκι αλλά φυσικά κάθε ηθοποιός έχει τον δικό του τρόπο στο χτίσιμο του χαρακτήρα, κάποιοι προσεγγίζουν τον ρόλο πρώτα τεχνικά (ένταση φωνής, κίνηση, δράση) και κάποια πρώτα ψυχολογικά. Συνήθως για τους κεντρικούς ρόλους τις απαντήσεις τις δίνει το ίδιο το κείμενο, ηλικία, επάγγελμα, εξωτερικά χαρακτηριστικά, προσωπικότητα, τι πιστεύουν οι άλλοι ρόλοι για τον εκάστοτε ρόλο. Υπάρχουν όμως και ρόλοι για τους οποίους το κείμενο δεν σου δίνει καμία πληροφορία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση για τις 7 διαφορετικές γυναίκες που υποδύεται η Λίνα Καλπαζίδου δεν είχαμε σχεδόν καμία πληροφορία μέσα από το κείμενο. Είτε όμως υπάρχουν γραμμένα από τον συγγραφέα είτε όχι ο εκάστοτε ηθοποιός και σκηνοθέτης θα πρέπει να χτίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τα χαρακτηριστικά (εσωτερικά και εξωτερικά) και το ιστορικό του κάθε ήρωα. Επειδή αναφέρατε τη λέξη «ταξίδι» ο σκηνοθέτης χαράζει τον δρόμο και ιδανικά και τον τελικά προορισμό. Ο ηθοποιός πρέπει να κάνει το ταξίδι στον δρόμο που χάραξε ο σκηνοθέτης και ιδανικά να φθάσει στον προορισμό. Η συνεργασία σκηνοθέτη και ηθοποιού είναι αδιαμφισβήτητη στο θέατρο, αν αυτή η συνεργασία είναι δημιουργική και καρποφόρα τόσο για τους συντελεστές όσο και το κοινό τότε έχουμε αυτό που ονομάζει ο πολύς κόσμος επιτυχία.
Ε.Π.: Ο ηθοποιός ζει στη σκηνή μέσω του ρόλου του, τι ισχύει τον σκηνοθέτη;
Γ.Ζ.: Ο σκηνοθέτης ζει μέσα από την ιστορία που διηγείται στο κοινό. Η δουλειά του σκηνοθέτη είναι να αφηγηθεί μια ιστορία στο κοινό, ο τρόπος με τον οποίο θα επιλέξει να αφηγηθεί την ιστορία κάνει τον θεατή να λέει «μου αρέσει αυτός ο σκηνοθέτης» ή «δεν μου αρέσει αυτός ο σκηνοθέτης». Υπάρχουν άπειροι τρόποι να διηγηθείς μια ιστορία, με ηθοποιούς ή χωρίς, με εικόνες ή μόνο με λόγο για παράδειγμα, ακολουθώντας την χρονική σειρά των γεγονότων ή όχι. Ο σκηνοθέτης λοιπόν «ζει» κάθε φορά που κάποιος παρακολουθεί την ιστορία την οποία ο σκηνοθέτης επέλεξε να αφηγηθεί. Εάν ο θεατής αποκομίσει κάτι από αυτή την διαδικασία τότε μάλλον ο σκηνοθέτης έχει κάνει καλά την δουλειά του.
Ε.Π.: Οπότε, θέλετε να αποκομίσουν οι θεατές κάτι από τα έργα σας;
Γ.Ζ.: Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στόχος μου ήταν η κωμωδία, να κάνω τους άλλους να γελάνε. Ενώ ως θεατής απολαμβάνω πολύ τα δραματικά έργα, ως δημιουργός θέλω οι θεατές να γελάνε με τα έργα μου, το τι θα αποκομίσει ο καθένας είναι προσωπικό ζήτημα, εμένα πάντως ο στόχος μου είναι το χιούμορ και το γέλιο του κοινού.
Ε.Π.: Πότε μια παράσταση είναι επιτυχημένη κατά τη γνώμη σας; Πότε είστε ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα;
Γ.Ζ.: Όταν βασίζεται στην ειλικρίνεια απέναντι στον θεατή. Όταν γίνεται με αγάπη και αφοσίωση, με αρκετή δουλειά και όχι με εύκολες λύσεις εντυπωσιασμού. Είμαι ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα όταν ξέρω ότι όλοι οι συντελεστές έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Νιώθω πολύ τυχερός γιατί στο Play it Again Sam νιώθω ότι πραγματικά όλοι όσοι δούλεψαν για την παράσταση αυτή έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό τους. Είμαι επίσης πολύ χαρούμενος γιατί το γέλιο και τα σχόλια του κοινού μας το επιβεβαιώνουν
Ε.Π.: Το έργο πραγματεύεται τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις…. Ποια θέση κατέχει ο έρωτας στη δική σας ζωή; Πώς βλέπετε τα πράγματα σήμερα, ερωτεύονται οι άνθρωποι;
Γ.Ζ.: Ο έρωτας στη ζωή μου είναι μια πονεμένη ιστορία (γέλια). Είμαι 43 χρονών κι ελεύθερος, είναι ξεκάθαρο νομίζω ότι κάτι δεν κάνω καλά στον συγκεκριμένο τομέα. Νιώθω ότι ο έρωτας είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου αλλά όταν παθιάζομαι με τη δουλειά μου δυστυχώς όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Νομίζω οι άνθρωποι ερωτεύονται ναι, δεν νομίζω ότι είναι εκεί το θέμα. Υπάρχει όμως θέμα στις μέρες μας στο πώς ο έρωτας θα συνεχιστεί σε μια πιο ουσιαστική σχέση, πώς θα πάμε από το «εγώ είμαι ερωτευμένος μαζί σου» στο «εμείς αγαπιόμαστε» και τελικά στο «θέλω το καλύτερο για εσένα». Νομίζω ο έρωτας είναι το ορεκτικό το οποίο έρχεται πολύ γρήγορα, καμιά φορά με το που καθίσεις στο τραπέζι, η αγάπη το κυρίως γεύμα για το οποίο χρειάζεται πολλές φορές να περιμένεις αρκετά και ο σεβασμός είναι το επιδόρπιο το οποίο κάνει την βραδιά τέλεια. Σε αυτή την αναλογία το χιούμορ είναι το καλό κρασί σε όλη τη διάρκεια του γεύματος. Δεν νομίζω λοιπόν ότι σήμερα οι άνθρωποι έχουν θέμα με το ορεκτικό αλλά με όλα τα υπόλοιπα.
