Η τέχνη, σε οποιαδήποτε μορφή της, αποτελεί καθοριστικό τρόπο έκφρασης και εκδήλωσης
συναισθημάτων και ιδεών.
Σε παγκόσμιο πολιτισμικό, κοινωνικό αλλά και ατομικό επίπεδο, η
προσφορά της τέχνης είναι τεράστια. Κάθε είδους τέχνη (θέατρο, χορός, ένας πίνακας
ζωγραφικής κ.α.) εξυμνεί τον έρωτα, την αγάπη, τον πόνο και άλλου είδους ανθρώπινα
συναισθήματα, κάτι που ορίζει την τέχνη σαν ένα παγκόσμιο κώδικα επικοινωνίας. Τι συμβαίνει όμως όταν εν μέσω πανδημίας κάποια είδη τέχνης όπως το θέατρο, έχουν κατηγορηματικά αποκλειστεί από την καθημερινότητά μας;
Αρχικά μπορούμε να πούμε να πούμε ότι πρόκειται για μία παύση εκτόνωσης συναισθημάτων. Είτε ο πομπός(ηθοποιός), είτε ο δέκτης (θεατής), μέσω της τέχνης βγαίνουν κερδισμένοι. Ο ηθοποιός στην ενασχόλησή του με το θέατρο μπορεί να εκτονώσει τα αρνητικά συναισθήματά του, να βιώσει ενδόμυχα τα προβλήματα κάποιου άλλου παίζοντας κάποιο ρόλο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να οδηγεί το άτομο σε μία πιο ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα. Ο ηθοποιός αλλά και ο θεατής καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι στη ζωή υπάρχουν πολλές πτυχές και όχι μία. Μένοντας κλεισμένοι σπίτι χωρίς τέχνη και χωρίς ουσιαστικό τρόπο έκφρασης είναι φυσικό και επόμενο πομποί και δέκτες της τέχνης, να νιώθουμε σα θηρία στο κλουβί.
Όσον αφορά το κοινωνικό σύνολο η τέχνη εξισώνεται με την ελευθερία, τη δημοκρατία, την
ευαισθητοποίηση, την αποξένωση κ.α. Ευαισθητοποιεί και φέρνει κοντά ανθρώπους που έχουν κοινά ενδιαφέροντα, προβληματισμούς και ανησυχίες και ας προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα. Στο πλαίσιο της αποξένωσης, ένα φαινόμενο αρκετά έντονο της εποχής μας, η τέχνη βοηθά τους ανθρώπους να συνάπτουν ουσιαστικότερες διαπροσωπικές σχέσεις, διώχνοντας το αίσθημα της μοναξιάς.
Η ελευθερία που νιώθει κάποιος είτε ζωγραφίζοντας, είτε χορεύοντας, είτε τραγουδώντας λειτουργεί ως αντίβαρο στην τακτική της “στενόμυαλης” κοινωνίας που ζούμε, με χαρακτηριστική φράση καταπίεσης “τι θα πει ο κόσμος” σε ο,τιδήποτε κάνουμε ή λέμε, μία φράση χιλιοειπωμένη η οποία στην τελική αποδεικνύει ότι η κοινωνία μας δεν είναι και δε νιώθει “ελεύθερη”.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, μπορούμε άνετα να αντιληφθούμε τη “ζημιά” που έχει προκληθεί σε ατομικό, συλλογικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο, βάζοντας τις τέχνες σε παύση.