Ήταν 3 Αυγούστου του 1996, όταν η 28χρονη τότε άλτρια του ύψους Νίκη Μπακογιάννη, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, κατόρθωσε να ξεπεράσει τον πήχη και τον εαυτό της, χάρισε στην Ελλάδα το αργυρό μετάλλιο και κέρδισε μια θέση στο ρεκόρ Γκίνες και στην καρδιά όλων των Ελλήνων.
Πριν από λίγες ημέρες, τυχαία – αν και κατά τη γνώμη μου πράγματι τίποτα δεν είναι τυχαίο- πέτυχα στην τηλεόραση το παρακάτω απόσπασμα του αγώνα της Ελληνίδας αθλήτριας. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το είχα ξαναδεί. Συχνά εγκλωβισμένοι στο σήμερα και αγχωμένοι για το αύριο ξεχνάμε ή και αγνοούμε σπουδαία γεγονότα του χθες. Γεγονότα που μπορεί να μας προκαλέσουν συναισθήματα χαράς και υπερηφάνειας και ίσως ενεργοποιήσουν εκείνες τις κινητήριες δυνάμεις που χρειαζόμαστε για να κάνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή μας, όποιο κι αν είναι αυτό.
Μερικές φορές τα λόγια είναι περιττά, οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν τη στιγμή και το κλισέ “μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις” γίνεται πιο αντιπροσωπευτικό από ποτέ. Ας θυμηθούμε ή/και ας μάθουμε τι έγινε τότε.
Με επίδοση στο άλμα εις ύψος 2,03 μ. η Ολυμπιονίκης Νίκη Μπακογιάννη νίκησε! Κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο και πέρασε στο Βιβλίο Γκίνες ως η αθλήτρια με τη μεγαλύτερη διαφορά (33 πόντοι) σωματικού ύψους (1,70 μ.) και ύψους που υπερέβη (2,03 μ.). Στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου ανέβηκε η Στέφκα Κονσταντίνοβα από τη Βουλγαρία, κατακτώντας το πρώτο της χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο.
Βλέποντας τον αγώνα στην Ατλάντα σκέφτηκα πως τελικά ίσως λίγη σημασία έχει η πρώτη, η δεύτερη, ή η δέκατη θέση σε έναν αγώνα. Η μεγαλύτερη νίκη είναι η αφοσίωση στο στόχο, η πίστη στη δύναμη σου, το πάθος να ξεπεραστούν τα εμπόδια, η αγάπη γι’ αυτό που κάνεις, ο σεβασμός στον εαυτό σου, στον συναθλητή, στον άνθρωπο.
Η ίδια η Νίκη Μπακογιάννη μετά τον αγώνα είπε “Βρέθηκα σε καλή μέρα, πάλεψα με το σώμα και την ψυχή μου, με βοήθησαν και οι φίλαθλοι και ήρθε το μετάλλιο. Χαίρομαι που το χρυσό κατέληξε στη Στέφκα”. Με τρόπο απλό και σαφή επιβεβαίωσε τη σκέψη μου.
Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, η σπίθα στα μάτια της, το γεμάτο φλόγα βλέμμα της, το συγκινητικό αυθεντικό χαμόγελο της, εξακολουθεί να υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ανεβάζει τον πήχη και να τον υπερβαίνει, σταθερά, αξιοπρεπώς και αθόρυβα.
Υ.Γ. Κρίνεται σκόπιμο να επισημανθεί ότι γεγονότα όπως το παραπάνω θα έπρεπε να τα γνωρίζει κάθε παιδί, κάθε νέος κι όχι μόνο όσοι τα έχουν ζήσει, τα έχουν ψάξει από προσωπικό ενδιαφέρον ή τα έμαθαν τυχαία. Το εκπαιδευτικό σύστημα οφείλει να παρέχει στους νέους ουσιαστική γνώση. Έχει χρέος να τους δείξει εικόνες και πρόσωπα που θα τους εμπνεύσουν, θα τους κινητοποιήσουν και θα τους κάνουν να πιστέψουν ότι στην Ελλάδα του 2020 μπορούν ακόμα να κάνουν όνειρα.