Βασικό χαρακτηριστικό του ελληνικού πολιτικού συστήματος ήταν και παραμένει, σε μεγάλο βαθμό η πολιτική πατρωνία, δηλαδή η εξουσιαστική σχέση στην οποία ο πολιτικός λειτουργεί ως προστάτης, παρέχοντας διορισμούς στο Δημόσιο και ποικίλες εξυπηρετήσεις στους ψηφοφόρους της Περιφέρειάς του ή σε διάφορες κοινωνικές ομάδες, με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους. Κριτήρια αξιοκρατίας, επίδοσης ή εξυπηρέτησης του κοινού συμφέροντος ελάχιστα επηρεάζουν αυτή τη σχέση.
Αυτά τόνιζε με έμφαση ο Κώστας Σημίτης τα οποία ανέπτυσσε στο βιβλίο του «Ανάπτυξη και εκσυγχρονισμός της Ελληνικής κοινωνίας» .
Το χτύπημα του πελατειακού Κράτους ήταν βασική προτεραιότητα για τον Σημίτη. Και φυσικά προϋπέθετε συγκρούσεις. Συγκρούσεις με οργανωμένα συμφέροντα και συντεχνίες.
Αλλά κυρίως έντονες αντιπαραθέσεις μέσα στο κόμμα του.
Η δυνατή Ελλάδα που οραματιζόταν ήταν αδύνατον να πραγματωθεί με ένα συντεχνιακό κράτος το οποίο κυνικά συναλλάσσονταν με την πολιτική εξουσία.
Το πελατειακό κράτος που είχε τις ρίζες του στη δημιουργία του ελληνικού κράτους έπρεπε να χτυπηθεί και αυτό ήταν απαραίτητο για να πάρει η χώρα την ισότιμη θέση της ανάμεσα στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης.
Ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη δεν ήταν κενός πολιτικού περιεχομένου. Το αντίθετο . Συγκεκριμένη πολιτική πρόταση. Η οποία όπως σημείωνε και ο ίδιος δεν έχει τέλος. Εξελίσσεται. Η πολιτική του Σημίτη όσον αφορά την ανάπτυξη της χώρας και την ευρωπαϊκή της πορεία απαιτούσε υπερβάσεις τις οποίες προσπάθησε. Όμως εκεί που οι αδυναμίες ήταν εμφανείς ήταν στις ασφαλιστικές δικλίδες για την διαφάνεια και την διαπλοκή.
Πηγή: Έντυπη ‘Εκδοση Στο Καρφί