Ε.Π.: «Στον γάμο μπορεί να νιώθεις πολύ μόνος. Αλλά όχι τόσο μόνος όσο μόνος νιώθω τώρα που είμαι μόνος», λόγια του έργου… πιστεύετε ότι ισχύει μας μέρες μας και αν ναι, τι μας οδηγεί σε αυτήν την μοναξιά; Πώς την επιλέγουμε;
Γ.Ζ.: Η συγκεκριμένη ατάκα δεν είναι του Woody Allen αλλά δική μου και την έγραψα σκεπτόμενος τις διακοπές που έκανα μόνος μου στην Μύκονο όταν ήμουν 30 χρονών περίπου. Κανένας από τους φίλους μου δεν μπορούσε να έρθει τότε κι όμως αποφάσισα να πάω γιατί νόμιζα ότι το πιο σημαντικό για εμένα ήταν να είμαι στην Μύκονο ακόμα και μόνος μου. Η μοναξιά τότε μέσα μου χτύπησε κόκκινο κι ένιωσα ότι θα προτιμούσα να είμαι στην Ομόνοια με 40 βαθμούς και με τους φίλους μου παρά μόνος μου στην Μύκονο. Δεν πήγα λοιπόν ποτέ ξανά διακοπές μόνος μου.
Επιλέγουμε την μοναξιά είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα για να μην πληγωθούμε. Η ανθρώπινες σχέσεις έχουν πάντα μέσα κι ένα ρίσκο, έναν κίνδυνο να πληγωθούμε ίσως μελλοντικά. Πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να πάρουμε αυτό το ρίσκο κι αν πληγωθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να προσπαθήσουμε ξανά. Δεν είμαστε παντοδύναμοι και είναι εντάξει αυτό.
Ε.Π.:Μελλοντικά σχέδια;
Γ.Ζ.: Θα ήθελα πολύ να ανεβάσω Αριστοφάνη, να κάνω ένα μιούζικαλ και ίσως και μια τηλεοπτική σειρά 10 επεισοδίων.
Ευχαριστώ πολύ!!
Ταυτότητα παράστασης
”Play it again, Sam” του Woody Allen
Έως 18/4 στο Faust
Κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 20:00 έως 18 Απριλίου
Σκηνοθεσία & Μετάφραση: Γιώργος Ζαχαράκης
Σκηνικά/ Κοστούμια: Χρύσα Δαπόντε
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Νικόλας Βασιλειάδης (Ντικ), Θάνος Δεσποτόπουλος (Μπόγκαρτ), Νόνη Ζαννή (Νάνσυ), Λίνα Καλπαζίδου (7 γυναίκες), Σοφία Κικιλίντζια (Λίντα), Παναγιώτης Λέκκας (Άλλαν)
Φιλική συμμετοχή: Άρης Δημοκίδης
Φωτισμοί: Αλέξης Πηλός
Κομμώσεις: Ρένος Πολίτης
Μακιγιάζ: Βαγγέλης Θώδος
Φωτογραφίες Promotion: Γιάννης Μπαριτάκης
Φωτογραφίες Παράστασης: Ιωάννης Ξανθάκης
Εικονογράφηση: Σταύρος Δάμος
Γραφίστρια: Λίλα Καραμανωλάκη
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνα Δαούτη, Αρετή Λεπίδα.
Διεύθυνση Παραγωγής: Καλλιόπη Παναγιωτίδου
Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Marketing / Social Media: Μαρία Βασιλάκη
Οργάνωση παραγωγής: SUGAR STAGE AMKE / FAUST Bar – Theatre
Πού: FAUST Bar-Theatre-Arts, Καλαμιώτου 11, Τ.Κ: 150 60, Αθήνα, τηλ.: 210 3234095
Πότε: Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 20:00 μέχρι και 18 Απριλίου
Τιμές εισιτηρίων: 17 € (γενική είσοδος), 14 € (φοιτητικό, ανέργων)
Προπώληση: MORE.COM
Διάρκεια: 85’ (χωρίς διάλειμμα)