Πρώτη δημοσίευση: 30/12/2011
Όταν το 2006 και το 2007 έγραφα για την ανάγκη δημιουργίας της μεγάλης Κεντροαριστεράς είχα πολύ λίγους θετικούς αποδέκτες και στους δύο χώρους που, κυρίως, απευθυνόμουν. Δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ – και όχι, βεβαίως, συνολικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο σκληρός πυρήνας του ΠΑΣΟΚ απέφευγε ιστορικά τέτοιου είδους συγκλίσεις, έστω κι αν φαινόταν να τις προκαλούσε λεκτικά. Είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν τις εννοούσε. Από την άλλη, τα υψηλά δημοσκοπικά νούμερα του ΣΥΝ μεγάλωναν την αλαζονεία της ηγετικής ομάδας του, η οποία που άρχισε να φαντάζεται ότι εν δυνάμει θα γινόταν πόλος συσπείρωσης των αριστερών και σοσιαλιστικών δυνάμεων του τόπου. Μην ξεχνάτε ότι τότε οι δημοσκοπήσεις έδιναν στον ΣΥΡΙΖΑ γύρω στο 20% και την ανάλογη ευφορία στην παράταξη. Έγραφα τότε και στο «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» και στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» και στην «ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ + 13» ότι κανένας από τους δυο χώρους από μόνος του δεν μπορούσε να φτιάξει τη μεγάλη Κεντροαριστερά που, κατά τη γνώμη μου είναι πλειοψηφούσα στην ελληνική κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ διολισθαίνει πολλάκις στον λαϊκισμό και τον αριστερισμό, παρασύροντας φυσικά και τον ΣΥΝ. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ όταν βρίσκεται στην εξουσία γίνεται αλαζονικό και ρέπει στα δεξιά. Βεβαίως, τα δύο τελευταία χρόνια το παράκανε και πέρασε τα όρια του νεοφιλελευθερισμού, χρησιμοποιώντας μονεταριστικές πολιτικές που δεν τόλμησαν να χρησιμοποιήσουν ούτε οι δεξιές σοσιαλδημοκρατίες της Κεντρικής Ευρώπης! Οι δυνάμεις του ευρύτερου χώρου φάνηκαν κατώτερες των περιστάσεων και δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν τον ευρύ συνασπισμό και είναι βέβαιο ότι η Ιστορία θα τους καταλογίσει και τις αναλογούσες ευθύνες. Τα χρόνια πέρασαν, είχαμε την τραγική εμπειρία του Δ.Ν.Τ. και κάποιοι άρχισαν και πάλι για την Κεντροαριστερά. Είχαμε σοβαρές, αλλά και γραφικές φωνές. Είχαμε και άλλους που το εννοούσαν αλλά δεν το έλεγαν, γιατί παραμένουν προσκολλημένοι στον μανιχαϊσμό του άσπρου-μαύρου. Είναι βέβαιο ότι ο καθένας ως Κεντροαριστερά εννοεί και άλλο πράγμα. Άλλο εννοεί η Διαμαντοπούλου και άλλο ο …Καστανίδης. Άλλο εννοεί ο Σκανδαλίδης και άλλο ο Φλωρίδης. Και άλλο εννοεί η ΔΗΜ.ΑΡ του Φώτη Κουβέλη και άλλο ορισμένα στελέχη του ΣΥΝ. Το θέμα είναι ότι η Κεντροαριστερά, όπως και η απαγορευμένη για τους περισσότερους αριστερούς Σοσιαλδημοκρατία, ήρθε και πάλι στο προσκήνιο. Σαν τα σαλιγκάρια βγαίνουν πια οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Κεντροαριστεροί. Ας ορίσω, λοιπόν, εγώ με τον δικό μου υποκειμενισμό τι εννοώ ως Κεντροαριστερά. Κατ’ αρχήντον χώρο που οριοθετείται από τις παρυφές του Νεοφιλελευθερισμού έως τα όρια της λαϊκίστικης Αριστεράς, που βρίσκεται στα «κεραμίδια», και της Αριστεράς που εγκωμιάζει το απάνθρωπο καθεστώς της Βόρειας Κορέας πεθαίνοντας κάθε μέρα τον Μαρξ! Αυτός ο χώρος θα στηρίζεται σε τρεις πυλώνες. Της προστασίας των αδυνάτων που εξοντώνει η καπιταλιστική κρίση, της ανάπτυξης με έναν νέο σχεδιασμό που θα βασίζεται στην αύξηση της πρωτογενούς παραγωγής και στη μείωση του τριτογενούς τομέα, η αύξηση του οποίου κοντεύει να γονατίσει ακόμη και την Αμερική. Και ο τρίτος πυλώνας είναι η ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών. Είναι αυτονόητο ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Κατά την προσωπική μου άποψη, ο πόλος γύρω από τον οποίο μπορεί να δημιουργηθεί η Κεντροαριστερά και η νέα Σοσιαλδημοκρατία είναι η ΔΗΜ.ΑΡ και ο Φώτης Κουβέλης. Εκεί μπορούν να συσπειρωθούν όλοι εκείνοι που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο που προδιαγράψαμε. Είναι βέβαιο ότι μετά τις εκλογές ο πολιτικός χάρτης που θα δημιουργηθεί θα ευνοεί τις συγκλίσεις αλλά και τις αποκλίσεις. Θα είναι μια χρυσή ευκαιρία για την πλειοψηφούσα Κεντροαριστερά να εκφραστεί και σε κυβερνητικό επίπεδο. Εάν και τότε δεν γίνει, είναι βέβαιο ότι θα επικρατήσουν προσωποπαγή και διπολικά σχήματα που έριξαν τη χώρα στον σκουπιδοτενεκέ της Ευρώπης. Ας μην αφήσουμε ακόμη μία ευκαιρία να χαθεί για κανένα μαγαζί ή μαγαζάκι.
